ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 448

ตอนที่ 448 กลับมาอีกครั้ง!

โจวเจ๋อเดินเข้าไปหยิบแส้ที่ร่วงอยู่บนพื้นขึ้นมา จนถึงตอนนี้ เถ้าแก่โจวแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เพื่อนร่วมสายอาชีพเดียวกันที่ทำตัวหยิ่งยโสก่อนหน้านี้ตอนที่เจอผีร้ายถึงได้ขี้ขลาดปานนั้น

ถึงแม้จะพูดว่าผีร้ายทั้งเก้าตัวเป็นผีระดับสูงที่แปดเปื้อนชีวิตคน และยากที่จะรับมือได้ก็จริง แต่ด้วยแส้เส้นนี้ใช่ว่าจะกู้สถานการณ์กลับมาไม่ได้

แม้แต่คนโง่ก็ยังมองออกว่าแส้เส้นนี้สามารถควบคุมผีร้ายที่อยู่ในหมอกหนาได้อย่างสิ้นเชิง เสียดายที่ตัวเองกับทนายอันระมัดระวังตัวก่อนหน้านั้น ถ้ารู้แต่เนิ่นๆ ว่าไอ้หมอนี่ดูเหมือนเก่งแต่ไม่ได้เรื่องขนาดนี้ก็คงจัดการเขาไปนานแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น ข้อสงสัยเกี่ยวกับซุ้มประตูและหมอกหนาแถบนี้ก็น่าจะได้รับคำตอบโดยปริยาย ทันใดนั้นโจวเจ๋อรู้สึกว่ามีคนเอานิ้วมาจิ้มเอวตัวเอง เขาจึงหันไปมองพบว่าเป็นทนายอัน

“เป็นอะไร”

“เถ้าแก่ ดูทางนั้น”

โจวเจ๋อหันไปมอง พบว่าผีผู้หญิงทั้งเก้าตัวกำลังจ้องมองตัวเขาตลอดเวลา พร้อมกับการระมัดระวังตัวอย่างยิ่ง เห็นได้ชัดว่า ตอนที่โจวเจ๋อจับแส้ขึ้นมา พวกเธอมองโจวเจ๋อเป็นคนที่บังคับขู่เข็ญตัวเองเรียบร้อยแล้ว

รูปแบบความคิดของผีร้ายจริงๆ แล้วมีความอ่อนไหวเป็นอย่างมาก เพราะพวกเธอตายแล้ว หลังจากสูญเสียพันธนาการเรื่อง ‘งาน’ ‘รายได้’ ‘สังคม’ ที่เกี่ยวกับชีวิตของคนเป็นไปแล้ว พวกเธอจึงเหมือนเด็ก ‘บริสุทธิ์’ เท่านั้น

และสถานการณ์ในตอนนี้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ถ้าหากเขายังคงถือแส้ต่อไป มีความเป็นไปได้สูงที่อาจจะโดนโจมตีจากผีร้ายทั้งเก้าตัวนี้ได้ นี่อาจจะเป็นสาเหตุว่าทำไมไอ้หมอนั่นถึงโยนแส้ทิ้งแล้ววิ่งหนีไป

แต่ถ้าจะให้เขาทิ้งแส้ไปแบบนี้ เถ้าแก่โจวเสียดายจริงๆ ความจนมันน่ากลัว กว่าเขาจะเก็บอาวุธนี้ได้ก็ไม่ง่าย จะให้ทิ้งไปแบบนี้ คงฟุ่มเฟือยเกินไป!

“เหอะๆๆ…”

“เหอะๆๆ…”

ผีทั้งเก้าตัวกำลังเข้าใกล้โจวเจ๋อ โจวเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับกัดฟัน ทนายอันเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาส่ายหน้า มายืนข้างโจวเจ๋อ แล้วเผชิญหน้ากับผีผู้หญิงทั้งเก้าที่กำลังคืบคลานเข้ามาหาพวกเขาอย่างช้าๆ

คนตายเพราะทรัพย์ นกตายเพราะอาหาร ส่วนเถ้าแก่โจวก็เสียดายแส้เส้นนี้จนทิ้งไม่ลงจริงๆ เขาเงื้อแส้แล้วหวดลงไปบนพื้นจนเกิดเสียงดังสนั่น

‘เปรี้ยง!’

จากนั้นผีผู้หญิงทั้งเก้าก็เผยสีหน้าเจ็บปวดทรมานออกมาในเวลาเดียวกัน

สิ่งที่ทำให้โจวเจ๋อคาดคิดไม่ถึงคือ เขาไม่เคยจับแส้มาก่อน ส่วนทนายอันน่าจะเคยจับมาบ้าง แต่แส้ที่ทนายอันเล่นน่าจะเป็นแส้สวาทมากกว่า ทว่าแส้เส้นนี้เบาเป็นอย่างมาก และดูเหมือนจะมี ‘ระดับความทนทานต่อความผิดพลาด’ อยู่ในตัว หรือจะพูดง่ายๆ ก็คือ ต่อให้คุณใช้แส้ไม่เป็นก็จะไม่ทำให้คุณบาดเจ็บเวลาใช้แส้เส้นนี้

เขากำลังคิดว่าทำอย่างไรดี ยิ่งใช้ก็ยิ่งชอบแส้เส้นนี้แล้ว! ‘เปรี๊ยะๆๆ!!!’ โจวเจ๋อคันมือจึงหวดแส้อีกสองสามครั้ง ทว่าสีหน้าของผีผู้หญิงทั้งหลายกลับยิ่งทรมาน ถึงขนาดเริ่มคลานอยู่บนพื้น เริ่มร้องโหยหวนร้องไห้กระซิก

เอ๊ะ แค่นี้ก็สามารถปราบพวกเธอได้แล้วเหรอ ทนายอันที่คอยดูอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกแปลกใจ เป็นไปไม่ได้มั้ง ถ้าหากแค่หวดแส้แค่นี้ผีผู้หญิงเหล่านี้ก็ทนไม่ไหวแล้ว ถ้าอย่างนั้นก่อนหน้านั้นพวกเธอจะกล้าสู้กับไอ้หมอนั่นได้อย่างไร

‘หรือเป็นเพราะว่าเถ้าแก่ของเราเป็นยมทูตตัวจริง และไอ้หนุ่มคนเมื่อครู่ จริงๆ แล้วไม่ใช่ยมทูต แต่เป็นหมูเอาต้นหอมยัดจมูกปลอมตัวเป็นช้างตัวโต’ ทนายอันคิดอยู่ในใจ ดูเหมือนจะจริง เพราะยมทูตปกติทั่วไป จะมีใครวิ่งมาจับผีที่นี่ในเวลานี้กัน และตอนที่เจอผีร้ายก็ยังกลัวจนทิ้งแส้ดอดหนีไปอีก

โจวเจ๋อเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พวกผีผู้หญิงยังคงนอนอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าที่ทรมานเจ็บปวดสุดขีด เสียดายที่ทนายอันไม่ใช่นักพรตเฒ่า โจวเจ๋อจึงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ถ้าหากนักพรตเฒ่าอยู่ที่นี่ อีกฝ่ายจะต้องเข้ามาประจบเขาอย่างไร้ยางอายแน่นอน จากนั้นก็จะถูกเขาขึงตาใส่ แต่ในใจยังคงรู้สึกสบายใจอยู่เหมือนเดิม

ทว่าเวลานี้ ซุ้มประตูที่อยู่ด้านหลังโจวเจ๋อกับทนายอันเริ่มสั่นอย่างรุนแรง และไม่รอให้ทั้งสองคนหันกลับไปมองอย่างละเอียด พวกเขาก็รู้สึกว่าลมที่อยู่รอบตัวเริ่มพัดขึ้นมาอีกแล้ว ความรู้สึกเจ็บปวดขนลุกชูชันเริ่มเข้ามาโจมตีอีกครั้ง!

ลมหยิน นั่นคือลมหยินชัดๆ! ตอนนี้หมอกหนาเหมือนกำลังถูกบีบอัด เริ่มรวมตัวกันอย่างบ้าคลั่ง ลอยตัวเข้าหาซุ้มประตูนั้นทั้งหมด

กระแสลมที่น่าสะพรึงกลัว รุนแรงยิ่งกว่าตอนที่โจวเจ๋อและคนอื่นเจอลมหยินครั้งแรกเสียอีก! และอาจจะเป็นเพราะระยะความใกล้ไกล ครั้งนั้นอาจจะเป็นแค่การกระจายของลม แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนเหมือนอยู่ที่ศูนย์กลางของพายุไต้ฝุ่น!

ผีผู้หญิงทั้งเก้าตัวกรีดร้องร้องโหยหวนออกมา จากนั้นร่างกายก็ถูกดูดเข้าไปในซุ้มประตูนั้น โดยไม่สามารถต่อต้านได้อย่างสิ้นเชิง

โจวเจ๋อกับทนายอันหมอบอยู่บนพื้นด้วยกัน ทั้งสองคนจับหินที่อยู่บนพื้นแน่น “ใช้เครื่องดูดฝุ่นได้ แล้วเมื่อกี้ทำไมถึงใช้ไม้กวาดกวาดพื้นล่ะวะ” โจวเจ๋อตะโกน มันสามารถดูดทุกสิ่งได้อย่างอหังการแบบนี้ เช่นนั้นเมื่อครู่คนที่ถือแส้หวดไล่ต้อนวิญญาณเข้าไปโดยเฉพาะไม่เท่ากับถอดกางเกงผายลมเหรอ

“เถ้าแก่ รูปที่อยู่ด้านล่างของซุ้มประตูเปลี่ยนไปแล้ว” ทนายอันตะโกนพูดอย่างยากลำบาก

โจวเจ๋อเงยหน้ามองไปข้างหน้า และแล้วม่านแสงคล้ายภาพไท่จี๋ก่อนหน้านั้น ตอนนี้ได้กลายเป็นสีดำอย่างสิ้นเชิง เหมือนปากของสัตว์ขนาดมหึมา กำลังกลืนกินดวงวิญญาณอย่างบ้าคลั่ง และระหว่างนี้ยังเผยกลิ่นอายที่โจวเจ๋อคุ้ยเคยที่สุดออกมา