ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 454

ตอนที่ 454 ปลาเค็มระเหเร่ร่อน

ความรู้สึกมึนศีรษะจู่โจมเข้ามาอย่างแรง รู้สึกสมองบวมเล็กน้อย และยังมีความรู้สึกคลื่นไส้อยู่บ้าง ทันใดนั้นราวกับท้องฟ้าสว่างไปหมด มองเห็นแต่สีขาวสว่างจ้าแสบตา

“ฮู่ว…” ทนายอันลุกขึ้นนั่งทันที พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกในขณะเดียวกัน เหมือนคนจมน้ำที่เพิ่งลอยขึ้นมาบนผิวน้ำ ต้องการอากาศเป็นอย่างมาก

ถึงแม้จะไม่ได้ออกจากนรกกลับมาโลกมนุษย์เป็นครั้งแรก แต่วิธีการไปกลับแบบนี้ทุกครั้ง ยังคงไม่เคยชินอยู่เหมือนเดิม ทรมาน ทรมานโคตรๆ

ฟ้าสว่างแล้ว เหนือศีรษะของเขามีกิ่งไม้และหญ้าทำเป็นเพิงอย่างง่าย ทนายอันพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนหินกรวดที่ทั้งเย็นและแข็งมาก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตัวเองปวดหลังขนาดนี้ แม่งเอ๊ย ถ้าหากนอนที่นี่หนึ่งคืนไม่แน่อาจจะเป็นโรคไขข้ออักเสบเอาได้ จากนั้นเขาก็เหลือบมองโจวเจ๋อที่นอนอยู่ข้างๆ

โจวเจ๋อมีหญ้าปูอยู่ใต้ร่างของเขาหนึ่งชั้น ตรงกลางยังมีผ้าห่มและหมอน มีแม้กระทั่งถุงน้ำร้อนสองสามใบอยู่ข้างๆ!

ทนายอันรู้สึกหดหู่ใจ เวลานี้ไป๋อิงอิงเดินมาพอดี เมื่อเห็นทนายอันลุกนั่ง เธอพูดขึ้นด้วยความดีใจ “ทนายอัน ในที่สุดเจ้าก็เป็นศพลุกได้แล้ว!”

“…” ทนายอันหดหู่ใจอีกครั้ง

“อ้าว เหล่าอันตื่นแล้วเหรอ” นักพรตเฒ่าเดินเข้ามา นั่งลงยองๆ แล้วพูดด้วยความสงสัย “ทำไมเถ้าแก่ยังไม่ฟื้นอีก”

“ใช่แล้ว ทนายอัน ทำไมเถ้าแก่ของพวกเรายังไม่ฟื้น” อิงอิงมองทนายอันด้วยความสงสัย

“ยังไม่ฟื้น เป็นไปได้ยังไง พวกเราออกมา…” ทนายอันไม่ได้พูดต่อ

‘มา เถ้าแก่ ดูท่าของผมนะ ทำตามผม ทำแบบนี้ก่อน…’ จากนั้นตัวเองก็กลับโลกมนุษย์แล้ว ซี้ด ทนายอันสูดปาก ตัวเองยังไม่ทันสอนเถ้าแก่ใช้วิชาคืนวิญญาณเลย! แย่แล้วๆ คราวนี้แย่แล้ว เถ้าแก่โดนจับส่งสุ่มไปที่อื่นแน่แท้แล้ว

“ทนายอัน รีบพูดสิ เถ้าแก่ไปไหนกันแน่” อิงอิงถามด้วยความร้อนใจ ถ้าหากเถ้าแก่ฟื้นแล้วทนายอันตาย เธอคงไม่ร้อนใจเหมือนตอนนี้

“เอ่อ…” ทนายอันลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดออกมา “เถ้าแก่ ไปเดินเล่นข้างนอก เขาบอกว่าอยู่ในร้านหนังสือทั้งวันอึดอัดมาก ดังนั้นจึงอาศัยโอกาสนี้เป็นวิญญาณเร่ร่อนท่องเที่ยวไปทั่วเหมือนดังที่ศาสนาเต๋ากล่าว อืม ลองออกไปใช้ชีวิต”

“เป็นไปไม่ได้!” อิงอิงพูดออกมาตามตรง “เถ้าแก่เขาเป็นคนขี้เกียจขนาดนั้น จะไม่กลับมานอนกอดข้าได้ยังไงแถมยังออกไปเดินเล่นข้างนอกเนี่ยนะ”

“…” ทนายอัน ใช่แล้ว เขาเป็นคนขี้เกียจมาก แต่ในช่วงคับขันแบบนี้ ตัวเองดันหาข้ออ้างผิดซะได้

“เฮ้อ อย่าใจร้อน อย่าใจร้อนไปเลย เถ้าแก่น่าจะกลับโลกมนุษย์มาแล้ว ตำแหน่งคร่าวๆ น่าจะอยู่แถวนี้ พวกเราลองหาดู แล้วเรียกวิญญาณของเขากลับเข้าร่างอีกครั้งก็ไม่มีปัญหาแล้ว”

“อยู่แถวนี้ แถวนี้แถวไหน พวกเราจะรีบไปหา!” นักพรตเฒ่าแสดงท่าทีด้วยความจงรักภักดีอย่างยิ่ง “ข้าจะไปเรียกวิญญาณของเถ้าแก่กลับมา”

“อาจจะอยู่ในภูเขา และอาจจะอยู่ในเมือง หรือไม่ก็อยู่ในมณฑลนี้ วางใจได้ ไม่เกินขอบเขตมากไปหรอก น่าจะอยู่ในเขตหวาตง”

นักพรตเฒ่าที่กำลังจะเดินออกจากเพิงเล็กเพื่อตามหาเถ้าแก่ถึงกับตัวเซ เกือบจะลื่นล้มไปอยู่บนพื้น

พื้นที่ไม่ใหญ่มาก อยู่ในเขตหวาตง ตอนนี้อิงอิงเก็บแส้ขึ้นมา ทนายอันจำแส้เส้นนี้ได้ เป็นอันที่โจวเจ๋อเก็บได้ก่อนหน้านี้

“พวกเราตอนนี้ ไปตามหาเถ้าแก่ก่อน” อิงอิงกัดฟันพูด ขณะเดียวกันก็มองทนายอันด้วยแววตาล้ำลึก ผีดิบสาวรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งทะเลาะต่อว่ากัน แต่สายตานี้สื่อความหมายชัดเจนเป็นอย่างมาก ถ้าหากเถ้าแก่เป็นอะไรไปในท้ายที่สุด เธอจะสู้กับทนายอันสุดขาดใจ!

ทนายอันอยากจะอธิบายจริงๆ ใครจะไปรู้ว่าเถ้าแก่ในฐานะที่เป็นยมทูตจะขี้เกียจจนไม่ได้เรียนแม้แต่มุทราคืนวิญญาณ แต่พอมองสีหน้าของอิงอิงในตอนนี้แล้ว เขาก็รู้ตัวว่าควรหุบปาก และไม่ควรใช้เหตุผลพูดกับผู้หญิงโดยเฉพาะเวลาที่ผู้หญิงโกรธจัด

…

ตอนที่ทนายอัน ‘ปิ้ว’ หายตัวไป ร่างกายของโจวเจ๋อก็เริ่มจาง ต่อจากนั้นคือหมอกเลือนราง มีหลายสิ่งคล้ายถูกยืดยาวและขยายออกไป อวัยวะรับสัมผัสไม่ได้สูญเสียการรับรู้ แต่กลับตาลปัตรไปทั้งหมด ทรมานยิ่งกว่าเสียการรับรู้เสียอีก ให้ความรู้สึกเหมือนเมารถคูณเข้าไปเป็นร้อยเท่า

โจวเจ๋อไม่แน่ใจว่าความรู้สึกแบบนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อไร ตอนที่เขาได้สติกลับมา พบว่าตัวเองยืนอยู่หน้าประตูวัดแห่งหนึ่ง