ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 257

ตอนที่ 257 เชื่อมต่อกัน

ฉวีหมิงหมิงหายใจเร็วขึ้น เขาสามารรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจน เวลานี้เขาแทบจะควบคุมความเป็นไปของตัวเองไม่ได้แล้ว บ้าจริง ทำไมโจวเจ๋อดื่มแล้วถึงทำตัวสบายได้อยู่ ฉวีหมิงหมิงเดิมทีคิดว่ายาของตัวเองออกฤทธิ์ไม่พอ แต่ตอนนี้ตัวเขารู้สึกกลัวเล็กน้อย ในฐานะหมอ โดยเฉพาะแพทย์แผนจีน การปรุงยามีความพิถีพิถันมากต้องใส่ให้พอเหมาะพอดี ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ จะประโคมใส่ยาไม่ได้เด็ดขาด แต่ฤทธิ์ของยาตัวนี้เห็นได้ชัดว่าเกินขีดจำกัดที่คนธรรมดาจะทนรับได้

ถ้าหากโจวเจ๋อเป็นคนธรรมดา ตอนนี้จะต้องมีปัญหาแน่นอน เนื่องจากต้มยาไม่ทันแล้ว ฉวีหมิงหมิงจึงเลือกสมุนไพรสองสามชนิดใส่ปากตัวเองแล้วเคี้ยวโดยตรง ขณะเดียวกันเขาได้เปิด ‘ห้องทำงาน’ ของตัวเอง ในนั้นมีขวดใบเล็กหลายขวดที่บรรจุแมลงและหนอนชนิดต่างๆ ไว้

เขาหยิบออกมาหนึ่งขวด ในนั้นมีแมลงคล้ายหนอนตัวหนึ่งกำลังนอนอยู่ข้างใน ฉวีหมิงหมิงไม่พูดพร่ำทำเพลงแหย่นิ้วของตัวเองกดลงบนตัวของแมลงโดยตรง แมลงรู้สึกเหมือนถูกบุกรุก จึงเกิดการตอบสนองทันที กัดนิ้วของฉวีหมิงหมิงอย่างรวดเร็ว

ความรู้สึกหนาวเย็นปกคลุมไปทั่วร่างของเขาในชั่วพริบตา แต่ฉวีหมิงหมิงกลับรู้สึกสบายเป็นพิเศษ ความร้อนกระสับกระส่ายภายในร่างกายในที่สุดก็ถูกกดลงไป

“น่าเกลียด…แต่ว่า…” เสียงหนึ่งพลันดึงขึ้น

“ใคร!”

ฉวีหมิงหมิงขนลุกทันที ชั้นสามของร้านอินเทอร์เน็ตของเขา เป็นพื้นที่ต้องห้ามของเขาคนเดียว หากอยู่ในนิยายกำลังภายในที่นี่คือสถานที่สำหรับปิดด่านฝึกตน คนนอกจะเข้ามาที่นี่อย่างสบายได้อย่างไร คิดว่าแมลงพิษทั้งหมดจะอยู่นิ่งเป็นเด็กดีอยู่ในขวดเหรอ

“น่าเกลียดที่นายฝึกวิชาต่ำทรามเลี้ยงแมลงพิษกู่ แต่ตัวของนายกลับใช้วิชาแพทย์โบราณที่บริสุทธิ์” เงาดำเดินออกมาจากด้านในกำแพงอย่างช้าๆ มองเห็นหน้าไม่ชัดเจน แต่เขากลับมีตัวตนอยู่จริง

“ผู้อาวุโส คุณเป็นใครครับ”

หมอไม่นับว่าเป็นคนในแวดวงยุทธภพ แต่ลักษณะพิเศษของอาชีพหมอ ทำให้พวกเขาต้องคลุกคลีกับคนทุกระดับ อีกอย่างประสบการณ์ที่ได้เจอผีดิบในร้านหนังสือก่อนหน้านั้น ได้ทำให้ระดับจิตใจของฉวีหมิงหมิงสูงขึ้นไม่น้อย อย่างน้อยเวลาที่เจอเรื่องแปลกประหลาด ก็ยังคงสติไว้ได้

“สมัยโบราณ หมอกับแมลงพิษกู่ไม่แยกสำนัก คนเป็นหมอยังทำอาชีพหมอผีดูดวงทำนายโชคชะตาควบคู่ไปด้วย หลังจากยุคจักรพรรดิเหลือง หมอยังคงรักษาตำแหน่งของตัวเองเอาไว้ ละทิ้งสิ่งเจือปน ตั้งใจรักษาโรคภัยไข้เจ็บอย่างเดียว แมลงพิษกู่ของเล่นพวกนี้ ถูกโยนทิ้งถูกมองเป็นของเหลือไปนานแล้ว

แต่นายกับดี เก็บมันขึ้นมาใหม่ ต่อให้แมลงพิษดีแค่ไหน ก็เป็นสิ่งแปลกปลอม ฉันขอเกลี้ยกล่อมนายสักสองประโยค รีบกลับมา ด้วยคุณสมบัติของนาย ยังมีโอกาสกลายเป็นหมอที่ยิ่งใหญ่ของประเทศ อย่าหลงผิดเรียนวิชานอกรีต เมื่อสิบปีก่อนฉันรับลูกศิษย์ไว้ ได้ถ่ายทอดวิชาให้ต้นกล้าที่ดี แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากผ่านไปสิบปีเขาจะกลายเป็นพ่อครัว นายอย่าเดินตามเขาเด็ดขาด! สิ่งทั้งหลายล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามกฎธรรมชาติ อย่างหลงเดินทางผิด ฉันเป็นนักพรตเต๋า เน้นเส้นทางที่ถูกต้องในอนาคตและรักษาตนให้สะอาดบริสุทธิ์”

เงาดำพูดจาฉะฉาน พร่ำสอนสั่งในฐานะของผู้อาวุโส ฉวีหมิงหมิงรู้สึกงงเล็กน้อย ในสายตาของเขา ไอ้หมอนี่ที่อยู่ตรงหน้าเหมือนคนโง่สุดๆ เหมือนคนแก่อวดรู้ พุทธะแท้ไร้รูปลักษณ์ ทุกทักษะวิชาต่างมีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้านของตน เขาใช้แมลงพิษรักษาโรค วิชาต่างกันแต่จุดประสงค์เดียวกันเท่านั้นเอง ยังต้องการให้คุณพูดซี้ซั้วอยู่ตรงนี้ไหม ทว่าฉวีหมิงหมิงยังคงกำหมัดคารวะ แล้วพูดด้วยความเคารพว่า “ผู้น้อยได้รับการสั่งสอนแล้ว”

“อืม เด็กมีอนาคตสอนได้ ฉันออกจากทงเฉิงไปสิบปี กลับพบว่าเมืองทงเฉิงในปัจจุบันสกปรกมาก มารร้ายออกอาละวาด ปีศาจปรากฏตัว วันนี้ฉันจึงไม่มีเวลามาสนใจนาย และหวังว่านายจะพยายามทำให้ดีที่สุด อีกอย่างคืนนี้ฉันจะไปกำจัดปีศาจ คืนความสดใสให้เมืองทงเฉิง คืนนี้นายอยู่ที่นี่อย่าออกไปข้างนอก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ”

ฉวีหมิงหมิงตกใจทันที ด้วยสัญชาตญาณ ตอนที่ได้ยินเงาดำพูดว่าจะกำจัดมารและปีศาจ เขาจึงนึกถึงผีดิบสองสามตัวที่อยู่ในร้านหนังสือฝั่งตรงข้ามร้านตัวเอง แต่ตอนนี้ฉวีหมิงหมิงได้แต่ก้มหน้าเลือกที่จะให้ความร่วมมือ

รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดีเป็นสัญชาตญาณของคนอย่างหนึ่ง ฉวีหมิงหมิงกับพวกที่ร้านหนังสือเพิ่งรู้จักกันสองสามวันเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่มีความคิดที่จะทุ่มเทชีวิตเพื่อปกป้องพวกเขา ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะผ่านพ้นอันตรายไปได้อย่างปลอดภัย

“ถือว่านายฉลาด” เงาดำหายตัวเข้าไปในกำแพงอีกครั้ง

ฉวีหมิงหมิงนั่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าหดหู่

…

“เกอจีๆๆ…เกอจีๆ! คุณป้ากวาดถนน! เกอจีๆๆ…เกอจีๆ! อี้ซิวฉาง!”

นักพรตเฒ่าฮัมเพลงพร้อมกับกวาดถนนไปด้วย ตามหลักแล้วควรจะเป็นงานของพนักงานทำความสะอาดในวันพรุ่งนี้ นับว่านักพรตเฒ่าช่วยลดภาระของพวกเขา แน่นอนว่าถ้าหากพวกพนักงานทำความสะอาดมาเห็นคนแก่อายุใกล้เจ็ดสิบปีกำลังช่วยพวกเขากวาดถนน อาจจะไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาไหล แต่คิดว่าตาแก่คนนี้เป็นพวกนักต้มตุ๋นคิดจะเอาเรื่องกวาดถนนมาเรียกร้องเงินชดเชยใช่ไหม

เจ้าลิงนั่งอยู่บนไหล่ของนักพรตเฒ่า นักพรตเฒ่าซื้อกระเป๋าหนังสือใบเล็กให้มันหนึ่งใบ ในกระเป๋าหนังสือใส่สิ่งของจำพวกขนมและผลไม้อบแห้งเอาไว้ สำหรับเจ้าลิง นักพรตเฒ่าชอบมันจากใจจริง เขาไม่มีลูกชายไม่มีลูกสาว จึงเลี้ยงเจ้าลิงเป็นเหมือนลูกหลานแท้ๆ ของตัวเอง

ในร้านหนังสือ เจ้าลิงไม่ชอบขี้หน้าโจวเจ๋อ แต่กลับสนิทสนมกับนักพรตเฒ่าเป็นที่สุด ในเรื่องของการรู้บุญคุณคน บางครั้งสัตว์ยังน่าเชื่อถือกว่าคนเสียอีก เวลานี้เจ้าลิงกำลังแกะเปลือกถั่วลิสง ตัวเองกินหนึ่งเม็ด แล้วยัดใส่ปากของนักพรตเฒ่าหนึ่งเม็ด

หนึ่งคนหนึ่งลิงกวาดถนนอย่างมีความสุข ถึงแม้ว่าจะมืดมากแล้วก็ตาม แต่มีความสุขเป็นอย่างมาก เขากวาดไปกวาดมาแล้วลมก็พัดขึ้น จากนั้นขยะกองโตก็พัดเข้ามาโดยไม่รู้ว่ามาจากทิศไหน