ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 474

ตอนที่ 474 ปลาเค็ม เป็นท่าทีอย่างหนึ่ง

เขานั่งตรงข้ามกับตัวเอง เป็นประสบการณ์แบบไหน ไม่ใช่ความสงบเงียบอะไร และไม่ใช่การสบตาไร้ซึ่งคำพูด และยิ่งไม่เหมือนมองปราดเดียวก็มีคำพูดนับพันอะไร โจวเจ๋อพบว่าตอนที่ตัวเองมองตัวเองที่อยู่ตรงหน้า เขายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ!

เขาอยากต่อยเขาจริงๆ อยากต่อยเขามาก กระทั่งอยากจะฆ่าเขา! โจวเจ๋อสั่นเล็กน้อย ตัวเขาบ้าไปแล้วเหรอ ทำไมถึงมีความคิดแบบนี้ ถ้าหากพูดว่าใช้คีมผ่าตัดแทงตัวเองในชาติที่แล้วตาย ตัวเองที่ใส่เสื้อกาวน์สีขาวคนนั้นได้ช่วยให้คนอื่นหลุดพ้น และหมายถึงการช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นด้วยละก็ การฆ่าสวีเล่อ การใช้แส้หนังตีวานรย้ายภูเขาจนตายคือการระบายอารมณ์โกรธในความฝัน เป็นการปล่อยตัวปล่อยใจตัวเองสักครั้ง อย่างนั้นทำไมตอนนี้ตัวเองจึงเกิดความคิดหุนหันพลันแล่นอยากจะฆ่าตัวเองที่อยู่ตรงหน้านี้ล่ะ

นอกจากนี้ แรงกระตุ้นนี้เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว พอคิดขึ้นมาความคิดนี้ก็ยิ่งรุนแรง เหมือนเสียงมากมายนับไม่ถ้วนในหัวใจของตัวเองคอยยุยง ยั่วยวนให้ตัวเองฆ่าเขา ฆ่าตัวเองที่อยู่ตรงหน้า ขอเพียงได้ฆ่าเขา คุณก็จะเป็นอิสระ! ไม่ว่าอย่างไรมันคือความฝัน ฆ่าเขาไปเลย แค่ความฝันเท่านั้น เป็นแค่ความฝัน แค่ความฝันเท่านั้น!

ฆ่าเขาเลย ลองฆ่าเขาดู ความคิดที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องบีบสมองของโจวเจ๋อ โจวเจ๋อใช้สองมือจับศีรษะของตัวเองแล้วก้มหน้าลง เพื่อให้หน้าผากของตัวเองกระแทกกับโต๊ะน้ำชาที่อยู่ตรงหน้าไม่หยุด ‘ปึงๆๆ!!!’

“คุณเป็นอะไร” ตัวเองที่อยู่ตรงหน้าวางหนังสือพิมพ์ลง แล้วถามด้วยความสงสัยอยู่บ้าง ขณะเดียวกันได้มองนักพรตเฒ่าอย่างตำหนิเล็กน้อย ทำไมถึงปล่อยให้คนบ้าเข้ามา

“ผมไม่เป็นไร” โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้น ยื่นมือจับกาแฟที่อยู่ตรงหน้า

‘ปึง!’ มือของโจวเจ๋อกับมือของตัวเองที่อยู่ตรงหน้าจับกันอยู่ ไร้ซึ่งความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนใดๆ และไม่มีความคิดใดๆ ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่มีรัศมีสีม่วงไร้สาระใดๆ โจวเจ๋อรู้ดี ตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามไม่อยากให้ตัวเองดื่มกาแฟของเขา!

เขารู้จักตัวเองดีขนาดนี้เชียวเหรอ!

“เหอะๆ” โจวเจ๋อปล่อยมือ ตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามรีบยกกาแฟขึ้นมา แล้วดื่มจนหมดเกลี้ยงโดยไม่กลัวร้อนสักนิด

“…” โจวเจ๋อ

อยากโดนต่อยนักเหรอ เมื่อก่อนทำไมไม่ยักรู้ว่าตัวเองน่าต่อยขนาดนี้ ฮู่ว รอให้ความฝันสิ้นสุดลงก่อนแล้วจะหาโอกาสจับทนายอันมาต่อยสักที ไอ้หมอนี่คงเกลียดชังตัวเองมานานแล้ว

“คุณคิดจะทำอะไร” ตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถาม

“ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น”

โจวเจ๋อตบโต๊ะน้ำชาหนึ่งที แต่กลับส่ง ‘เคร้ง’ ออกมา เขาจึงก้มมอง ทันใดนั้นเขาถือมีดสั้นอยู่บนมือของตัวเองได้อย่างไร ‘เคร้ง!’ โจวเจ๋อทิ้งมีดสั้น แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วย เข้าใจผิด เป็นการเข้าใจผิด”

“เข้าใจผิดเหรอ” ตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมองไปทางขวามือ โจวเจ๋อก็มองไปทางขวามือของตัวเองเช่นกัน พบว่าด้านล่างเท้าขวาของตัวเองมีมีดตัดฟืนพิงอยู่ที่ขาของตัวเอง เป็นมีดตัดฟืนที่ใหญ่มากเกินคำบรรยาย แถมยังมีลวดลายวนไปรอบๆ เป็นงานฝีมือที่ประณีตอย่างมาก

‘เคร้ง!’ โจวเจ๋อเตะมีดเล่มนี้ออกไป “นี่ก็เข้าใจผิดเหมือนกัน เข้าใจผิดจริงๆ”

มีดตัดฟืนร่วงไปบนพื้น กระแทกพื้นกระเบื้องแผ่นหนึ่งจนแตกออก ตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมองรอยแตกนั่น แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ผมจะจ่ายเงินค่าพื้นกระเบื้อง”

“อ้อ” ตัวเองที่อยู่ตรงข้ามพยักหน้า “คุณอยากฆ่าผมใช่ไหม”

“…” โจวเจ๋อ

เมื่อก่อนไม่รู้เลยว่าที่แท้ตัวเองฉลาดมากแค่ไหน ไม่เสียแรงที่เป็นตัวฉันเอง

“คุณฆ่าเลย เร็วเข้า” ตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทำท่านอนสบายเหมือน ‘เก่อโยว’ อีกครั้ง จากนั้นหยิบหนังสือพิมพ์ ขึ้นมา เพื่อบอกให้โจวเจ๋อรีบลงมือ

อยากตายขนาดนี้เลยเหรอ โจวเจ๋อลุกขึ้น เขาบังคับความหุนหันที่อยู่ในใจของตัวเอง พยายามควบคุมความผลีผลามที่อยากฆ่าตัวเองที่เกิดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุนี้แล้วเอ่ยว่า “ผมไม่อยากฆ่าคุณ” โจวเจ๋อแบมือเพื่อแสดงความจริงใจของตัวเอง จากนั้นจึงพบว่ามือของตัวเองมีเชือก ‘กลม’ เส้นหนึ่ง

“…” โจวเจ๋อ

“ผมจะไม่ต่อต้าน” ตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามพูด “จริงๆ เพราะผมรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร”

โจวเจ๋อวางเชือกลงบนโต๊ะน้ำชา นี่คือความฝันของตัวเอง ดังนั้นจึงแปลกประหลาดขนาดนี้ ดังนั้นถึงพิสดารเช่นนี้ นี่คือความฝัน!

พอลืมตา ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยในพริบตา เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่จริงๆ เหรอ ทำไม ทำไมความคิดหุนหันอยากฆ่าตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถึงยิ่งรุนแรงขนาดนี้

ตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามวางหนังสือพิมพ์ลง ลุกขึ้นเดินออกจากโซฟา เดินไปที่ประตูแล้วกล่าวว่า “ออกไปเดินเล่นด้วยกันไหม ให้เวลาคุณสะสมอารมณ์ที่อยากจะฆ่าผม”

โจวเจ๋อก็ลุกขึ้น เดินออกไปพร้อมกับเขา

‘ตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม’ ก่อนหน้านี้เดินนำอยู่ด้านหน้า จึงกลายเป็น ‘ตัวเองที่อยู่ด้านหน้า’ แล้ว โจวเจ๋อเดินตามหลัง ทั้งสองคนเดินห่างกันประมาณห้าก้าวเท่านั้น ขอเพียงแค่โจวเจ๋อคิด ด้วยระยะห่างนี้สามารถฆ่าเขาจากด้านหลังได้ตลอดเวลา

ถนนหนานต้า ย่านทำเลทองที่มีปริมาณผู้คนหลั่งไหลเยอะที่สุด ถึงแม้จะอยู่ในความฝันก็เหมือนกัน ทั้งสองคนเดินตามกันไป เดินผ่านท่ามกลางกลุ่มคน ไม่มีการสนทนา กระทั่งไม่สบตากันแม้แต่นิดเดียว ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกโกรธเล็กน้อย ตัวเองที่อยู่ด้านหน้าขี้เกียจถึงขนาดไม่ยอมอธิบายอะไรเลยใช่ไหม ขี้เกียจแม้แต่การดิ้นรน ขี้เกียจขนาดนี้ อะไรของมันวะ อย่างนั้นคุณก็ไปตายเสียเถอะ!

พอหัวร้อน เล็บมือขวาของโจวเจ๋อจึงงอกยาวออกมา แล้วพุ่งเข้าไปที่ด้านหลังของตัวเองที่อยู่ด้านหน้าในระยะใกล้โดยตรง ทว่าตอนที่ใกล้จะแทงเข้าไป ตัวเองที่อยู่ด้านหน้ากลับหยุดเดิน