ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 495

ตอนที่ 495 แปลกประหลาด

“ดื่มเลย! ดื่มเลย! ดื่มเลย! ดื่มเลย!”

แขกโต๊ะใกล้เคียงต่างประหลาดใจกับความอวดดีของทนายอัน ต่างพากันรีบร้องโห่ขึ้นมาทันที นี่ถือว่าเป็นประเพณีและวัฒนธรรมที่แย่บนโต๊ะเหล้าตั้งแต่สมัยโบราณ

โจวเจ๋อมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าสันดานเสียเหมือนจะเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้ยากที่สุด

ดูสิ คนพวกนี้แม้ว่าจะตายไปไม่รู้กี่ปีแล้วยังไม่เปลี่ยนไปเลย

เฮ้อ โจวเจ๋อส่ายหน้า คนพวกนี้เกินเยียวยาแล้วสินะ จากนั้นรีบตะโกนบอกทนายอันที่อยู่ข้างๆ เขาตามไปด้วย

“ดื่มเลย! ดื่มเลย! ดื่มเลย!”

แม้แต่ผีฝรั่งทั้งเจ็ดบนโต๊ะยังต้องร่วมเออออสมทบขึ้นมา เร่งให้ทนายอันรีบหยิบไหเหล้าขึ้นมากระดก

ชายร่างใหญ่คนนั้นและหญิงชราที่อยู่ข้างๆ ต่างก็ใช้สายตามองทนายอันด้วยความเห็นชอบ ท่าทางประมาณว่าเด็กโตแล้วถ่ายทอดวิชาความรู้ให้ได้

ทนายอันสูดหายใจเข้าลึกๆ มองเถ้าแก่ที่อยู่ด้านข้าง เขาส่งสายตาบอกเป็นนัยๆ ว่าจะลงมือเลยหรือไม่ แต่ราวกับว่าโจวเจ๋อไม่เข้าใจเสียอย่างนั้น และปรบมือเชียร์ต่อไป

ทนายอันกัดฟันกรอด พลางหยิบไหเหล้าตรงหน้าขึ้นมาเริ่มกระดกเหล้า!

เหล้า มันคือกลิ่นเหล้า แต่สรุปว่ามันคือฉี่แมว ฉี่หมา หรืออะไรอย่างอื่นที่น่าขยะแขยงหรือเปล่าก็ไม่รู้แล้ว

เหล้าเปียกชุ่มใบหน้าทนายอันปะปนไปกับน้ำตาอุ่นๆ ที่รินไหลของเขา หลังจากกระดกไหเหล้าแล้ว ทนายอันก็วางไหเหล้าบนโต๊ะ ร่างโงนเงนไปพักหนึ่ง

“ดี!!!”

“ดี!!!”

“ดี!!!”

ผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงต่างพากันปรบมือโห่ร้องยินดี

ในที่สุดชายร่างใหญ่และหญิงชราก็ออกไปจากตรงนี้แล้วหายไปทางอื่น ทนายอันนั่งลงพลางเม้มปากและเป่าหน้าม้าของตัวเอง ส่วนโจวเจ๋อที่อยู่ข้างๆ กลับพูดพร้อมกับยกจอกเหล้าขึ้นมา

“คุณว่า นี่มันเป็นฉี่ของตัวอะไรกันแน่นะ เป็นฉี่สดๆ หรือว่าเหล้าหมักรสเลิศกันล่ะ เดาว่าสิ่งสกปรกในฉี่คงสะสมจนเป็นชั้นหนาๆ ได้เลยมั้ง”

“อ้วก!”

ถ้าทนายอันไม่ได้ยินก็ว่าไปอย่าง แต่พอได้ยินก็ข่มท้องไส้ไม่ให้ปั่นป่วนไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะกลัวเป็นจุดสนใจ ก็คงจะอ้วกออกมาหมดแล้ว

“คุณพักก่อน พักผ่อนนะ”

โจวเจ๋อช่วยลูบหลังให้ทนายอันและเอาใจใส่ให้เขาหายใจอย่างสะดวก

ทนายอันทุกข์แต่พูดไม่ออก จะโทษเถ้าแก่ของเขาก็ไม่ได้ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนเริ่มก่อน แต่ดันถูกเถ้าแก่เล่นงานกลับหลายเท่า

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป โจวเจ๋อและทนายอันยังคงนั่งดูอยู่ที่โต๊ะต่อ หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง งานเลี้ยงก็เข้าสู่ช่วงสำคัญอีกครั้ง ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งแต่งตัวงามหยดย้อยล้อมรอบสาวน้อย…ที่สวมผ้าคลุมหัวสีแดงและแต่งองค์ทรงเครื่องด้วยชุดสีแดงเดินเข้ามา

ใช่แล้ว สาวน้อย รูปร่างของเจ้าสาวคนนี้เล็กเกินไปแล้ว เว้นเสียแต่ว่าจะเป็นคนแคระ ไม่อย่างนั้นก็ต้องเป็นสาวน้อยจริงๆ

ชั่วขณะหนึ่ง โจวเจ๋อกำตะเกียบแน่นอย่างไม่รู้ตัว

หลินเข่อเหรอ ใช่หลินเข่อหรือเปล่า

“เถ้าแก่ อย่าเพิ่งวู่วาม!” ทนายอันรีบคว้าข้อมือโจวเจ๋อไว้และเอ่ยเตือน

ที่นี่มีผีเยอะแยะเต็มไปหมด เดาว่ายังมีพวกคนเก่าแก่โบราณบางส่วนอยู่ที่นี่ด้วย จะลงมือที่นี่เลย พวกเราคงรับมือไม่ไหวแน่

โจวเจ๋อสูดหายใจเข้าลึก พยักหน้าและบอกเป็นนัยๆ ว่าเขาเข้าใจแล้ว ทนายอันถึงได้ปล่อยมือด้วยความโล่งใจ

พวกผู้หญิงที่ล้อมรอบตัวเจ้าสาวทาแก้มแดงหนาเสียจนสามารถขูดออกไปใส่หม้อทำเป็นน้ำมันลอยหน้าได้เลยมั้ง แถมพวกเธอยังดูเหมือนแกะสลักออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกันด้วย

สิ่งนี้ทำให้โจวเจ๋ออดนึกถึงตุ๊กตากระดาษในร้านขายของจิปาถะสำหรับคนตายไม่ได้ ตอนนี้ประเพณีการเผาตุ๊กตากระดาษยังเป็นที่นิยมในหมู่บ้านชนบทหลายแห่ง เผาคนหามเกี้ยวและสาวใช้ตามลงไปเสียหน่อย จากนั้นก็เฝ้ารอคอยว่าหลังจากเผาพวกมันไปแล้วจะสามารถรับใช้คนตายได้

ส่วนเจ้าสาวก็เดินเลียนแบบตามไปทุกอย่าง โจวเจ๋ออยากจะลองส่งเสียงร้องดึงความสนใจจากเจ้าสาว แต่อย่างแรกเลยมีเสียงจอแจดังอยู่รอบข้าง นอกเสียจากจะตะโกน ไม่อย่างนั้นก็จะไม่มีประโยชน์เลย แต่ถ้าตะโกนละก็อาจจะความแตกได้ง่ายๆ อย่างที่สองเวลานี้ไม่เหมาะกับความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรกจริงๆ

ดูเหมือนเจ้าสาวเพียงแค่มาเดินผ่านให้ยลโฉมแล้วก็ออกไป

ตั้งแต่ต้นจนจบโจวเจ๋อยังไม่เห็นเจ้าบ่าวออกมาเลย แต่ว่าการแต่งงานกับเจ้าสาวอายุน้อยขนาดนี้ เจ้าบ่าวก็คงจะเป็นพวกวิปริตมากแน่ๆ ใช่ไหม

ดูเหมือนว่างานเลี้ยงจะไม่มีวี่แววจบสิ้น ทุกคนกินดื่มจนลืมตัว ทั้งคึกคักและรื่นเริง อาหารและเครื่องดื่มถูกเสิร์ฟขึ้นมาไม่ขาดสายจนเหมือนสายธารน้ำไหล

เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปพอประมาณแล้ว โจวเจ๋อและทนายอันก็แอบลุกออกจากโต๊ะเดินไปทางที่เจ้าสาวเพิ่งออกไป ระหว่างทางนั้นมีผู้คนมากหน้าหลายตา เดินขวักไขว่ไปมา จึงไม่ต้องแสร้งทำท่าทางลับๆ ล่อๆ แค่เดินเซไปเซมาเข้าไปข้างในอย่างเป็นธรรมชาติก็พอแล้ว

เมื่อเดินไปจนถึงส่วนลึกของถ้ำ ลานกว้างก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าคนทั้งสอง

ซุ้มประตูอิฐสีเทาเรียบง่ายมาก ส่วนด้านหลังเป็นทางเดินโค้งเก้าชั้นที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แถมยังมีสระบัวที่บนผิวสระเต็มไปด้วยดอกบัวอีก ช่างมีบรรยากาศของเมืองโบราณทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซีเสียเหลือเกิน