ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 632

ตอนที่ 632 ค่ายกลพิฆาต!

โจวเจ๋อเดินไปข้างตัวเต่าตัวใหญ่ด้วยความสงสัยอยู่บ้าง และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยู่ห่างจากน้ำ หรือว่าถูกเฝิงซื่อเอ๋อร์ฟาดด้วยแส้หนังจนพลังต้นกำเนิดพังทลาย ตอนนี้ มันเน่าเปื่อยอย่างรวดเร็ว ซึ่งสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า น้ำหนองสีดำ สีขาว สีแดงไหลออกมาจากท้องของมัน ส่งกลิ่นเหม็นเป็นระยะ มองแค่แป๊บเดียว โจวเจ๋อก็ทนไม่ไหวแล้ว ลุกขึ้นเดินห่างออกไปไกลเล็กน้อย

“เถ้าแก่ ยาหม่องน้ำ” อิงอิงเดินมาข้างหน้าอย่างใส่ใจ ยื่นขวดขนาดเล็กที่ใส่ยาหม่องน้ำให้โจวเจ๋อ ออกมาครั้งนี้อิงอิงขนสัมภาระมามากมาย ดังนั้นของที่เตรียมมามีเยอะแยะหลากหลายเป็นธรรมดา

โจวเจ๋อเทออกมาพอประมาณ และถูไปที่ระหว่างปากและจมูก ถึงได้รู้สึกโล่งสบายขึ้นบ้าง ขณะเดียวกันยังไม่ลืมที่จะพูดแซวว่า “เทพเจ้าแห่งแม่น้ำตายแล้ว ไม่ควรออกมาถามคุณว่า ผู้ตรวจสอบหนุ่ม เจ้าทำขวานทองหรือว่าขวานเงินหายล่ะหรือไง”

เฝิงซื่อฟังแล้ว จึงหัวเราะอย่างมีมารยาท สวี่ชิงหล่างมอง ‘ญาติสนิท’ ของตัวเองที่อยู่บนพื้นตรงหน้าด้วยความสงสัยอยากรู้ อันหนึ่งเป็นเทพเจ้าแห่งท้องทะเล อันหนึ่งเป็นเทพเจ้าแห่งแม่น้ำ สามารถพูดได้ว่าเป็น ‘ญาติสนิท’ จริง

จู่ๆ โจวเจ๋อก็รู้สึกว่าช่วงนี้เหล่าสวี่รสนิยมเปลี่ยนไปอย่างน่าเหลือเชื่อ และไม่รู้ว่าเป็นเพราะการหลอมรวมเข้ากับเทพเจ้าแห่งท้องทะเล หรือว่าช่วงนี้เขาค่อนข้างทำตามอำเภอใจ โจวเจ๋อเห็นสวี่ชิงหล่างหยิบกิ่งไม้เขี่ยเต่าแก่เน่าตัวนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดเตือนว่า “อาหารหมดอายุนะ”

เขากลัวว่าสวี่ชิงหล่างจะมีความคิดบ๊องๆ อยากนำเต่าแก่ตัวนี้ไปทำอาหาร และด้วยฝีมือการทำอาหารของแม่นางสวี่ ไม่แน่เขาอาจจะมีความสามารถทำให้เนื้อเน่านี้ไร้กลิ่นคาวได้ สามารถทำอาหารให้หอมเย้ายวนใจ แล้วยกมาเสิร์ฟให้โจวเจ๋อกับทนายอันได้กินอย่างเอร็ดอร่อย จากนั้นเขาก็ยืนมองอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้าที่พึงพอใจ

“เสียดาย เต่าเน่าเสียแล้ว” สวี่ชิงหล่างเสียดายอยู่บ้าง เนื้อไม่สามารถกินได้แน่นอน แต่กระดองเต่ายังมีประโยชน์ ทว่าตอนนี้เต่าแก่ตัวนี้ไม่ไหวแล้ว คุณหยิบมาใส่ถุง ไม่แน่หลังจากสิบห้านาทีผ่านไปอาจจะกลายเป็นถุงน้ำหนองทั้งถุง แม้แต่จะเก็บชิ้นเนื้อสักชิ้นขึ้นมาก็หาไม่เจอ

และในเวลานี้ มีคนลอยออกจากผิวน้ำอีกครั้ง เป็นหญิงชราคนหนึ่ง “ท่านสี่ ข้าขึ้นมาแล้วเจ้าค่ะ!”

เฝิงซื่อพยักหน้า เห็นได้ชัดว่า นี่คือชุ่ยฮวาเอ๋อร์ ชุ่ยฮวาว่ายน้ำขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ทั้งตัวถูกพันไปด้วยสาหร่าย แต่ก็ดี ถือว่าใส่เสื้อผ้าอีกหนึ่งชั้น

เธอขี้เกียจวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนนี้ จึงพูดรายงานโดยตรง “ท่านสี่ ปากถ้ำนั่นเหมือนถูกขยายทางแล้ว มีร่องรอยทิ้งไว้เมื่อไม่นานมานี้เจ้าค่ะ” นั่นคือฝีมือของอิงอิงก่อนหน้านี้ อิงอิงได้รับคำสั่งจากโจวเจ๋อให้ลงไปขยายทางหน้าปากถ้ำ เพื่อที่จะเข้าไปได้สะดวก “จากนั้นข้าก็เข้าไปด้านใน แต่ใครจะรู้ว่าข้างในมีแขนขาถูกอัดแน่นไปหมด ข้าจึงดึงออกมาทีละอันเจ้าค่ะ มันเยอะมากจริงๆ ท่านดู…”

ขณะที่พูด ชุ่ยฮวาชี้ไปที่ผิวน้ำ “ตอนที่ดึงแขนกับขาออกมาหมดแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเต่าขนยาวตัวหนึ่งติดอยู่ในนั้น ปิดทางเข้าเอาไว้เหมือนกับที่เสียบก้น ติดแน่นมากเจ้าค่ะ ข้าผ่ามันอยู่นาน และดึงอยู่พักใหญ่ ถึงดึงเต่าแก่ตัวนี้ออกมาได้ เต่าแก่ตัวนี้มีเคล็ดวิชาเล็กน้อย แต่หลังจากดึงมันออกมาแล้วข้าก็ไม่สนใจเจ้าค่ะ ไม่ว่ายังไงข้ารู้ว่ามีท่านสี่อยู่ข้างบน เต่าแก่ตัวนี้คงแผลงฤทธิ์อะไรไม่ได้

ใครจะรู้ว่าหลังจากดึงเต่าแก่ตัวนี้ออกมา ในนั้นกลับมีน้ำเลือด ‘ปุดๆ’ ออกมา กลิ่นเหม็นเปรี้ยวมาก เปรี้ยวมากกว่าผักดองที่ข้าหมักอีกเจ้าค่ะ พอรอให้น้ำเลือดผ่านไป ข้าจึงเข้าไปดูข้างใน ในนั้นมีแท่นอันหนึ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าด้วยสาเหตุใด บนแท่นนั้นไม่เปียกน้ำ และยังมีราวเหล็กอันหนึ่งอยู่ข้างบน บนนั้นยังมีโซ่และเครื่องทรมานแขวนอยู่ บางอันทำจากเหล็ก บางอันทำจากหิน พื้นที่ไม่ใหญ่มาก ของก็ไม่เยอะ มีแค่ไม่กี่อย่าง”

“อืม” เฝิงซื่อยื่นมือตบศีรษะของชุ่ยฮวาเอ๋อร์เบาๆ แล้วเอ่ยว่า “เจ้าทำดีมาก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”

“เจ้าค่ะ ท่านสี่” ชุ่ยฮวาเอ๋อร์เดินมาตรงหน้าอิงอิง เนื่องจากเป็นคนแก่ ทั้งหัวและตัวจึงมีการหดตัว ชุ่ยฮวาเอ๋อร์เวลานี้เงยหน้ามองอิงอิง “นี่ ขอยืมเสื้อผ้าของเจ้าใส่หน่อย!”

อิงอิงมองไปทางโจวเจ๋อ เมื่อเห็นโจวเจ๋อพยักหน้า อิงอิงจึงพาชุ่ยฮวาเอ๋อร์เข้าไปในเต็นท์หาเสื้อผ้า

ทนายอันเดินมาข้างๆ เฝิงซื่อเอ๋อร์ เหมือนปรึกษากับเขา โดยไม่ได้กดเสียงต่ำ แต่พูดเสียงดังชัดเจน “เทพเจ้าแห่งแม่น้ำติดอยู่ข้างล่าง เพื่อปิดผนึกเหรอ”

เฝิงซื่อพยักหน้าเล็กน้อย “น่าจะใช่ ดูท่าแล้ว น่าจะอยู่มานานแล้ว อย่างน้อยก็ก่อนสาธารณรัฐจีน”

ก่อนสาธารณรัฐจีน ห่างจากตอนนี้อย่างน้อยหนึ่งร้อยปี โจวเจ๋อขยับเข้าหาสวี่ชิงหล่าง ใช้ศอกกระทุ้งเขาเล็กน้อย สวี่ชิงหล่างกำลังจะขยับเข้าไปพูดคุยกับพวกเขาสองสามประโยค แต่ถูกโจวเจ๋อกระทุ้ง จึงเข้าใจทันที เถ้าแก่กำลังถามเขาว่า ‘ปิดผนึก’ หมายความว่าอะไร

“นี่คือวิธีการพูดอย่างหนึ่งในภาษาของฮวงจุ้ย อย่างเช่น สถานที่หนึ่งเกิดเคราะห์ร้ายมาตลอด คนท้องถิ่นจะรู้สึกว่ามีปัญหาที่ฮวงจุ้ย การปิดผนึกก็เหมือนกับฝังเข็มตามร่างกายของคน ใช้ฮวงจุ้ยเพื่อปรับแก้ให้ถูกต้อง ถึงแม้ในยุคปัจจุบัน ในหมู่บ้านตามชนบทบางแห่ง ยังสามารถเห็นกำแพงอิฐหรือกำแพงปูนตั้งอยู่อย่างไม่มีสาเหตุอยู่ในไร่นาบางแห่ง ไม่สามารถใช้ประโยชน์อะไรได้ กลับตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงนั้นอย่างเดียวดาย นี่อาจจะเกิดเรื่องแปลกประหลาดอะไรในท้องถิ่น ถึงได้เชิญซินแสหยินหยางมาช่วย ‘ปิดผนึก’”

ทนายอันหัวเราะ ยื่นมือชี้ไปที่แม่น้ำ แล้วพูดกับเฝิงซื่อว่า “ซื่อเอ๋อร์ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ล้วนเป็นโบราณวัตถุ”

โจวเจ๋อเพิ่งตระหนักได้ว่า แขนขาที่ถูกตัดขาดบนแม่น้ำได้กระจุกรวมตัวกันอยู่ในแม่น้ำช่วงนี้ ตั้งแต่ที่พวกมันลอยขึ้นมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่ไหลไปตามกระแสน้ำเลย

ท่ามกลางความมืดมิด ดูเหมือนจะมีบางสิ่งนำพวกมันมาพันธนาการไว้ที่นี่ รวมตัวกันไม่ให้กระจายไปไหน

เฝิงซื่อเอ๋อร์ดึงแส้หนังของตัวเองออกมาอีกครั้ง แล้วฟาดไปบนแม่น้ำสามที ชั่วเวลาเดียว แขนขาที่ขาดเหล่านี้เริ่มไหลไปตามกระแสน้ำตอนล่าง คาดว่าเด็กๆ ที่พักอยู่ตรงแม่น้ำตอนล่างไม่ช้าจะต้องตกใจกับฉากนี้