ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 613

ตอนที่ 613 โกรธ!

โจวเจ๋อพ่นน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไป และรู้สึกจนใจอยู่ในใจอย่างช่วยไม่ได้ เรื่องของโกวซินก่อนหน้านั้น บวกกับสิ่งที่เคยผ่านมาในอดีต การเดินทางไกลครั้งนี้ เขาจึงตั้งใจไม่พานักพรตเฒ่ามาด้วย แต่ผลปรากฏว่ายังโดนความปากเสียของเขาเข้าอย่างจัง

โชคดีที่เหมือนตอนที่นักพรตเฒ่าพูดผ่านโทรศัพท์ดาวเทียมก่อนหน้านั้น สำหรับทีมของพวกเขาแล้ว หากต้องเจอกับพวกที่ก่ออาชญากรตามเขตชายแดน คนที่ซวยไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นคนร้ายพวกนั้นต่างหาก

ทว่าเถ้าแก่โจวไม่ชอบทำตัวเป็นฮีโร่เลยสักนิด และไม่มีความตระหนักถึงสิ่งที่พ่อบุญธรรมพูดกับสไปเดอร์แมนว่า‘พลังอันยิ่งใหญ่มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง’ เมื่อฟังคำพูดของทนายอันแล้ว เขาจึงส่ายหน้าทันทีแล้วเอ่ยว่า“อย่างนั้นพวกเราก็เดินหลบกันเถอะ”

“อืม” ทนายอันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน “พวกเราเดินไปทางนั้น ปล่อยให้พวกเขาเดินไปก่อน”

ทนายอันเคยเผชิญกับความผันผวนในวงการข้าราชการเป็นทำอาชีพลักลอบนำคนเข้าเมืองมาก่อน และความคิดของเขาส่วนใหญ่อยู่ที่คนตาย สำหรับคนเป็นนั้นเขาไม่เคยสนใจเลย

เถ้าแก่โจวก็เป็นคนเกียจคร้าน และตอนนี้ก็ได้รับบทเรียนมาจากคนตาบอดที่เซี่ยงไฮ้แล้ว เมื่อเรื่องยุ่งยากมาหาตัว ดูก่อนว่าคุณจะจัดการด้วยอารมณ์แบบไหน แต่ไม่เคยเป็นฝ่ายเข้าไปหาเรื่องยุ่งวุ่นวายและออกแรงช่วยก่อน

ทุกคนเก็บข้าวของแล้วเดินไปที่บนที่ราบลุ่มพื้นที่ดินที่ยุบตัวตรงหน้าโดยไม่ตั้งใจที่จะซ่อนตัว แค่เปลี่ยนตำแหน่งแล้วนั่งลง ในป่ามีกิ่งไม้หนาทึบในป่านี้ และเนื่องจากเป็นยามเช้าจึงเกิดหมอก ทำให้ความสามารถในการมองเห็นลดต่ำมาก

ทนายอันหยิบเอ็มพีสามออกมาจากกระเป๋า เป็นรุ่นที่เก่ามาก แต่น่าจะมีค่าเมื่อหลายปีก่อน ก่อนที่สมาร์ตทโฟนจะได้รับการพัฒนา เอ็มพีสามและเอ็มพีสี่เป็นสิ่งที่ได้รับความสนใจจากกลุ่มนักเรียนนักศึกษาอย่างมาก แต่ตอนนี้กลับมีคนใช้น้อย ทนายอันยัดหูฟังเข้าไปในหูของโจวเจ๋อ จากนั้นกดปุ่มเล่น

“ธงพลิ้วปลิวไสว ม้าร้องดังฮี้ๆ ปืนอยู่บนบ่า ดาบอยู่ที่เอว เลือดอันเร่าร้อนฮึกเหิม…” เสียงเทเนอร์ของผู้ชายร้องด้วยความฮึกเหิมดังกึกก้องขึ้นมา โจวเจ๋อมองไปทางทนายอันอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“เถ้าแก่ ฟังไปก่อน เนื้อเพลงไม่เยอะ จำทำนอง รีบใช้เวลาเรียนรู้เข้า” ถึงแม้ทนายอันจะเป็นกังวลอะไรมาตลอด จึงไม่พูดถึงจุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้ออกมา แต่ในใจของโจวเจ๋อก็พอจะเดาออกอยู่บ้าง เขาจึงพยักหน้าทันที แล้วเริ่มฟังเพลงอย่างอดทน

ส่วนทนายอันได้หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา หาหูฟังอีกหนึ่งคู่แล้วใส่หูของตัวเอง ที่นี่ไม่มีสัญญาณ จึงใช้โทรศัพท์ฟังเพลงได้เท่านั้น เมื่อเห็นเถ้าแก่ฟังเนื้อเพลงและท่องอย่างตั้งใจ ทนายอันจึงเผยรอยยิ้มบนใบหน้า นิ้วมือเคาะหัวเข่าของตัวเองเบาๆ พร้อมกับฮัมเพลงไปพลาง “เธอสวยที่สุดในสายตาของฉัน ทุกรอยยิ้มทำให้ฉันเคลิบเคลิ้ม ความร้ายของเธอ ความดีของเธอ เธอทำปากจู๋เวลาโกรธ”

แต่ใครจะคิดว่าจะได้ยินเสียงปืนดัง ‘ปัง!’ เข้ามา ทำลายบรรยากาศที่สงบสุขของ ‘การฟังเพลงระหว่างท่องเที่ยวนอกเมือง’ ของทุกคนในยามนี้

ไป๋อิงอิงยื่นมือคว้าโดยตรง จากนั้นจึงแบฝ่ามือออกช้าๆ กระสุนลูกหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ในมือของเธอ ถ้าหากอิงอิงไม่ขวางไว้ คำนวณจากทิศทางแล้ว ทนายอันคงต้องกินลูกปืนแทน ทนายอันถอดหูฟังด้วยใบหน้าที่อาฆาตแค้น!

เถ้าแก่โจวก็ได้ยินเสียงปืน และมองเห็นอิงอิงรับลูกกระสุน แต่น่าจะเป็นกระสุนที่ยิงมาแต่ไกลมาถึงตรงนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ใช่เพราะเจอตำแหน่งของทุกคน จึงไม่เป็นไร โจวเจ๋อไม่แม้แต่ที่จะดึงหูฟังออก แล้วฟังเพลงต่อไป

ทนายอันรู้สึกทนไม่ไหวอยู่บ้าง แม่งเอ๊ย ฉันอุตส่าห์ยอมถอยทัพให้เก้าสิบลี้เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง พวกแกเล่นสนุกของพวกแก แต่กระสุนกลับลอดมาถึงรังของฉัน เมื่อเดินริมน้ำบ่อย มีหรือที่รองเท้าจะไม่เปียก ทนายอันใช้กายเนื้อของมนุษย์ หากไม่ระวังโดนกระสุนปืนลูกหลงเข้าจะต้องทรมานเหมือนกัน ถ้าหากโดนจุดสำคัญแล้วเขาจะไปหากายเนื้อจากที่ไหนอีก

เวลานี้เสียงร้องโหยหวนน่าเวทนยาดังติดต่อกันสองสามครั้งมาจากทางนั้นอีกแล้ว

“เถ้าแก่ การได้พบคือวาสนาพรหมลิขิต พวกเราต้องทำประโยชน์เพื่อชาติบ้างใช่ไหม”

โจวเจ๋อรู้ว่าทนายอันโกรธ คิดอยากจะแก้แค้นสั่งสอนคน เขาจึงไม่ทักท้วง เพียงแค่จึงได้แต่พยักหน้าแบบขอไปที ปล่อยเขาไป

ทนายอันกวาดตามองอิงอิงหนึ่งที แต่ลังเลเล็กน้อย อิงอิงเป็นผีดิบ ไม่แน่ว่าหากฆ่าคนแล้วจะโดนฟ้าผ่า แต่เหล็กดีต้องใช้บนดาบ ไม่จำเป็นต้องนำมาใช้อย่างสิ้นเปลืองในตอนนี้

และตัวเขาเองก็เป็นคนมีความผิดติดตัวถูกถอดยศจากนรกจึงไม่อยากทำตัวเด่นเกินไป ปกติรับมือกับวิญญาณเร่ร่อนหรือไม่ก็พวกปีศาจจึงไม่มีปัญหา แต่ถ้าหากไปยุ่งกับชีวิตของคนเป็นจะไม่ใช่เรื่องดี

สุดท้ายสายตาของเขาจึงตกไปที่สวี่ชิงหล่าง “คุณไปน่าจะดีกว่า ถือเสียว่าขจัดภัยพาล อภิบาลคนดีดูแลความสงบสุขของบ้านเมือง ก่อนหน้านี้ได้กินควันธูปเทียนเข้าไป ต้องออกกำลังเสียหน่อย เดี๋ยวระบบย่อยไม่ดี” แต่ยังมีอีกหนึ่งประโยคที่ทนายอันไม่ได้พูด สวี่ชิงหล่างก่อเวรฆ่าคนที่นี่ มากสุดงูเหลือมที่อยู่มุมใดมุมหนึ่งของทะเลกว้างใหญ่อันไกลโพ้นอาจจะโดนฟ้าผ่าสองสามครั้ง ไม่ว่าอย่างไรมันมีหนังหนาหยาบกร้าน ถือเสียว่าเป็นการฝึกโดนทัณฑ์สวรรค์ล่วงหน้าก็แล้วกัน

เมื่อเห็นสายตาของทนายอันมองมาทางนี้ สวี่ชิงหล่างก็จึงไม่ลังเลแต่อย่างใด พยักหน้าทันที ยื่นมือแหวกกิ่งไม้ใบไม้ที่อยู่ตรงหน้าเดินไปทางนั้น ถึงแม้ส่วนหนึ่งของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลจะถูกบังคับให้ผนึกอยู่ในร่างของเขา แต่เขาไม่เคยคิดว่าเทพเจ้าแห่งท้องทะเลเป็นคนของตัวเอง ระหว่างทั้งสองคนเคยมีบุญคุณความแค้นต่อกันในอดีตที่ผ่านมา ปล่อยให้มันโดนยฟ้าผ่าสักครั้งสองครั้ง สวี่ชิงหล่างยังดีใจที่ได้เห็นด้วยซ้ำ

ทันใดนั้นผิวหนังที่อยู่ใต้ร่มผ้าของเหล่าสวี่เริ่มมีเกล็ดงูสีเขียวงอกออกมา ส่วนลึกในดวงตาข้างซ้ายของเขาปรากฏวังน้ำวนสีเขียวเข้ม ระหว่างปากของเขาปรากฏเขี้ยวงูพิษให้เห็นอยู่เนืองๆ

หลังจากกลืนพลังแห่งควันธูปเทียนครั้งที่แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายลึกซึ้งขึ้นหรือว่าอีกฝ่ายอยากตอบแทนน้ำใจซึ่งกันและกัน สวี่ชิงหล่างรู้สึกว่าตัวเองสามารถยืมพลังของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลได้มากขึ้นไม่น้อย และครั้งนี้ก็ได้เวลาทดสอบพอดี

‘“สวบๆๆ…’” ตอนแรกเขาเดินออกไปช้าๆ หลังจากเดินไปสองสามก้าว จึงกลายร่างเป็นเงาสีเขียวแล้วพุ่งออกไปโดยตรง

“โอ๊ยๆๆ!!!!”