ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 343

ตอนที่ 343 เจ้าหน้าที่ตำรวจจางฟื้นแล้ว

หลังจากส่งรองผู้จัดการฝ่ายธุรกิจ ‘เหล่ายาเป่า’ คนนั้นไปแล้ว ร่างกายและจิตใจที่รอมานานก็ถูกหล่อเลี้ยงและเติมเต็มในที่สุด สาวน้อยโลลิพออกพอใจพร้อมกับรบเร้าให้ไป๋อิงอิงขึ้นไปนอน

เวลานี้เกือบรุ่งสางแล้ว ไป๋อิงอิงเริ่มปิดไฟชั้นหนึ่ง จากนั้นรถของทนายอันก็แล่นมาจอดหน้าประตูร้านหนังสือ

“เถ้าแก่กลับมาแล้วเหรอ”

ไป๋อิงอิงรีบไปเปิดประตู แต่ทว่าคนที่ลงรถมามีเพียงทนายอันคนเดียวเท่านั้น หลังจากนั้นทนายอันเดินไปที่ท้ายรถและเปิดมันออก ก่อนจะอุ้มคนจากข้างในนั้นเดินเข้ามา

“เถ้าแก่บาดเจ็บเหรอ เอ๊ะ ไม่ใช่ พุงเถ้าแก่ทำไมถึงได้ป่องขนาดนี้ล่ะ” ในที่สุดไป๋อิงอิงก็พบว่าคนที่ทนายอันอุ้มอยู่ไม่ใช่เถ้าแก่ แต่เป็นคุณอาพุงโตวัยกลางคน

“คนสวย ยืมมือหน่อย” ทนายอันบอกเป็นนัยๆ ว่าให้ไป๋อิงอิงมาช่วยหน่อย

ไป๋อิงอิงส่ายหน้าปฏิเสธ ผู้ชายที่ไม่ใช่เถ้าแก่ล้วนเหม็นโอ่กันทั้งนั้น ไม่อุ้มหรอกนะ

ทนายอันชะงักไปครู่หนึ่ง ทำได้เพียงอุ้มร่างที่เหล่าจางอาศัยอยู่ขึ้นไปบนชั้นสองเอง

ชั้นสองของร้านหนังสือมีอยู่สี่ห้อง ห้องหนึ่งคือห้องนอนใหญ่ที่โจวเจ๋อและไป๋อิงอิงพักอยู่ สาวน้อยโลลิก็นอนที่นี่ด้วยเช่นกัน

สวี่ชิงหล่างพักอยู่อีกห้องเพียงคนเดียว นักพรตเฒ่า เจ้าลิงน้อย และเดดพูลทั้งสามพักอยู่ห้องเดียวกัน ที่ว่างอีกห้องเดิมเป็นห้องของทนายอัน เมื่อวานโจวเจ๋อสั่งให้ทำความสะอาดแล้ว แต่นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เหล่าจางและทนายอันจะต้องพักร่วมห้องเดียวกันแล้ว

ทนายอันวางเหล่าจางไว้บนเตียงก่อน แล้วก็ตรวจอาการของเหล่าจางอีกครั้ง การทำงานของร่างกายบางส่วนกำลังตื่นตัวและฟื้นคืนมาช้าๆ มีความคล้ายกับเครื่องจักรที่หยุดทำงานมานาน หลังจากชาร์จแบตแล้วก็เริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง

ทนายอันมองจดจ่อไปที่ตราประทับบนหน้าอกของอีกฝ่ายอยู่พักหนึ่ง มือทั้งสองทำท่าโบกไม้โบกมือโดยไม่รู้ตัวเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่

ในฐานะคนที่ตอนนี้ยังไม่ได้ถูกพวกปลาเค็มในร้านหนังสือครอบงำและเพียบพร้อมไปด้วยความสามารถในอาชีพการงาน ความใฝ่รู้และความกระตือรือร้นของทนายอันยังคงแข็งแกร่งมาก

“เขาเป็นใครน่ะ” สาวน้อยโลลิเดินเข้ามาในห้องแล้วถามขึ้น

“ตำรวจคนนั้น” ทนายอันตอบ

“ในข่าวบอกว่าเสียชีวิตไปเมื่อคืนนี้แล้วไม่ใช่เหรอ” สาวน้อยโลลิตกตะลึงและตั้งสติกลับมา “พวกเจ้าแอบย้ายร่างสำเร็จงั้นเหรอ”

“สำเร็จแค่ตอนนี้นะ แต่ยังต้องรอดูว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไรกันแน่”

วิญญาณและร่างกาย เป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและเข้าใจยากกว่าที่คิด ยิ่งกว่านั้นวิญญาณของเหล่าจางยังถูกยัดเข้าไปอีก และด้วยเหตุนี้อาจจะเกิดปัญหาเข้ากันไม่ได้ระหว่างฮาร์ดแวร์และซอฟต์แวร์ จะสามารถใช้การได้หรือไม่นั้น มันบอกได้ยากจริงๆ

“เถ้าแก่ล่ะ” สาวน้อยโลลิถาม

“ไปทำธุระอื่นนู่น”

เมื่อคิดๆ ดูแล้ว ทนายอันก็ไม่ได้เล่าเรื่องหญิงสาวคนนั้นออกมา

“อ้อ”

สาวน้อยโลลิไม่ใช่ไป๋อิงอิง ไม่ได้สนใจโจวเจ๋อถึงขั้นใส่ใจทุกรายละเอียดขนาดนั้น

“ผมไปอาบน้ำก่อน คุณช่วยดูเขาด้วย”

ทนายอันหาเสื้อผ้าสะอาดชุดหนึ่งออกจากกระเป๋าเดินทางและลงไปชั้นล่าง

สาวน้อยโลลิกวาดตามองคุณอาที่อยู่บนเตียง คิดอยู่ครู่หนึ่งก็เดินไปที่ห้องนอนใหญ่ข้างๆ เปิดประตูไปเจอไป๋อิงอิงกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ดูเหมือนว่านางจะอ่านหนังสือ ‘การฝึกทักษะของสาวใช้’ เล่มนั้นไม่จบสักที

“ยัยผีดิบโง่ ห้องข้างๆ มีคนป่วยอยู่ เจ้าไม่ไปดูหน่อยเหรอ”

“ไม่ไป”

ไป๋อิงอิงปฏิเสธไปตรงๆ ความเย็นชาเป็นนิสัยที่ติดตัวผีดิบมาโดยกำเนิด นอกจากโจวเจ๋อแล้ว ไป๋อิงอิงไม่ค่อยเป็นมิตรกับใคร แม้แต่กับคนอื่นๆ ในร้านหนังสือ ไป๋อิงอิงก็แค่ไม่ได้กระด้างกระเดื่องขนาดนั้น

สาวน้อยโลลิสับสนลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปห้องข้างๆ เพื่อเคาะประตูห้องสวี่ชิงหล่างและห้องของนักพรตเฒ่า ขณะเดียวกันก็ตะโกนว่า “ตำรวจนายนั้นถูกส่งกลับมาแล้ว พวกเจ้ามาดูแลหน่อยสิ ข้าจะไปนอนแล้ว”

เมื่อพูดจบก็ไม่ได้รอคนทั้งสองในห้องขานรับ สาวน้อยโลลิรีบกลับไปที่ห้องนอนใหญ่อย่างรวดเร็ว มุดขึ้นเตียงนอนคว่ำหน้าอิงแอบข้างกายไป๋อิงอิง หาวหวอดๆ และสัมผัสได้ถึงความเย็นสบายจากข้างกาย เปลือกตาเริ่มหนักอึ้ง ไม่นานก็หลับสนิท

ไป๋อิงอิงวางหนังสือในมือลง มองสาวน้อยโลลิที่เมื่อสักครู่นี้ยังนอนท่าปกติ ตอนนี้กลับพลิกตัวนอนหงายอ้าซ่าไปแล้ว นางเบ้ปากและหยิบหนังสืออ่านต่อโดยที่ไม่ได้ว่าอะไร

ไป๋อิงอิงหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ที่ตู้ข้างเตียง คิดว่าจะโทรถามเถ้าแก่ว่าจะกลับมาเมื่อไรดีหรือไม่ แต่พอคิดๆ แล้วก็ช่างมันเถอะ เวลาผู้ชายออกไปสังสรรค์นอกบ้าน ถ้าผู้หญิงที่บ้านโทรจิกถามว่าจะกลับบ้านเมื่อไรบ่อยเข้า คงทำให้ผู้ชายรู้สึกอับอายต่อหน้าเพื่อน

แต่ว่า ตอนนี้คนในร้านหนังสือเยอะมากจริงๆ เดี๋ยวก็จิ้งจอกเดี๋ยวก็เจ้าลิง คนหลากหลายประเภท เหมือนกับเถ้าแก่เป็นนักสะสม เติมเต็มฮาเร็มของตัวเองด้วยคนประเภทต่างๆ

น่ากลุ้มใจจริงๆ

ไป๋อิงอิงคงจะลืมไปแล้วว่า ตัวนางเองก็เป็นของสะสมชิ้นแรกที่โจวเจ๋อรวบรวมเอาไว้ตั้งแต่เปิดร้านหนังสือมาเหมือนกัน

สาวน้อยโลลินอนๆ ไปก็เผลอขยับชิดไป๋อิงอิง มือทั้งสองข้างกอดต้นขาไป๋อิงอิงไว้ตามสัญชาตญาณ แถมศีรษะทุยๆ ยังเอียงไปหาต้นขาของไป๋อิงอิงอีกด้วย

นอนไป ทำปากแจ๊บๆ ไป

…

‘แอ๊ด!’

สวี่ชิงหล่างและนักพรตเฒ่าเปิดประตูออกมาเกือบจะพร้อมๆ กัน ทั้งสองงัวเงียนิดหน่อย สบตาและถามขึ้นพร้อมกัน

“มีอะไร”

“มีอะไร”