ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 521

ตอนที่ 521 วิธีป้องกันตัว

เมื่อเลิกเรียน เดินออกจากห้องเรียนแล้ว โจวเจ๋อจึงบิดขี้เกียจ พูดจริงๆ นะ ได้กลับมา ‘เรียนใหม่’ หลังจากที่ห่างหายไปนานหลายปี ก็รู้สึกดีเหมือนกัน

หญิงสาวที่ชื่อสวีจงลี่คนนั้นเดินผ่านโจวเจ๋อไป โจวเจ๋อจึงเดินตามหลังเธอ ดูท่าแล้ว เธอเหมือนจะไปกินข้าวที่โรงอาหาร

ตอนที่เดินผ่านโซนหอพัก โจวเจ๋อเห็นอาคารหอพักแบบเก่าที่อยู่ด้านหน้าสุด เป็นประเภทที่ไม่มีแม้แต่ระเบียง คนที่อยู่ในหอพักจึงตากผ้าไว้ตรงราวเหล็กนอกหน้าต่าง อีกทั้งภายในหอพักก็ไม่มีอ่างล้างหน้าและห้องน้ำเดี่ยว เป็นห้องน้ำรวมอยู่ในแต่ละชั้น นับว่าเป็นอาคารหอพักที่เก่ามาก ความสะดวกสบายของหอพักก็แย่มากเช่นกัน

ถัดไปเป็นอาคารหอพักใหม่ ดูแล้วตกแต่งรูปแบบตะวันตกแลดูสวยงามเป็นอย่างมาก สิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการใช้ชีวิตภายในน่าจะดีมากกว่าเดิม ได้ยินว่าเพื่อต้อนรับนักศึกษาต่างชาติที่มาเรียนที่มหาวิทยาลัยในเทอมนี้ จึงเร่งสร้างหอพักใหม่แข่งกับเวลา จากนั้นจึงย้ายนักศึกษาที่อยู่ในหอพักเก่าออกมา เพื่อให้พวกเขาเข้าไปอยู่ในหอพักใหม่ ต่อจากนั้นก็ให้พวกนักศึกษาต่างชาติเข้าไปอยู่ในหอพักเก่า

พูดตามจริง ตอนนี้โจวเจ๋อเกิดความหุนหันอยากจะเจออธิการบดีของมหาวิทยาลัยแห่งนี้สักหน่อย แต่พอคิดดูแล้วก็ช่างมันเถอะ ถ้าหากวันไหนโจวเจ๋อได้เจอเขาในร้านหนังสือของตัวเองจริงๆ คงจะไม่สวย

อืม ถ้าหากได้เจอจริงๆ ละก็ จะไม่เก็บค่าเดินผ่านทางจากเขาแล้วกัน ถือว่าเป็นเจตนาดีเพียงอย่างเดียวที่โจวเจ๋อจะให้ได้ และไม่รู้ว่าอธิการบดีคนนั้นเขาจะดีใจหรือเสียใจถ้าหากรู้ว่าเถ้าแก่โจวรู้สึกดีกับเขา

สิ่งที่ทำให้เถ้าแก่โจวแปลกใจอยู่บ้างคือ สวีจงลี่ไม่ได้ไปโรงอาหาร แต่เดินผ่านพื้นที่ใช้สอย เดินมาถึงโรงยิมมหาวิทยาลัยแห่งนี้มีโรงยิมสองแห่ง โรงยิมใหม่กับโรงยิมเก่า

โรงยิมใหม่มีพื้นที่กว้างมาก ข้างๆ ยังมีสนามกีฬาในมหาวิทยาลัย และสนามกีฬานั่นเคยถูกทีมจืออวิ๋นของทงเฉิงในไชน่าลีกทูใช้เป็นสนามกีฬาหลักชั่วคราว

ส่วนโรงยิมเก่ามีพื้นที่เล็กมาก ภายในอาคารมีสนามบาสเกตบอลกับสนามแบดมินตันเท่านั้น

สวีจงลี่ผลักประตูเดินเข้าไป โจวเจ๋อที่เดินตามอยู่ข้างหลังมองไปรอบๆ ตอนนี้เป็นเวลากินข้าวกลางวัน และไม่มีวิชาพละ อีกทั้งแถวนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงาคนอื่นสักคน

อย่างนั้นก็จัดการตรงนี้แล้วกัน โจวเจ๋อจึงเดินเข้าไป เถ้าแก่โจวไม่อยากรออีกแล้ว ความรู้สึกที่ต้องเดินตามมาตลอดทางทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจ

ภายในโรงยิมไม่เห็นใคร โจวเจ๋อเดินไปทางสำนักงานแล้วผลักประตู พบว่าในนั้นก็ไม่มีคน

‘แกร๊ก!’ เวลานี้ประตูห้องน้ำที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถูกเปิดออก สวีจงลี่เดินออกมาจากข้างใน

“นาย…” สวีจงลี่มองโจวเจ๋อที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เชื่อว่าโจวเจ๋อมาปรากฏตัวที่นี่ในตอนนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญ

โจวเจ๋อเดินเข้าไป ไม่อยากพูดเยอะ เขาเตรียมจะใช้เล็บจับเงาดำที่อยู่บนตัวของหญิงสาวออกมาโดยตรง ส่วนหญิงสาวจะร้องจะเรียกอย่างไรหรือจะเป็นลมโจวเจ๋อก็ขี้เกียจสนใจ ทั้งๆ ที่เขากำลัง ‘ผดุงคุณธรรม’ ทำไมต้องหาเรื่องยุ่งให้ตัวเองมากมายขนาดนี้

ทว่าตอนที่โจวเจ๋อเข้าไปใกล้ จู่ๆ สวีจงลี่ก็หยิบกระป๋องคล้าย ‘ยาฆ่าแมลงยี่ห้อเรด’ ขนาดเล็กออกมาจากในกระเป๋า

จริงๆ เลย แม่งเอ๊ย!

‘ฉี่!!!!!’ พ่นสเปรย์ป้องกันตัวออกมา!

การเคลื่อนไหวของสวีจงลี่คล่องแคล่วรวดเร็วเป็นอย่างมาก และการตัดสินใจก็เด็ดขาดอย่างยิ่ง เถ้าแก่โจวนั่งเรียนเป็นเพื่อนเธอ และเดินเป็นเพื่อนเธอมาจนถึงที่นี่ ในหัวของเขาจริงๆ แล้วคิดอยากจะจับผีเร็วๆ จะได้หนีกลับไปนอนที่ร้านหนังสือ

และด้วยความคาดคิดไม่ถึง ไม่คิดว่าเธอจะใช้ไม้นี้ “โอ๊ย…” ความแสบของพริก ทำให้ดวงตาทั้งสองข้างลืมไม่ขึ้นอย่างสิ้นเชิง ความรู้สึกแสบร้อนและเจ็บปวดแบบนั้น ยากที่จะทนไหวจริงๆ

โจวเจ๋อจำได้ว่าตำรวจต่างประเทศหลายคนมักจะใช้ของแบบนี้รับมือกับพวกเดินขบวน แต่กลับไม่ค่อยมีให้เห็นในประเทศจีน ครั้งนี้ถือว่าเขาได้มีประสบการณ์แล้ว

หลังจากฉีดสเปรย์ใส่โจวเจ๋อแล้ว สวีจงลี่จึงหลบแวบ พยายามจะอ้อมตัวของโจวเจ๋อแล้วหนีออกจากโรงยิม ทว่าเถ้าแก่โจวใช้มือข้างหนึ่งปิดดวงตาทั้งสองข้างของตัวเอง แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งบีบคอของสวีจงลี่อย่างรวดเร็ว

เสียงดัง ‘ปึ้ง’ สวีจงลี่ถูกโจวเจ๋อลากแล้วโยนลงไปบนพื้น ถ้าหากเป็นคนลามกทั่วไป ถูกพ่นด้วยสเปรย์สองทีตามหลักแล้วจะสูญเสียความสามารถในการกระทำผิดชั่วคราว แต่เถ้าแก่โจวไม่ใช่คนลามกทั่วไป

ถึงแม้ในใจจะโกรธจัด ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอขับไล่ผี แต่เธอกลับทำกับฉันอย่างนี้ ทว่าเถ้าแก่โจวขี้เกียจพร่ำบ่นกับหญิงสาวธรรมดาคนนี้ เล็บงอกยาวออกมาคว้าจับคอของหญิงสาวทันที เมื่อจับได้แล้วจึงใช้แรงดึงอย่างแรง!

“โอ๊ยๆๆ!!!!!!” สวีจงลี่ขดตัวอยู่บนพื้นเหมือนคนบ้าร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

แม่งเอ๊ย เกาะแน่นจริง! โจวเจ๋อไม่สามารถดึงเงาดำนั้นออกมาในครั้งเดียว ตอนนี้เขาลืมตาไม่ได้ แต่ความรู้สึกยังอยู่ จึงทำได้แค่ค่อยๆ ดึงออกมาข้างนอก

มันเป็นผีอะไรกันแน่ ทำไมถึงติดตัวคุณแน่นแบบนี้ เขาดึงแต่ละครั้ง สวีจงลี่ก็จะร้องด้วยความทรมานทุกครั้ง ยังดีที่ไม่มีคนเดินผ่านนอกโรงยิม ไม่อย่างนั้นอาจจะมีคนเข้าใจผิดคิดว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน

‘ปึ้ง!’ ในที่สุดก็ดึงออกมาได้ โจวเจ๋อพยายามฝืนลืมตา มือของเขากำลังจับเงาดำทะมึนกลุ่มหนึ่ง ส่วนสวีจงลี่กลับนอนอยู่บนพื้น เหงื่อท่วมตัว เวลานี้มองโจวเจ๋อที่อยู่ตรงหน้าด้วยความอ่อนแรงและหวาดกลัว

โจวเจ๋อเจ็บตาเป็นอย่างมาก เขาเหยียดขาเตะหญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้น แล้วเอ่ยว่า “โทรเรียกเพื่อนนักศึกษาเอง” พูดจบ โจวเจ๋อก็เดินเข้าไปในห้องน้ำก่อน เปิดก๊อกน้ำแล้วเริ่มล้างดวงตาของตัวเอง ล้างน้ำไปสักพักหนึ่ง รอจนความรู้สึกแสบร้อนบนดวงตาทุเลาลง โจวเจ๋อจึงเงยหน้ามองกระจก