ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 472

ตอนที่ 472 การกลับมา!

โจวเจ๋อยังคงยืนอยู่ตรงนั้น โอนเอนไปมา เหมือนพร้อมที่จะล้มลงได้ตลอดเวลา เขาในเวลานี้ คล้ายกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เฝ้ายามอยู่หน้าหมู่บ้านเล็กๆ สะลึมสะลือ คุณบอกว่าเขานอนหลับไปแล้ว ดูเหมือนจะใช่ แต่ถ้าบอกว่าเขาไม่ได้นอนหลับ ก็เหมือนจะใช่อีกเหมือนกัน ไม่ว่าอย่างไรก็ดูไม่ค่อยออกเท่าไร

ผู้หญิงใส่กางเกงหนังเม้มปาก เธอกลัวแล้ว เธอไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ การลงโทษของยมโลกสำหรับเธอ ไม่อาจเทียบกับผู้ชายน่ากลัวที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ได้อย่างสิ้นเชิง

เธออยากจะหนีไปจากที่นี่ อยากจะหนีไปจากโรงแรมแห่งนี้ อยากจะหนีไปจากสวีโจว ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะต้องกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนไม่อาจกลับชาติไปเกิดได้อีกต่อไป ก็ยังสบายและมีความสุขมากกว่าอยู่ที่นี่เป็นร้อยเท่า

ถ้าหากผู้ชายคนนี้ฆ่าทุกคนหมดในคราวเดียว จะถือว่าเป็นความโชคดีอย่างหนึ่ง แต่เขากลับไม่ทำ และไม่รู้ว่า เสแสร้งแกล้งทำหรือว่านอนสัปหงกจริงๆ

แต่แบบนี้ยิ่งเหมือนทุกคนกำลังเล่นเกมจับรางวัลชิงโชค จับจนกว่าใครจะรู้สึกอึดอัดใจจนตาย จึงเป็นสิ่งที่ทุกคนยากที่จะยอมรับ แค่หวดมีดลงไปให้มันรู้แล้วรู้รอดไม่ได้หรือไง แม้แต่ทำให้มันจบๆ ไปก็ยังไม่ยอมเหรอ

ถ้าหากผู้หญิงใส่กางเกงหนังรู้ว่าผู้ชายน่ากลัวที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ก็คือหุ่นเชิด ‘คุณภาพต่ำ’ ที่โดนตัวเองผลักลงจากเก้าอี้ตัวยาวตรงหน้าร้านสะดวกซื้อละก็ ไม่รู้ว่าเธอจะคิดอย่างไร

ผู้หญิงใส่กางเกงหนังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันไป เท้าทั้งสองข้างของเธอเผยให้เห็นน้ำค้างแข็งขึ้นมา เตรียมระเบิดพลังภายในเวลาอันรวดเร็ว

ร่างกายนี้ถูกเธอใช้อย่างดี ไม่เพียงแต่ได้ใช้ฝึกตนเท่านั้น แม้แต่สมรรถภาพของร่างกายก็ยังเพิ่มขึ้น สามารถพูดได้ว่า ยมทูตครึ่งหนึ่งได้รับโภชนาการที่ไม่ดี สุขภาพร่างกายเหมือนผู้ลี้ภัยในทวีปแอฟริกาเป็นอย่างมาก เพราะไม่ได้ กินข้าวที่ดีพอ แต่ร่างกายของผู้หญิงใส่กางเกงหนังกลับได้รับการพัฒนา ทำให้มีความต้องการสูงในเรื่องอย่างว่า และจากนิยามแล้ว ความต้องการทางด้านนั้นยังหมายถึงสัญลักษณ์ทางร่างกายที่บ่งบอกว่าร่างกายดีหรือไม่

ก็เหมือนเวลาที่ผู้หญิงนั่งคุยกัน แล้วมีใครพูดหนึ่งประโยคว่า สามีของฉันสุขภาพดีมากจริงๆ โอ้อวด นี่คือการโอ้อวดให้อิจฉาตาร้อน!

ทว่าตอนที่ผู้หญิงใส่กางเกงหนังกำลังจะใช้พลังเพื่อหลบหนีจากผู้ชายคนนี้ สายตาของผู้หญิงที่มีรัศมีสีดำในดวงตาที่อยู่แต่ไกลได้จ้องนิ่ง “หยุด!”

การตอบสนองอย่างแรกของผู้หญิงใส่กางเกงหนังคือ ‘เธอบ้าไปแล้ว คิดจะเป็นฝ่ายจู่โจมก่อน’ แต่วินาทีต่อมาผู้หญิงใส่กางเกงหนังรู้สึกว่าสมองของตัวเองเหมือนได้รับการกระแทกอย่างแรง แขนขาอ่อนเปลี้ย และตัวเธอนอกจากจะไม่ได้วิ่งหนีแล้ว กลับล้มลงไปบนพื้น

น่าเกลียดชะมัด เธอจะใช้ฉันรับเคราะห์แทน! ยมทูตผู้หญิงที่อยู่ไกลๆ เลี้ยวตัวทันที เตรียมตัววิ่งหนี ถ้าหากมีหมีตัวหนึ่งกำลังไล่ตามคุณ คุณไม่จำเป็นต้องวิ่งให้เร็วกว่าหมี ขอเพียงวิ่งเร็วกว่าคนสุดท้ายก็พอ ถ้าหากคุณเป็นคนสุดท้ายอย่างนั้นก็ต้องหาวิธีทำให้คนข้างหน้าล้มลง

คนอื่นตายได้แต่ฉันห้ามตาย ระหว่างยมทูตด้วยกันเป็นความสัมพันธ์จอมปลอมไม่จริงใจ ถูกอธิบายออกมาอย่างชัดเจนในสถานการณ์แบบนี้

เวลานี้ ผู้หญิงใส่กางเกงหนังอายอยู่บ้าง เธอพยายามขจัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้ววิ่งหนีใหม่ ดูเหมือนจะช้าไปนิด แต่ถ้ากลับไปสู้กับผู้ชายคนนั้นสุดฤทธิ์ ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้

ส่วนยมทูตหญิงคนนั้นได้วิ่งหนีไประยะหนึ่งแล้ว กระทั่งตอนที่วิ่งหนีดวงตาของเธอยังคงเบิกกว้าง เพื่อสร้างผลกระทบทางจิตวิญญาณให้กับผู้หญิงใส่กางเกงหนัง เธอไม่ยอมรามือตลอดทาง!

และในเวลานี้ จู่ๆ ผู้หญิงใส่กางเกงหนังรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มาอยู่ข้างตัวเอง เขาขยับแล้ว ไม่ได้ขยับตัว แต่มือของเขาขยับ

โจวเจ๋อแบฝ่ามืออก แส้หนังที่พันแขนขวาของเขาอยู่ได้ร่วงลงมา ร่วงลงไปกลางฝ่ามือ

โจวเจ๋อเก็บแส้หนังเส้นนี้มาจากหน้าซุ้มประตู ตอนนั้นคนที่ไม่รู้ว่าเป็น ‘ยมทูต’ หรือเปล่าทิ้งไว้ตอนหลบหนี จึงถูกโจวเจ๋อเก็บขึ้นมา กระทั่งเพื่อให้ได้แส้เส้นนี้มาโจวเจ๋อยอมที่จะเปิดฉากต่อสู้กับผีผู้หญิงเก้าตัวนั้นอย่างไม่เสียดาย ถึงแม้ตอนหลังวิญญาณจะกลับไปที่นรกก็ตาม ดังนั้นตอนที่ไป๋อิงอิงพบร่างของโจวเจ๋อกับทนายอันแล้ว เธอจึงพบว่าแส้หนังถูกกำแน่นอยู่ในมือของโจวเจ๋อ

ไป๋อิงอิงจำตอนที่โจวเจ๋อกำแส้หนังเส้นนั้นเหมือนกับกร็องเดต์กำเงินแน่นได้ว่าเป็นอย่างไร ดังนั้นเธอจึงไม่รีรอรีบนำแส้หนังมาเก็บไว้ทันที เถ้าแก่จน เธอเข้าใจ และยังใช้เงินมือหนัก เธอก็เข้าใจ ดังนั้นกว่าเธอจะเห็นเถ้าแก่เก็บของมาจากข้างนอกได้จึงไม่ง่าย ต่อให้เก็บขวดหรือกระป๋องกลับมา ไป๋อิงอิงก็รู้สึกดีใจจนน้ำตาแทบไหล ผู้ชายของตัวเอง ในที่สุดก็รู้จักเก็บของข้างนอกเข้าบ้านแล้ว!

ไม่ว่ามูลค่าของสิ่งของจะสูงต่ำ แต่พฤติกรรมแบบนี้ ก็คือการพัฒนาที่ยิ่งใหญ่!

ฮือๆๆ ซาบซึ้ง!

ตอนอยู่ที่สถานีรถไฟฟ้าเมื่อวิญญาณของโจวเจ๋อกลับเข้ากายเนื้อแล้ว แส้หนังเส้นนี้ถูกไป๋อิงอิงมอบให้โจวเจ๋อโดยธรรมชาติ

ของสิ่งนี้เอามาใช้เป็นเข็มขัดหนังดูไม่เข้ากัน เอามาผูกกับเอวก็ไม่ค่อยสะดวก แต่ดันไม่เหมือนแหวนสัมฤทธิ์หรือสมุดหยินหยางที่สำหรับโจวเจ๋อในตอนนี้แล้วเป็นเหมือนซี่โครงไก่มีค่าน้อย บวกกับครั้งนี้ต้องไปต่อสู้อีก สิ่งของในมือที่พอใช้ได้หากสามารถพกพาได้ก็จะเอาไปด้วย

ด้วยเหตุนี้ โจวเจ๋อจึงพันแส้หนังไว้ที่แขนขวาของตัวเอง แบบนี้สามารถปิดมิดชิดและอยู่ใกล้ตัวมากกว่า

เวลานี้ แส้อยู่ในมือของเขาแล้ว ผู้หญิงใส่กางเกงหนังอ้าปาก เธอสัมผัสได้ถึงความน่ากลัว ราวกับว่าเธอจินตนาการแล้วว่าอีกสักพักตัวเองจะถูกแส้ตีเนื้อแตกกระทั่งจุดจบของเธอคือวิญญาณแตกสลาย!

แส้หนังเส้นนี้ เห็นได้ชัดว่ามาพร้อมกับกลิ่นอายที่ทำให้วิญญาณต้องสั่นสะท้าน!

เล็บของโจวเจ๋อทิ่มลงไป แส้นี้มีจิตวิญญาณ เมื่อโดนกระตุ้นแล้วจึงเหยียดตรงทันที ขาดก็แต่ส่งเสียงร้องออกมา

โจวเจ๋อยกแขนขึ้น และสิ่งที่ยกขึ้นไปพร้อมกันยังมีแส้หนังที่ดูเหมือนจะยาวกว่าก่อนหน้านั้น

ผู้หญิงใส่กางเกงหนังอ้าปาก ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เธอไม่ถือสาที่จะเล่นเกมสวาทแบบนี้ เธอกล้าเล่น และกล้าเล่นอย่างเปิดใจ ทว่าตอนนี้เธอกลับหลับตาเมื่อรู้ตัว เธอไม่กล้าแม้แต่จะมอง

‘เปรี๊ยะ!’ แส้หวดลงมา แม้แต่ผิวน้ำในสระก็ยังกระเพื่อมเป็นคลื่นน้ำขึ้นมา คนกระดาษที่เดิมทีรวมตัวกันชมความคึกคักอยู่ตรงนั้นได้แยกตัวออกจากกันในพริบตา ร่างแยกมากมายถูกทำลาย

ผู้หญิงใส่กางเกงหนังสะอึกในใจ แต่เธอกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เธอรู้สึกเพียงหลังของตัวเองเย็นชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“อ๋า!” เสียงร้องน่าเวทนาดังเข้ามา ผู้หญิงใส่กางเกงหนังมองไปยังจุดที่ห่างออกไปไกลด้วยความตื่นตกใจ ยมทูตผู้หญิงที่หักหลังตัวเองและวิ่งหนีไปเมื่อครู่ถูกหวดด้วยแส้ล้มไปนอนบนพื้น เธอเอามือกุมศีรษะและกลิ้งไปมาบนพื้น ดวงตา จมูก ใบหู และตำแหน่งอื่นๆ มีเลือดสีดำไหลออกมา เจ็บปวดทรมานสุดขีด

อันที่จริง แส้ไม่ได้มีอานุภาพน่ากลัวขนาดนั้น โดยเฉพาะตอนที่มีกายเนื้อรองรับ ความเสียหายที่วิญญาณได้รับจะลดน้อยลงมาก

แต่ปัญหาอยู่ที่ยมทูตหญิงคนนั้นปล่อยพลังจิตออกไปเพื่อกดทับผู้หญิงใส่กางเกงหนังให้รับเคราะห์แทนตัวเอง ตอนที่แส้หนังหวดออกไป มันหวดไปที่รอยเลือดที่อยู่บนตัวของเธอ แต่พลังจิตที่เธอปล่อยออกมากลับถูกบดขยี้ภายในพริบตา!