ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 314

ตอนที่ 314 ดอกไม้ผู้พิชิต!

นักพรตเฒ่าขับรถเร็วเหมือนบินได้ฝ่าไฟแดงสองสามที่ บรรยากาศภายในรถเงียบวิเวกเป็นอย่างมาก สาวน้อยโลลิพิงศีรษะกับหน้าต่างรถ หรี่ตา ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร

ไป๋อิงอิงกลับกำสองหมัดแน่นคอยภาวนาอยู่ในใจ โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาจ้องนิ่ง และสิ่งที่ดูจะสดใสร่าเริงที่สุดน่าจะเป็นเจ้าหนูที่ถูกจับเมื่อครู่ ดูเหมือนมันจะสัมผัสความรู้สึกหนักอึ้งของทุกคนที่อยู่บนรถได้ มันจึงเริ่มกระโดดด้วยความดีใจ

‘จี๊ดๆ!!!’ เจ้าหนูแยกเขี้ยวยิงฟันอยู่ในขวด นัยน์ตาโตเท่าเมล็ดถั่วเหลือง ท่าทางเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

…

‘ซี้ด…’ สวี่ชิงหล่างหมอบอยู่บนพื้น แขนของเขาถูกแทงด้วยมีดสั้นปักอยู่บนพื้นยากที่จะเคลื่อนย้ายได้ หากขยับเพียงนิดเดียวก็จะเจ็บเหมือนถูกแทงหัวใจ

ชายหนุ่มสวมหมวกเบสบอลนั่งลงข้างสวี่ชิงหล่าง ก่อนจะถอดหมวกออก จากนั้นใช้นิ้วมือวาดเล่นบนตัวของสวี่ชิงหล่างไปเรื่อยๆ

“เป็นร่างกาย…ที่แข็งแรงจริงๆ” เสียงของอีกฝ่ายค่อนข้างแหบ โทนเสียงแอบแฝงไปด้วยความอิจฉาที่ไม่อาจปิดบังได้ “ฉันอยากได้ร่างของแก อยากได้มาก อยากมากจริงๆ…”

ชายหนุ่มก้มหน้า เลียแผลที่แขนของสวิ่ชิงหล่าง เลือดสดไหลสู่ลำคอ ทำให้เขาฮึมฮัมเหมือนกำลังเพลิดเพลินกับรสชาติของไวน์แดง จากนั้นเขาเริ่มหายใจหอบแรง หมอบลงบนพื้นอยู่ข้างตัวของสวี่ชิงหล่าง หายใจหอบอย่างแรงเหมือนคนหายใจไม่ออก สีหน้าเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

‘ฮู่ว…ฮู่ว…ฮู่ว…’ เขาตัวสั่นขณะที่หยิบขวดยาออกมาจากกระเป๋า แล้วหยิบเม็ดยาสีชมพูออกมาจากในนั้น จากนั้นเงยหน้ายัดใส่ปากพยายามกลืนลงไป อาการหายใจหอบยังคงดำเนินต่อไปแล้วจึงเริ่มสงบลงอย่างช้าๆ ร่างกายของชายหนุ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่ถือว่าผ่านด่านร้ายมาแล้ว

“ทำไม ทำไมฉันต้องเข้ามาอยู่ในร่างกายของคนเป็นวัณโรครุนแรงด้วย” ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง เขาไม่ได้ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า แต่ก็ไม่ได้ฆ่าสวี่ชิงหล่างโดยตรง จากนั้นหยิบเชือกออกมามัดสองมือของสวี่ชิงหล่างไปข้างหลัง แล้วดึงมีดสั้นออก ต่อมาหยิบไวน์แดงที่อยู่ตรงขอบเคาน์เตอร์ที่สวี่ชิงหล่างดื่มก่อนหน้านั้น แล้วดื่มคนเดียวคำใหญ่

เมื่อเห็นว่าสวี่ชิงหล่างเสียเลือดมากจนหน้าซีดขาว หมอบอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ชายหนุ่มจึงหัวเราะ ราดไวน์แดงลงบนแผลของสวี่ชิงหล่าง

“อ๊ากๆๆ!!!” สวี่ชิงหล่างส่งเสียงร้องน่าเวทนาออกมา ความเจ็บปวดแบบนี้ ไม่ด้อยไปกว่าการสาดเกลือใส่แผล!

“เหอะๆ ร้องเลย ร้องได้แสดงว่าแกยังไม่ตาย” ชายหนุ่มดื่มไวน์แดงคำโตอีกครั้ง “ฉันเสียเปรียบเกินไป กว่าจะหนีออกมาจากนรกได้ ดันเข้ามาอยู่ในร่างของคนป่วยขี้โรค พูดจริงๆ นะ ใบแจ้งอาการป่วยเข้าขั้นวิกฤตในบ้านของเขาฉันอ่านแล้ว มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ไอ้เหี้X!” ชายหนุ่มสบถด่า และไม่รู้ว่ากำลังด่าใคร หรือไม่ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าควรด่าใครกันแน่

“แต่ฉันก็รู้ ต่อให้ฉันมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน แต่ยมทูตท้องถิ่นก็จะไม่ปล่อยฉันไปอยู่ดี พวกเขาคิดว่าฉันมีประโยชน์ พวกเขายังคิดอยากจะส่งฉันกลับนรกอีกทีเพื่อแลกกับค่าตอบแทนก้อนโต! ดังนั้น ฉันเลยเป็นฝ่ายมาหาถึงที่ ฉันคิดว่าให้พวกเขาตามจับฉัน สู้ให้ฉันมาหาพวกเขาจะดีกว่า ใช้ชีวิตเหมือนหนูแบบนั้นฉันทนมามากพอแล้ว แต่ฉันโชคไม่ดีเอง ที่ในร้านมีแค่แกคนเดียว นี่ ถึงแม้แกจะเป็นคนธรรมดา แต่ที่ฉันพูด แกน่าจะฟังเข้าใจใช่ไหม เพราะว่าแกอยู่ในร้านหนังสือแห่งนี้”

สวี่ชิงหล่างกัดฟัน “รอพวกเขากลับมา แกตายแน่”

“เหอะๆ” เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อย จากนั้นใช้มีดสั้นกรีดฝ่ามือซ้ายของตัวเอง เลือดสดไหลออกมาทันทีแต่กลับเลื้อยไปมาอย่างช้าๆ ไม่ได้หยดลงมา

“หลายปีที่ผ่านมา ความลำบากที่อยู่ในนรก ไม่ถือว่าเสียแรงเปล่า แกคิดว่าฉันมาหาถึงที่ เพื่อมาตายงั้นเหรอ”ขณะที่พูดเลือดสดกลางฝ่ามือเริ่มไหลย้อนกลับไป จากนั้นแผลก็สมานตัวกลับอย่างรวดเร็ว

“น่าตลกมากใช่ไหม ร่างกายนี้มีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสามเดือน หลังจากฉันเข้ามาอยู่กลับเกิดการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาด และความแปลกนี้กลับเป็นความสามารถที่รักษาตัวเองได้อย่างน่ากลัว เหอะๆ นี่คือการเยาะเย้ยที่ยิ่งใหญ่มาก!!!” เด็กหนุ่มกรีดหน้าตัวเองไม่หยุดเหมือนคนบ้า ไม่นานรอยแผลน่ากลัวจึงปรากฏบนใบหน้าของเขา แต่เลือดสดที่อยู่ตามรอยแผลเหล่านั้นไม่ไหลออกมา กลับเริ่มรักษาตัวเองอย่างรวดเร็ว กระทั่งไม่มีรอยแผลเป็นหลงเหลือ

“เดิมทีฉันแอบดีใจมากที่สามารถรักษาตัวเองได้ รู้สึกว่าวิญญาณของตัวเองเกิดการเปลี่ยนแปลงหลังจากได้รับความทรมานจากนรกอเวจี แต่กว่าที่ฉันจะหนีออกมาจากนรกได้กลับไม่ง่ายเลย นี่คือสวัสดิการของฉันหลังจากที่ฉันต้องโดนทรมาน ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าตัวเองเป็นผีดูดเลือด สามารถมีชีวิตยืนยาวได้ สามารถทำให้ฉันใช้ชีวิตที่หรูหราในโลกมนุษย์ได้เต็มที่ แต่ฉันมีชีวิตอยู่ได้แค่สามเดือนเท่านั้น เหลือแค่สามเดือนเท่านั้น! และฉันก็เปลี่ยนร่างไม่ได้อีก!” ชายหนุ่มพูดคำรามไม่หยุด ความรู้สึกสวยงามกับความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญในความเป็นจริง มากพอที่จะทำให้คนเป็นบ้าได้

และในเวลานี้ กระถางต้นไม้ที่อยู่ข้างหลังทั้งสองคนเริ่มสั่นเล็กน้อย สั่นเบาๆ ยากที่ใครจะสังเกตเห็น ดอกไม้เริ่มลอยขึ้นมาอย่างช้าๆ ภายใต้ดินโคลนที่อยู่ในกระถางใหญ่มีมือสีขาวข้างหนึ่งค่อยๆ ยื่นออกมา มือนั้นเหยียดออกมาจากดิน และทะลุผ่านกลางเกสร มันเหมือนผีสามารถยืดขยายออกไปสามเมตร ซึ่งแขนของคนปกติทั่วไปไม่สามารถยืดขยายในระยะที่น่ากลัวแบบนี้ได้

มือค่อยๆ โผล่ไปข้างหลังชายหนุ่มอย่างเงียบๆ จากนั้นหนีบเข้าไป!

“อุ๊บ…” เด็กหนุ่มรู้สึกถึงพลังขนาดใหญ่บีบคอของตัวเอง จากนั้นทั้งตัวของเขาถูกลากกับพื้นไปด้านหลัง