ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 300

ตอนที่ 300 ห้องเต้นรำ

จางเยี่ยนเฟิงนั่งรถเข้ามา เขานั่งรถของตำรวจหญิงตัวผอมสูงคนนั้น ตอนลงจากรถตำรวจจางขาอ่อนทั้งสองข้าง ดวงตาเป็นสีเลือดฝาด ผมเผ้ายุ่งเหยิง รวมทั้งหัวไหล่ยังมีเศษหญ้าอยู่ไม่น้อย

ตอนที่เปิดประตูเดินเข้ามา จางเยี่ยนเฟิงร้องขอกาแฟหนึ่งแก้ว จากนั้นจึงนั่งลงอย่างแรงแล้วหาวหวอด

“ถ้าเป็นคนที่ไม่รู้ คงคิดว่าคุณเพิ่งกลับมาจากปฏิบัติการในสนามรบ”

เถ้าแก่โจวถือช้อนชาหนึ่งคันแล้วคนกาแฟที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง เมื่อก่อนโจวเจ๋อคิดว่ากาแฟที่ดีกับเนสกาแฟดูเหมือนไม่มีอะไรต่างกัน ชาติที่แล้วตัวเองเป็นหมอตอนนั้นทำงานยุ่งเป็นประจำ จึงอาศัยกาแฟเพื่อดำรงชีวิตอยู่ไม่น้อย

แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ทัศนคติเปลี่ยนไปหรือเปล่า หรือว่ากาแฟที่ดีและไม่ดีมันแตกต่างกันมากจริงๆ เพราะกาแฟที่ดื่มอยู่ในตอนนี้ไม่เหมือนในอดีตอย่างแท้จริง

“ไร้สาระ อย่าทำลายชื่อเสียงของผม” จางเยี่ยนเฟิงหยิบกาแฟที่โจวเจ๋อเพิ่งจะใส่น้ำตาลพร้อมกับคนเรียบร้อยแล้วที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดื่มจนหมด จากนั้นจึงเดาะปากเสียงดัง เหมือนเพิ่งดื่มน้ำเย็น ซึ่งสามารถอธิบายได้อย่างลึกซึ้งว่าอะไรที่เรียกว่าวัวเคี้ยวดอกโบตั๋น ช้อนชาที่อยู่ในมือของโจวเจ๋อร่วงลงไปบนพื้น แล้วสั่นเล็กน้อย นี่คือกาแฟขี้ชะมดของเขา…

“กาแฟนี้ไม่ค่อยอร่อยเลย คุณดื่มไอ้นี่ทุกวันไม่เบื่อเหรอ ถ้าผมต้องดื่มไอ้นี่ทุกวันผมคงไม่ชอบ”

“คุณดื่มมันทุกวันจะเบื่อไหมผมไม่รู้ แต่คุณจะโดนตรวจสอบปัญหาเรื่องการเงินแน่นอน”

“แม่งเอ๊ย” จางเยี่ยนเฟิงยื่นมือคลึงเส้นผมของตัวเอง “คุณคิดว่าซวยไหม ไม่ได้นอนทั้งคืนแถมยังเดินวนอยู่ในป่าทั้งคืน ล้มหัวคะมำไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็ยังหาสุสานนั้นไม่เจอ”

โจวเจ๋อแปลกใจเล็กน้อยจึงถามว่า “สุสานที่มีคนตายคนนั่นน่ะเหรอ”

“ใช่แล้ว หาไม่เจอ”

“พวกเขาไม่ได้พูดความจริงเหรอ”

“พาพวกเขาไปด้วย แต่หาไม่เจอจริงๆ ทงเฉิงใหญ่แค่นี้ ไม่เหมือนป่าเก่าแก่หรือหุบเขาเก่าแก่แถวจีนทางตะวันออกเฉียงเหนือหรือว่าเสฉวน พวกเขาสองสามคนตอนนั้นปิดทางเข้าสุสานก็จริง แต่น่าจะหาเจอถึงจะถูก แต่กลับหาไม่เจอจริงๆ สุนัขตำรวจออกตรวจเหมือนกัน แต่ไม่พบอะไรเลยสักนิด คนก็ถูกจับแล้ว อะไรที่ควรพูดก็พูด ไม่มีความจำเป็นต้องโกหกใช่ไหม”

ตำรวจจางแบมือ เขาถือว่าเหนื่อยฟรีมาทั้งคืน จากนั้นเขาเพิ่งนึกได้ว่าโจวเจ๋อโทรเรียกเขา จึงถามทันที “คุณเรียกหาผมมีเรื่องอะไร”

“เด็กหนุ่มคนนั้นตายแล้ว”

“อ้อ” จางเยี่ยนเฟิงถลึงตาโตทันที แล้วคำรามพูดว่า “คุณฆ่าเหรอ”

“…” โจวเจ๋อ

จางเยี่ยนเฟิงส่ายหน้าทำจิตใจให้สงบแล้วถามว่า “ศพอยู่ที่ไหน”

“ผมรู้ว่าเขาตายแล้วเท่านั้น”

ใช่แล้ว วิญญาณมาหาเขา และถูกเถ้าแก่โจวส่งไปเกิดแล้ว ร่องรอยสุดท้ายที่เด็กหนุ่มทิ้งเอาไว้ก่อนไปจากโลกนี้ไม่ใช่ความยืนหยัดในการแต่งตัวสไตล์พังค์ญี่ปุ่นของเขา แต่เป็นผลงานเศษสี่ในหนึ่งพันบนสมุดยมทูตของเถ้าแก่โจว

“ศพถูกคุณจัดการไปแล้วเหรอ” จางเยี่ยนเฟิงถาม

“ผมไม่เห็นศพ แต่ผมมั่นใจว่าเขาตายแล้ว ถ้าหากคุณไม่สามารถเข้าใจได้ ผมสามารถแนะนำงานของผมให้คุณอย่างละเอียด”

“ไม่ หยุดเลย!” จางเยี่ยนเฟิงยกมือขึ้นทันที เพื่อบอกให้เถ้าแก่โจวหยุด เขาอยากใช้ชีวิตที่ปกติต่อไป ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าฐานะของโจวเจ๋อไม่ธรรมดา แต่เขายังคงปฏิเสธมุมมองต่อโลกที่พังทลายไปหมดแล้วของเขา

“พอจะหาเจอว่าเขาตายที่ไหนไหมครับ” จางเยี่ยนเฟิงถาม

โจวเจ๋อส่ายหน้า ตอนนี้นักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างๆ ได้ยกมือขึ้นอย่างเงียบๆ แล้วพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เอ่อ รู้”

…

นักพรตเฒ่าเป็นคนขับขาไป ส่วนตำรวจหญิงคนนั้นถูกจางเยี่ยนเฟิงสั่งให้กลับไปพักผ่อนแล้ว รถนิสสันของสวี่ชิงหล่างเกือบจะกลายเป็นรถสาธารณะของร้านหนังสือแล้ว ปกติตอนที่เหล่าสวี่ยังอยู่เขารักรถคันนี้เป็นอย่างมาก แต่พอเขาสลบไป ต่อให้รักและทะนุถนอมรถแค่ไหนก็ถูกคนอื่นนำไปใช้เละเทะอยู่ดี

โจวเจ๋อกับตำรวจจางนั่งเบาะหลังสูบบุหรี่คนละมวนพ่นควันฉุย

“เหล่าโจว แบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องลี้ลับใช่ไหม ผมดูออกว่าผู้ต้องสงสัยสองคนนั้นไม่ได้พูดโกหก นอกจากนี้สีหน้าตกใจของพวกเขาตอนที่หาสุสานไม่เจอก็ไม่ได้แกล้งทำ”

“คุณเป็นตำรวจมาหลายปี ยังไม่เคยเจอเหรอ”

“น้อยมากจริงๆ แต่ตอนนี้พวกเราสองคนสามารถเขียนเป็นคดีพิศวงได้เหมือนกัน เก็บเป็นแฟ้มลับในสถานีตำรวจ ข้างบนเขียนว่า วันเดือนปีนี้ มีตำรวจคนแซ่จางคนหนึ่งกับเถ้าแก่ลึกลับที่เปิดร้านหนังสือคนหนึ่งช่วยกันไขคดี”

“อยู่ข้างบน” ขณะพูด นักพรตเฒ่านำทั้งสองคนเดินอ้อมไปขึ้นบันได ตรงหน้าบันไดมีคุณป้าคนหนึ่งกำลังนั่งแทะเมล็ดแตงอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นผู้ชายสามคนจะขึ้นมา จึงสงสัยแล้วยื่นมือขวางพวกเขาไว้

“จะทำอะไร” คุณป้าถาม

“ทำไอ้นั่น!” นักพรตเฒ่าตอบ ขณะที่พูด นักพรตเฒ่าได้ยื่นมือชี้ไปที่จางเยี่ยนเฟิงกับเถ้าแก่ของตัวเอง

คุณป้าแสดงสีหน้าเข้าใจแล้วจึงโบกมือ เพื่อบอกให้พวกเขาขึ้นไป บนนั้นไม่มีอะไร เป็นชั้นที่ถูกทิ้งร้างเสียส่วนใหญ่ แต่คุณสามารถเห็นถุงยางอนามัยที่ตกอยู่ทั่วพื้น ข้างในยังมีของเหลวสีขาวเหนียวข้นที่มีกลิ่นคล้ายปลาทะเลสด และไม่ไกลมาก ยังมีผู้หญิงผู้ชายสองสามคู่กำลังง่วนอยู่ตรงนั้น

“บรรยากาศแย่จริง” จางเยี่ยนเฟิงพูดต่อ

“ที่นี่ไม่ได้อยู่ในความดูแลของห้องเต้นรำ แล้วจะไปยุ่งเกี่ยวได้อีกเหรอถ้าคนจะเปิดห้อง” นักพรตเฒ่าตอบ

จากนั้นเขาจึงชี้ไปที่ลำโพงด้านบน ในนั้นกำลังเล่นเพลงรักอยู่ ดนตรีเป็นเพลงเดียวกันกับห้องเต้นรำด้านล่าง

โจวเจ๋อใช้มือจับราวกั้น ที่นี่ทิวทัศน์ค่อนข้างดี ตึกก็สูง ข้างหน้าเป็นทางยกระดับมีรถราวิ่งขวักไขว่ไปมา

“คุณพาพวกเรามาดูอะไรกันแน่!” จางเยี่ยนเฟิงไม่สามารถทนได้ เขาเป็นตำรวจ ถ้าหากมาจับการค้าประเวณีหรือคนร้ายที่นี่ไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนนี้ตัวเขาแอบเข้ามาในชุดนอกเครื่องแบบ เขารู้สึกอึดอัดไม่สบายตัวจริงๆ

“เดี๋ยวก่อน เพลงที่เด็กหนุ่มร้องก่อนหน้านั้น เมื่อก่อนข้าเคยได้ยินจากที่นี่ หลังจากนั้นรู้สึกเพราะมาก จึงค้นหาเนื้อเพลงในอินเทอร์เน็ตเป็นพิเศษ พบว่าไม่มีเพลงนี้ ต่อมาได้มาถามคนที่นี่ พวกเขาบอกว่าเถ้าแก่ของพวกเขาเคยร้องเพลงนี้ครั้งหนึ่งตอนที่เมาอยู่ในร้านคาราโอเกะ เพลงไม่เพราะฟังไม่ได้เลย หลังจากนั้นจึงหยิบมาใช้ข้างบนนี้แทน”

เมื่ออธิบายจบแล้ว นักพรตเฒ่าจึงมองคุณป้าที่อยู่ตรงบันไดด้านล่างแล้วรีบพูดว่า “นี่ น้องสาว ข้าเห็นรถตำรวจขับมาทางนี้!”

สายตาของคุณป้าจ้องนิ่ง ไม่สงสัยใดๆ อีกทั้งเรื่องแบบนี้ไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องผิดพลาดจะดีที่สุด เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรทันที

เวลาไม่ถึงครึ่งนาที ลำโพงที่อยู่เหนือศีรษะของโจวเจ๋อ จางเยี่ยนเฟิง และนักพรตเฒ่าทั้งสามคนที่ก่อนหน้านี้กำลังเล่นเพลงอยู่ได้เปลี่ยนเพลงอย่างกะทันหัน เสียงร้องคอแทบแตก เรียกได้ว่าเป็นเสียงร้องที่โหยหวน เป็นผลงานของคนที่เมาเหล้าแล้วตะโกนใส่ไมค์ของจริง

เวลานี้ มีผู้ชายผู้หญิงสองสามคู่วิ่งออกมาแล้วผ่านหน้าโจวเจ๋อไปทันที ทุกคนมีสีหน้าลนลานตื่นตระหนก พวกเขาจัดแจงเสื้อผ้าพลางวิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว วิ่งเร็วจี๋ มีผู้ชายหนึ่งคนในนั้นยังใส่เข็มขัดไม่เสร็จดี วิ่งไปได้ช่วงหนึ่งแล้วกางเกงก็ร่วงลงมา สะดุดขาตัวเองล้มหน้าคว่ำ

เมื่อได้ฟังเพลงที่ยอดแย่เช่นนี้แล้วมองผู้คนที่วิ่งด้วยความลุกลี้ลุกลน สายตาของนักพรตเฒ่าได้เปลี่ยนเป็นลึกล้ำขึ้น ราวกับมองเห็นตัวเองเมื่อยี่สิบกว่าวันก่อน…

…………………………………………………………………………