ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 391

ตอนที่ 391 ดวงตา!

นักพรตเฒ่าเป็นคนมองโลกในแง่ดี ชอบหาเรื่องใส่ตัว ชอบเสี่ยงเป็นที่หนึ่ง เป็นพวกอยากรู้อยากเห็นและปัญญาอ่อน คนอายุเจ็ดสิบเอ็ดปีแล้ว เจออุปสรรคและเรื่องราวมากมายเข้ามาในชีวิตไม่รู้ตั้งเท่าไร ต่อให้เขาไม่เคยเห็นยมทูตหรือผี ไม่เคยโดนเหตุการณ์เหนือธรรมชาติล้างสมอง ตอนนี้เขาก็ไม่ควรมีสภาพเป็นเช่นนี้ หน้าตาเหม่อลอย สายตาพร่าเลือน ผมเผ้าและหนวดเครารกรุงรัง ดูแล้วเหมือนคนเสียขวัญ

โจวเจ๋อมองไปที่จางเยี่ยนเฟิง เถ้าแก่โจวต้องการคำอธิบาย เขาสามารถสั่งให้นักพรตเฒ่านั่งเก้าอี้รถเข็นที่ร้องเพลงได้ออกไปกินลมข้างนอกได้ แต่เขาไม่อนุญาตให้คนอื่นมารังแกนักพรตเฒ่าเด็ดขาด

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ตอนที่เจอในที่เกิดเหตุ เขานั่งอยู่หน้าประตู ถือมีดอยู่ในมือด้วยสภาพที่เป็นแบบนี้ ไม่มีการทารุณและบังคับให้รับสารภาพในสถานีตำรวจ ตรงจุดนี้ คุณสามารถวางใจได้ครับ”

โจวเจ๋อพยักหน้า

“นี่คือคำให้การก่อนหน้านั้น คุณลองดู” เหล่าจางยื่นบันทึกคำให้การให้โจวเจ๋อแล้วพูดต่อว่า “ตอนที่สอบสวนตำรวจถามอะไร เขาก็ตอบและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี อธิบายรูปคดีได้อย่างชัดเจน ผู้ตายเป็นคนชราที่อาศัยอยู่ที่นั่นอายุหกสิบห้าปี ศพถูกพบอยู่ในตู้แช่เย็น ถูกตัดเฉือนตามร่างกายหลายจุด พวกเรายังเจอกับข้าวปรุงสุกที่เหลืออยู่ในถังขยะตรงห้องครัว จากการตรวจสอบ ยืนยันว่าเป็นเนื้อคนแน่นอน และเป็นเนื้อของผู้ตายด้วย”

โจวเจ๋อเปิดดูบันทึกคำให้การ บนบันทึกคำให้การ นักพรตเฒ่าเล่าขั้นตอนการก่อคดีของตัวเองทั้งหมด รวมทั้งการฆ่าคนอย่างไร จัดการศพอย่างไร ทำกับข้าวอย่างไร บอกออกมาเป็นฉากๆ อย่างละเอียด รวมถึงตอนที่กินข้าวดื่มเหล้าอะไรก็ยังพูด

“เขาพูดด้วยตัวเองทั้งหมดเหรอ” โจวเจ๋อถือบันทึกคำให้การแล้วถาม เหล่าจางพยักหน้า โจวเจ๋อโยนบันทึกคำให้การไปบนโต๊ะ โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย มองนักพรตเฒ่าแล้วพูดเบาๆ “นักพรตเฒ่า ยังจำได้ไหมว่าผมเป็นใคร”

นักพรตเฒ่าเงยหน้า มองซ้ายแลขวา แล้วจึงเงยหน้าและก้มหน้าอีกครั้ง สุดท้ายจึงแสยะยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นเถ้าแก่” ขณะที่พูด นักพรตเฒ่ายิ้มมุมปาก แต่กลับมีน้ำลายไหลย้อยออกมา

“สติของเขามีปัญหา” โจวเจ๋อกล่าว

“เบื้องบนคิดว่าเขาพยายามใช้วิธีเช่นนี้เพื่อเอาตัวรอด”

“ถ้าหากเขาอยากเอาตัวรอด ทำไมต้องเล่าขั้นตอนการก่อคดีอย่างละเอียดยิบ” โจวเจ๋อย้อนถาม

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” เหล่าจางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ดังนั้นผมถึงร้อนใจรีบไปหาคุณ ผมรู้สึกว่าเกิดเรื่องที่ไม่ธรรมดากับตัวของนักพรตเฒ่า”

เมื่อได้ยินดังนั้น โจวเจ๋อจึงหลับตา พลางใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ “ช่วยปิดกล้องได้ไหม” โจวเจ๋อลืมตา มองไปที่กล้องที่อยู่เหนือศีรษะของเขา

“ไม่ได้ ตอนนี้ผมไม่ได้รับผิดชอบคดีนี้ครับ ผมจึงทำอะไรไม่สะดวก ถ้าหากปิดกล้องแล้ว จะมีคนของทีมสืบสวนเฉพาะกิจเข้ามาทันที”

นักพรตเฒ่ายังคงนั่งเหมือนคนโง่ เขาในเวลานี้ดูเหมือนคนแก่อายุเจ็ดสิบกว่าปีอย่างแท้จริง คนแก่อายุเจ็ดสิบกว่าปีที่เป็นโรคอัลไซเมอร์

“นักพรตเฒ่า เกิดเรื่องอะไรกันแน่ คุณไปเจอใคร บอกผมมา” โจวเจ๋อถามอีกครั้ง ขณะเดียวกันโจวเจ๋อก็กำหมัดแน่นอยู่ใต้โต๊ะ พลางคิดว่าเป็นสารเลวตัวไหนที่ทำให้นักพรตเฒ่าเป็นแบบนี้!

“หืม?” นักพรตเฒ่าเงยหน้าอย่างสงสัยอยู่บ้างแล้วหัวเราะ จากนั้นพูดด้วยความจริงใจ “ข้าฆ่าคน กินเนื้อคน ข้าทำผิดกฎหมาย ข้าอยากกินลูกปืน ข้าชอบกินลูกปืนมากที่สุด ลูกปืนอร่อย”

โจวเจ๋อมองนัยน์ตาของนักพรตเฒ่าอย่างละเอียด แต่มองไม่เห็นอะไรจากแววตาของนักพรตเฒ่า แต่มีสิ่งหนึ่งที่สามารถยืนยันได้ นักพรตเฒ่าไม่ได้ฆ่าคน

ถ้าหากเขาฆ่าคนคงไม่กล้าแสร้งเป็นคนบ้าใบ้ต่อหน้าโจวเจ๋อ เพราะนักพรตเฒ่ารู้ดี ถึงแม้เขาจะกินลูกปืนไปแล้วท้ายที่สุดเขาก็ต้องมารายงานตัวกับโจวเจ๋ออยู่ดี!

โจวเจ๋อรีบตัดสินใจโดยพลันแล้วเอ่ยว่า “คุณจัดการหน่อย เรียกทนายอันมาเจอกับนักพรตเฒ่า” สำหรับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับทางด้านจิตใจ อย่างเช่น การสะกดจิต ภาพลวงตาอะไรพวกนี้ โจวเจ๋อพอรู้บ้าง แต่ไม่ถนัดนำมาใช้งานและทำความเข้าใจ ดูจากสภาพของนักพรตเฒ่าในเวลานี้แล้ว ต้องให้ทนายอันออกโรงเท่านั้น

“จัดการยากหน่อยครับ” เหล่าจางพูด

“เหล่าจาง” โจวเจ๋อตะโกน

“อืม”

“เขาเป็นคนเป็น” โจวเจ๋อชี้ไปที่นักพรตเฒ่า “ในร้านหนังสือ คนที่ไม่ใช่คนไม่ใช่ผีมีเยอะมาก แต่นักพรตเฒ่ายังเป็นคนอยู่”

“ผมรู้”

“เขาเป็นประชาชนในสายตาของคุณ”

“ผมรู้”

“ผมจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับฐานะ แต่ให้มองว่าคุณเป็นคุณเมื่อก่อนนี้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าคนดีถูกใส่ร้ายต้องแบกรับความผิด คุณในฐานะตำรวจที่ยึดมั่นในความถูกต้อง คุณจะทำยังไง”

“เถ้าแก่ คุณไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้กับผม” เหล่าจางพูดอย่างขมขื่น “ผมรู้ว่าผมควรทำอะไร แต่ที่ผมลังเลคือผมพาคุณเข้ามาถือว่าผิดกฎระเบียบแล้ว แต่ยังพอให้เหตุผลได้ว่าคุณเป็นที่ปรึกษา ทำให้ทีมสืบสวนเฉพาะกิจว่าอะไรไม่ได้ แต่ถ้าพาทนายอันเข้ามา ผมอาจจะถูกทีมสืบสวนเฉพาะกิจปิดกั้น ถึงตอนนั้นฐานะของผมจะช่วยอะไรพวกคุณไม่ได้อีก”