ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 309

ตอนที่ 309 หงุดหงิดแล้ว!

“โว้ ตื่นแล้ว ตื่นแล้วจริงๆ แม่เจ้า!!!”

นักพรตเฒ่ามองสวี่ชิงหล่างด้วยความประหลาดใจ เขาเพิ่งจะเห็นนิ้วมือของสวี่ชิงหล่างกระตุก จากนั้นส่วนหนึ่งของร่างกายเอียงเล็กน้อย “เหล่าสวี่ รีบตื่นขึ้นมาเร็วๆ เริ่มสงครามวังหลังของเจ้าเถอะ!” นักพรตเฒ่าช่วยตะโกนเพิ่มเชื้อไฟอีกแรง!

ทันใดนั้นร่างกายของสวี่ชิงหล่างกระตุกเป็นพักๆ เขาเอียงตัวเมื่อรู้สึกตัวแล้วอาเจียนแห้งๆ ลงข้างเตียง

นักพรตเฒ่าเคลียร์เสื้อผ้าสกปรกของตัวเองออกจากอ่างพลาสติก นำอ่างพลาสติกมารองข้างล่างให้เขา แล้วใช้มือข้างหนึ่งลูบหลังของสวี่ชิงหล่าง “ตื่นแล้วก็ดี ตื่นแล้วก็ดี”

สวี่ชิงหล่างอาเจียนแห้งสักพักหนึ่งแต่ไม่มีอะไรออกมา ถ้าหากโจวเจ๋ออยู่ตรงนี้ น่าจะมองออกว่ามีสาเหตุจากการนอนสลบเป็นระยะเวลานาน เป็นผลทำให้ความสามารถบางส่วนของร่างกายอยู่ในสภาพพักตัวชั่วขณะ สภาพการอาเจียนแห้งแบบนี้คล้ายรถที่จอดไว้ในที่ที่มีหิมะและน้ำแข็งปกคลุมไปทั่วเป็นเวลานานเริ่มกลับมาอุ่นเครื่องอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม เหล่าสวี่แค่สลบ เป็นการปิดตัวเองที่เป็นผลมาจาก ‘ไข้ใจ’ ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่า ‘มนุษย์ผัก’ และในความเป็นจริง ความน่าจะเป็นของการฟื้นขึ้นมาของมนุษย์ผักส่วนใหญ่ต่ำมาก และถึงแม้จะโชคดีตื่นขึ้นมาแล้วอยากจะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนคนปกติโดยพื้นฐานแล้วเป็นไปไม่ได้ โดยทั่วไปจะต้องอยู่ในสภาพที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อไป ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ในชีวิตประจำวัน

สำหรับการฟื้นของมนุษย์ผักแล้วยังสามารถจดจำเรื่องราวใช้ชีวิตมีความรักอย่าง ‘สุขใจ’ ต่อไปได้ เรื่องแบบนั้น โดยทั่วไปแล้วมีแต่ในละครหรือนิยายรักเท่านั้น หลังจากอาเจียนสักพักหนึ่งแล้ว สวี่ชิงหล่างจึงลืมตา มองนักพรตเฒ่ากับสาวน้อยโลลิที่อยู่ข้างกายตัวเองหนึ่งที จากนั้นจึงเอียงศีรษะล้มตัวนอนหลับอีกครั้ง

การนอนหลับครั้งนี้ เป็นการพักผ่อนของร่างกาย เพราะคนได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว “เจ้ารอก่อน ข้าจะไปต้มน้ำซุปมาให้เจ้าดื่มบำรุงร่างกาย” นักพรตเฒ่าวิ่งออกไปด้วยความดีใจ สาวน้อยโลลิเหลือบตามองสวี่ชิงหล่างที่นอนหายใจกระเพื่อมขึ้นลงเบาๆ แล้วจึงเบ้ปาก บ่นพึมพำ “ถ้าไม่ใช่พวกเดียวกันก็คงไม่มาอยู่รวมกัน”

เหล่าสวี่ฟื้นแล้ว นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างหนึ่ง นักพรตเฒ่าคอยดูแลไม่ห่าง หลังจากให้เหล่าสวี่กินอะไรนิดหน่อยแล้วนอนหลับต่อ ในที่สุดนักพรตเฒ่าก็มีเวลาไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดนักพรตสะอาดเดินลงมาข้างล่าง กลับไปนั่งที่เคาน์เตอร์ของตัวเอง

เหล้าเหลืองเก่าหนึ่งจอกกับเต้าหู้ทรงเครื่องซ้อนกันหนึ่งชั้น วางหนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับอยู่ด้านหน้าพลางจิบเหล้าเหลืองเล็กน้อย จากนั้นหยิบเต้าหู้ทรงเครื่องใส่ปาก ฮัมเพลงพื้นบ้าน อ่านหนังสือพิมพ์ฉบับเล็ก เลียนแบบเถ้าแก่ แอบใช้เวลาพักผ่อนครึ่งวัน

ส่วนตู้กระจกขนาดใหญ่ใบนั้นก็วางอยู่ข้างตัวของนักพรตเฒ่า ป้องกันยุงและแมลงกัดต่อย เมื่อก่อนมีแต่เถ้าแก่ที่ได้รับการปฏิบัติแบบนี้ นักพรตเฒ่าจึงลองดูบ้าง

ปกติแล้วตอนกลางวันมีลูกค้าน้อยมาก บางครั้งนักพรตเฒ่าก็นั่งอยู่ตรงนี้ทั้งวันไม่มีอะไรทำ แต่ครั้งนี้พอกำลังจะเคลิ้ม กลับมีคนสามคนเดินเข้ามาในร้าน

นักพรตเฒ่ายักไหล่อย่างจนใจ จากนั้นเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “ทั้งสามคน อยากดื่มอะไรครับ”

“ขอชาหลงจิ่งหนึ่งกาครับ” ผู้ที่มาเป็นเด็กหนุ่มสองคนบวกกับชายชราที่อายุมากกว่านักพรตเฒ่าอีกหนึ่งคน

“ได้เลย เชิญนั่งตรงนี้ รอเดี๋ยวนะ” นักพรตเฒ่าเดินไปข้างหลังเพื่อชงน้ำชา

เด็กหนุ่มทั้งสองคนประคองชายชราแล้วเลือกนั่งลงตรงที่ไม่ไกลจากเคาน์เตอร์มากเท่าไร ชายชรามีริ้วรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า ถือไม้เท้า ใส่เสื้อแขนสั้นสีขาวขาดเป็นรู นั่งลงด้วยการประคองอย่างใส่ใจจากคนข้างๆ

เด็กหนุ่มทั้งสองนั่งลงตรงข้ามเขา คนหนึ่งถือปากกาบันทึกเสียง อีกคนหนึ่งถือสมุด เตรียมตัวบันทึกอะไรอยู่ตลอดเวลา

“อ้อ สัมภาษณ์เหรอ” นักพรตเฒ่ายกกาน้ำชาและถ้วยน้ำชาเดินเข้ามา แล้ววางข้างๆ เพื่อสะดวกในการรินน้ำชา

“ขอบคุณครับ” มีเด็กหนุ่มหนึ่งคนในนั้นขานรับ แล้วชี้ไปที่ชายชราที่อยู่ตรงหน้าพลางพูดว่า “ทหารเก่าที่ร่วมสงครามต่อต้านญี่ปุ่นครับ”

“โอ้ว พี่ชาย นับถือๆ!” นักพรตเฒ่าชูนิ้วโป้งให้ชายชราที่อยู่ตรงหน้า ชายชรานั่งอยู่ตรงนั้นได้แต่พยักหน้าอย่างสำรวม ฟันของเขาเหลือไม่กี่ซี่แล้ว เวลาพูดจาน่าจะลำบากอยู่บ้าง หูก็ไม่ค่อยได้ยิน

หรือจะพูดไม่เพราะเลยก็คือ อายุปูนนี้ ถือว่าก้าวขาข้างหนึ่งเข้าไปในโลงศพแล้ว นักพรตเฒ่าแอบเศร้าใจแล้วพูดตามตรงว่า “ถ้าอย่างนั้น วันนี้ข้าเลี้ยงน้ำชาทั้งสามคนเอง เดี๋ยวข้าจะไปเอาของกินเล่นมาให้พวกเจ้า”

“ขอบคุณครับเถ้าแก่” เด็กหนุ่มทั้งสองคนขอบคุณนักพรตเฒ่า

“ไม่ต้องเกรงใจๆ สมควรอยู่แล้ว” ปกติคนขี้งกอย่างนักพรตเฒ่านานๆ จะใจกว้างกับเขาสักครั้ง เขาเดินกลับไปที่หลังเคาน์เตอร์หยิบของจำพวกผลไม้อบแห้งสองสามชนิดและเมล็ดแตงใส่จานแล้วยกมาเสิร์ฟ หลังจากวางจานแล้วนักพรตเฒ่าเดินไปไม่ไกลมาก แล้วตัวเองก็หยิบเมล็ดแตงกำหนึ่งมายืนพิงเคาน์เตอร์แทะเมล็ดแตงและคอยฟังไปด้วย