ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 351

ตอนที่ 351 ฝึกฝนด้วยตัวเอง

รถขับมาถึงหน้าร้านหนังสือ ตอนที่ทนายอันกำลังจะแบกโจวเจ๋อลงจากรถนั้น มือข้างหนึ่งของโจวเจ๋อจับมือจับประตูรถอย่างแน่นหนา มองปากกาที่กลิ้งร่วงลงไปบนพื้นเนื่องจากตัวรถสั่น

ทนายอันตื่นตกใจ ก่อนหน้านี้ได้คุยกับนักพรตเฒ่า นักพรตเฒ่าบอกว่าเถ้าแก่ของตัวเองมีความโลภในทรัพย์อยู่เล็กน้อย แม่งแบบนี้เรียกว่าโลภที่ไหน แบบนี้มันยากจนจนเป็นบ้า!

เขาจนมากถึงขนาดเข้าไปขโมยปากกาในเรือนจำตอนดึกดื่นเที่ยงคืน ถึงแม้ตอนนี้ตัวเองจะมีสภาพเช่นนี้ แต่ก็ยังเป็นห่วงปากกาไม่ยอมปล่อยมือ

“เด็กดี พวกเราไม่เอาแล้ว วันพรุ่งนี้จะซื้อปากกาปาร์กเกอร์ให้คุณนะ” แต่โจวเจ๋อก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ “โอเค” ทนายอันก้มตัวลงไปเก็บปากกาขึ้นมา ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของโจวเจ๋อ แถมยังช่วยรูดซิปเสื้อให้เขาอีกด้วย

โจวเจ๋อถึงยอมปล่อยมือ เขาออกแรงเมื่อครู่จนเกือบเป็นลม ทนายอันนึกถึงตอนที่ตัวเองทำงานเมื่อก่อน ตอนนั้นหัวหน้าผู้ตรวจสอบของเขาได้เล่านิทานเรื่องหนึ่ง บอกว่าสมัยราชวงศ์ชิงตอนปลาย ตอนนั้นยมทูตสายตรวจต้องไปรับวิญญาณคนหนึ่งลงนรก แต่ชายชราคนนั้นไม่ยอมตายเสียที

เกือบจะเกินเวลาในบัญชีมรณะแล้ว แต่เขาไม่ตายยมทูตจะเข้าไปบีบคอเขาก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ตอนนั้นชายชรานอนอยู่บนเตียงใกล้จะสิ้นใจแล้ว แต่ให้ตายอย่างไรก็ไม่ยอมหลับตาเอาแต่ฝืน

คนในครอบครัวคิดว่าเขามีบางสิ่งที่ยังไม่สมความปรารถนา หรือมีอะไรที่ยังปล่อยวางไม่ได้อยากจะบอก แต่ละคนจึงเข้าไปถามเขา สุดท้ายอนุภรรยาของชายชราจึงเดินเข้ามาเป่าตะเกียงที่เหลือให้ดับ จากนั้นชายชราจึงนอนตายตาหลับอย่างพึงพอใจ สาเหตุเพราะจุดตะเกียงเพิ่มขึ้นจะสิ้นเปลืองน้ำมันตะเกียง

ในสายตาของทนายอัน โจวเจ๋อมีความคล้ายกับชายชราคนนั้น

โจวเจ๋อถูกทนายอันแบกเข้ามาในร้านหนังสือ โชคดีที่คนในร้านหนังสือล้วนชินแล้ว เถ้าแก่ของคนอื่นถ้าหากค่อนข้างขี้เกียจหน่อย โดยทั่วไปจะอยู่ในออฟฟิศ มีงานก็ให้เลขาจัดการ ถ้าว่างก็จัดการเลขา

แต่เถ้าแก่ของเรา พูดถึงความขี้เกียจ เขาก็ขี้เกียจจริงๆ แต่ชอบวางมาดรักงานสุดชีวิต ขาออกคือเดินออกไป ขากลับโดนหามเข้ามา ผู้คนมักจะพูดว่าตำรวจเป็นอาชีพที่อันตรายสูง แต่อัตราการบาดเจ็บของเถ้าแก่ของเรา อ้อไม่ อัตราการบาดเจ็บหนัก แทบจะเหมือนทหารรับจ้างในสนามรบ

ด้วยเหตุนี้เมื่อเห็นเถ้าแก่บาดเจ็บหนักกลับมาเป็นประจำ ทุกคนในร้านหนังสือล้วนมีประสบการณ์เยอะมาก ไป๋อิงอิงปูที่นอน เตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำให้โจวเจ๋อ นักพรตเฒ่ารีบสั่งให้เจ้าลิงฉี่ออกมา สาวน้อยโลลิเบะปากนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ต่อไป หลังจากมองโจวเจ๋อถูกไป๋อิงอิงอุ้มเข้าไปในห้องน้ำจึงส่ายหน้า รู้สึกเหมือนภรรยาที่หัวใจตายด้านไปแล้วในที่สุดก็เห็นสามีของตัวเองกลับบ้านหลังจากที่ใช้ชีวิตมั่วไปวันๆ

“เถ้าแก่ ท่านนั่งไหวไหม” ภายในห้องอาบน้ำ ไป๋อิงอิงถามอย่างเป็นห่วง

เมื่อก่อนช่วยอาบน้ำให้เถ้าแก่ เธอจะจัดหาเก้าอี้ตัวเล็กให้เถ้าแก่ เพื่อให้เถ้าแก่นั่งบนนั้นแล้วตัวเองค่อยช่วยเขาอาบน้ำอีกที แต่ครั้งนี้ปัญหาของเถ้าแก่แปลกมาก มีความรู้สึกว่าอ่อนแอสุดขีด แต่บนร่างกายเปลือยเปล่าไม่มีรอยแผลอะไรเลย

โจวเจ๋อส่ายหน้า เขาปวดหัว หายใจติดขัด แน่นหน้าอก แต่เขาต้องการอาบน้ำ สำหรับผู้ป่วยที่รักอนามัยรุนแรงเวลาที่เขามีสติไม่ให้เขาอาบน้ำแล้วขึ้นเตียง เป็นเรื่องที่ไม่สามารถรับได้เด็ดขาด

ไป๋อิงอิงครั้งนี้ค่อนข้างลำบาก เถ้าแก่ไม่สามารถนั่งได้ หรือว่าจะให้เถ้าแก่นอนบนพื้นกระเบื้องแล้วตัวเองค่อยอาบน้ำให้เขา แต่พื้นกระเบื้องเย็นมาก อ้อไม่ ดูเหมือนเถ้าแก่จะไม่กลัวหนาว แต่พื้นกระเบื้องแข็งมาก ถ้านอนลงไปจะอึดอัดไม่สบายแน่นอน

อิงอิงนึกถึงเนื้อหาในหนังสือ ‘การฝึกฝนทักษะของสาวใช้’ ในนั้นได้ระบุเกี่ยวกับการอาบน้ำ เช่น การอาบน้ำฟองสบู่ แต่ต้องมีเบาะอัดลม ใช้ครีมอาบน้ำถูบนตัวของตัวเองก่อน จากนั้นใช้ร่างกายของตัวเองช่วยอาบน้ำให้เถ้าแก่ โอ๊ยๆๆ! น่าโมโหจริงๆ! ข้าลืมซื้อเบาะอัดลม!

เมื่อปล่อยน้ำร้อนในห้องน้ำแล้ว คลื่นความร้อนกระเพื่อมไปมา โจวเจ๋อรู้สึกทรมานมากกว่าเดิม อยากเตือนไป๋อิงอิงให้รีบอาบน้ำให้ตัวเองแล้วพาขึ้นชั้นบน แต่จากนั้นเขารู้สึกว่าตัวเองโดนอุ้มขึ้นแล้วใส่เข้าไปในอ่างอาบน้ำ

ร่างกายที่ถูกโอบล้อมด้วยน้ำอุ่นจึงรู้สึกสบายขึ้นไม่น้อย จากนั้นร่างกายที่เนียนนุ่มเด้งก็เข้ามานั่งในอ่างอาบน้ำเช่นกัน แล้วเริ่มถูหลังอาบน้ำให้เขา

ถึงแม้ตอนนี้จะเสียเลือดมาก ถึงแม้ตอนนี้จะอ่อนแอมาก แต่ความรู้สึกแบบนี้สบายมากจริงๆ เพียงแต่หลังจากที่เพลิดเพลินได้สักพักโจวเจ๋อก็ฝืนพูดว่า “อิงอิง…”

“เจ้าค่ะ เถ้าแก่ต้องการอะไรอีกไหมเจ้าคะ”

“เปลี่ยนน้ำในอ่างหน่อย เย็นแล้ว”

“อ้อ ได้เจ้าค่ะ เถ้าแก่” การอาบน้ำครั้งนี้สบายเหลือเกิน เพียงแต่น้ำที่อยู่ในอ่างอาบน้ำเย็นเร็วกว่าปกติเกินไป

สุดท้ายโจวเจ๋อถูกไป๋อิงอิงอุ้มขึ้นชั้นบนเข้าไปในห้องนอน หลังจากนอนบนเตียงแล้ว โจวเจ๋อจึงนอนหนุนหมอนสูงในระดับที่พอเหมาะ นักพรตเฒ่ายกน้ำซุปเดินเข้ามา

“เถ้าแก่ ดื่มน้ำซุป บำรุงกำลังดี ข้าต้มนานมากนะ”

“วันนี้เจ้าต้มน้ำซุปเหรอ” ไป๋อิงอิงถามอย่างสงสัย

นักพรตเฒ่าออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า ได้ยินว่าไปช่วยคนที่ถนนเก่า นักพรตเฒ่าเพิ่งจะกลับมาก่อนเถ้าแก่จะกลับบ้านนี่เอง

“มา ดื่มเถอะเถ้าแก่” นักพรตเฒ่าพยายามประคองโจวเจ๋อขึ้นมาป้อนเขาดื่มน้ำซุป

โจวเจ๋อขมวดคิ้วถามว่า “ใส่อะไรในน้ำซุป”

“ไม่ได้ใส่อะไร” นักพรตเฒ่าพูดอย่างสงสัย

“ใส่อะไร”

“ไม่ได้ใส่อะไร”

“ใส่อะไรลงไปกันแน่!”

“ฉี่ของเจ้าลิง…”

นักพรตเฒ่าขยับปากพะเยิบๆ และอธิบายในเวลาเดียวกัน “เถ้าแก่ เมื่อก่อนตอนเจ้าบาดเจ็บก็รักษาด้วยโคลนผสมฉี่ของเจ้าลิง ครั้งนี้เจ้าไม่มีแผลภายนอก แต่ดูแล้วอ่อนแอกว่าเดิม ดังนั้นข้ารู้สึกว่า ถ้าดื่มเข้าไปน่าจะได้ผลดีกว่า”

“นักพรตเฒ่า…”

“อืม ว่าไง”

“ปีนี้คุณอายุเท่าไรแล้ว”

“เจ็ดสิบเอ็ดปีแล้ว”

“อายุเยอะขนาดนี้ ทำงานกับผมไม่ง่ายเงย”