ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 581

ตอนที่ 581 น้ำแข็งชั้นแล้วชั้นเล่า!

เด็กชายไม่ชอบเมืองเซี่ยงไฮ้แห่งนี้ ไม่ใช่เพราะตึกสูงระฟ้าที่นี่ และไม่ใช่เพราะความเสียงดังจอแจของคนที่นี่ แต่เป็นเพราะเมื่อยืนอยู่ในที่สูงและมองไปรอบๆ ก็มักจะรู้สึกว่าไม่ว่าจะเป็นการจราจรหรือผู้คนที่สัญจรไปมารอบตัวล้วนรวดเร็วด่วนจี๋จนเกินไป เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ เกลียดอย่างไม่รู้สาเหตุ มันก็ใช่อยู่ เขาเคยพบถ้ำแห่งหนึ่งและอาศัยอยู่ที่นั่นมานับหลายร้อยปี จะไปชอบความรู้สึกแบบนี้ได้อย่างไร

“เป็นอะไร หน้าบึ้งตึง อารมณ์ไม่ดีหรือ” นักพรตเฒ่าในเวลานี้เดินออกมาจากปากบันไดดาดฟ้า แม้ว่าเขาจะมาถึงที่นี่แล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี แต่ก็ต้องยืนเฝ้ายาม และให้รู้ถึงการมีตัวตนอยู่สักหน่อย

ในโลกนี้เรื่องที่ไร้ประโยชน์แต่ต้องทำไปตามพิธีนั้นมีมากมายเกินไปจริงๆ

ไม่ใช่ว่าทุกคนจะโง่เขลาเบาปัญญา ชอบทำแต่เรื่องอะไรที่ไร้ประโยชน์ แต่เป็นเพราะว่าไม่มีทักษะอื่นๆ เลย จึงได้แต่ทำเรื่องไร้ความหมายให้ตัวเองรู้สึกว่ากำลังยุ่งอยู่กับการทำอะไรบางอย่าง อย่างเช่นนักพรตเฒ่าในตอนนี้

“จุ๊ๆ ดาดฟ้านี่หนาวจังเลยนะ”

“ข้าไม่ชอบความรู้สึกของที่นี่ พวกเขาเร็วจี๋” เด็กชายพูด

“อ๋อ เจ้าหมายถึงจังหวะการดำเนินชีวิตน่ะหรือ”

“จังหวะการดำเนินชีวิตหมายความว่าอะไร”

“อา จังหวะการดำเนินชีวิตแบ่งออกเป็นเร็วและช้า แน่ละ จริงๆ แล้วหลายๆ คนก็ไม่เข้าใจสิ่งนี้ แต่กลับพูดคล่องปากเท่านั้น ยกตัวอย่างเช่น เวลาหลายๆ คนพูดถึงหรงเฉิงล้วนบอกว่าหรงเฉิงเป็นเมืองที่มีจังหวะการดำเนินชีวิตแบบช้าๆ แท้จริงแล้วคำพูดแบบนี้มันผิดนะ แค่ไปเที่ยวหรือไปชมเมืองแห่งหนึ่งมันดูไม่ออกถึงขนาดนั้นหรอก มันเป็นบรรยากาศอย่างหนึ่งละมั้ง

ตัวอย่างเช่น ข้างกายเจ้ามีเพื่อนสิบคน แปดคนหรือเก้าคนในนั้นเอาแต่คิดถึงเรื่องเก็บเงินหาเงินอยู่ทุกวัน เจ้าก็จะถูกจังหวะแบบนี้กระตุ้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่ถ้าเพื่อนสิบคนข้างกายเจ้าแค่พอใจหลังจากหาเงินได้เล็กๆ น้อยๆ ทุกวันแล้วไปดื่มชาที่โรงน้ำชา ไปเล่นไพ่นกกระจอกที่ร้านไพ่นกกระจอก เจ้าก็จะรู้สึกผ่อนคลายลงมาหน่อย สงบจิตสงบใจมาก”

เด็กชายพยักหน้าอย่างใช้ความคิด

“อันที่จริง ไม่ต้องไปสัมผัสความรู้สึกของการดำเนินชีวิตแบบช้าๆ ถึงหรงเฉิงหรอก ข้ารู้สึกว่าการหาที่ที่มีจังหวะการดำเนินชีวิตแบบช้าๆ ยิ่งกว่าร้านหนังสือของเราบนโลกใบนี้นั้นยากมากแล้วละ”

รู้ว่าเขาพูดติดตลก แต่เด็กชายก็หัวเราะอย่างให้ความร่วมมือ

“ยังไม่สิ้นสุดอีกหรือ” นักพรตเฒ่าเสียใจที่ไม่สวมเสื้อบุนวมตัวใหญ่ขึ้นมา เขามีเสื้อโค้ตทหารที่ใส่มานานหลายปีอยู่ตัวหนึ่ง เฮ้อ แม้ว่าสไตล์จะเฉิ่มเชยมากก็ตามและคนหนุ่มสาวไม่ชอบสักเท่าไร แต่เสื้อตัวนั้นน่ะมันอบอุ่นจริงๆ

แต่ในตอนนี้เอง สายตาของเด็กชายชะงักค้างไปครู่หนึ่งและเอ่ยว่า “มีสัญญาณแล้ว”

“อะไรนะ” นักพรตเฒ่าไม่เห็นเด็กชายล้วงมือถือออกมาและไม่ได้ยินเสียงเตือนดัง เด็กชายกลับแย้มยิ้ม ร่างกายค่อยๆ ยืนตัวตรง และอีกฝั่งหนึ่งมีเสียงลิงโหยหวนดังแว่วมา คิดไม่ถึงว่าเจ้าลิงจะกลายร่างเป็นปีศาจวานร ส่วนสถานที่ฝั่งตรงข้ามนั้น ผมของไป๋อิงอิงเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน บริเวณรอบเท้าปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็ง เบื้องล่างไกลออกไปนั้น ใบหน้าของสวี่ชิงหล่างปรากฏอักขระสีเขียวสายแล้วสายเล่า ไม่น่าเกลียด แต่กลับดึงเสน่ห์แปลกประหลาดออกมา แม้แต่รูม่านตาในเบ้าตาก็แตกออกเป็นหลายส่วนในขณะนี้

นักพรตเฒ่ารีบคลำเป้ากางเกงและถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย “พวกเจ้าเป็นอะไร”

“เจ้าไม่รู้สึกหรือ”

เวรเอ๊ย ข้าไม่รู้สึกถึงอะไรเลย!

เด็กชายโน้มตัวไปข้างหน้าและร่อนตัวลงพื้นอย่างอิสระ ขณะเดียวกันเสียงของเขาดังแว่วมาอย่างแผ่วเบา “สัมผัสได้ถึงรังสีสังหารของเถ้าแก่”

…

เหล่าจางเพียงรู้สึกว่าประสบการณ์ครั้งหนึ่งในนรกนั้นเหมือนฝันร้ายฉากหนึ่ง คล้ายกับหลงผิดตามกรุ๊ปทัวร์ที่หลอกเอาเงินลูกค้าในโลกความเป็นจริง เที่ยวไปรอบหนึ่งอย่างสับสนมึนงง และรู้สึกว่าช่างแปลกประหลาดไปเสียทุกอย่าง โชคดีที่แม้ว่าเมื่อจากออกจากพระราชวังผู้พิพากษาผู้นั้นก็ไม่อยู่แล้ว แต่ยังมีผู้ตรวจสอบสองท่านจัดการพาพวกเขาออกไป และไม่ตรวจสอบผลการฝึกฝนแต่อย่างใด

ภายใต้สถานการณ์ในขณะนั้น พญายมผู้ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดตำหนักนำกองทัพยมโลกไปทำศึกนองเลือดกับอิ๋งโกว ส่วนเวลาที่เหลือจะมีใครไปสนใจได้อีก หลังจากเรื่องนี้สิ้นสุดลง เส้นทางน้ำพุเหลืองคลายผนึก ผู้ตรวจสอบในชุดสีน้ำเงินผู้นั้นเปิดดอกบัวสีขาวอีกครั้ง แล้วนำคนกลุ่มนี้กลับคืนสู่โลกมนุษย์โดยด่วน หลังจากนั้นก็ไม่รอช้ากลับไปที่นรกอีกครั้งทันที

หลังจากผ่านศึกครั้งนี้ ยมโลกเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ พวกเขาไม่มีเวลาและคุณสมบัติที่จะไปพักผ่อนหย่อนใจอะไรที่โลกมนุษย์อีกแล้วจริงๆ ทำได้เพียงรีบรุดกลับไปนรกโดยไม่หยุดพักเพื่อตรวจสอบสถานการณ์

เหล่าจางกลับมาแล้ว เมื่อลืมตาขึ้นกลับพบว่าเนื้อกายของเขายังปวดร้าวอยู่เล็กน้อย คล้ายกับไม่ได้เคลื่อนไหวมานานพอสมควรเสียอย่างนั้น ซึ่งในความเป็นจริงก็เป็นเช่นนี้จริงๆ