ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 643

ตอนที่ 643 เจ้าหน้าที่ มาเลยสิ

เมื่อถ่ายรูปเสร็จ โจวเจ๋อส่งสัญญาณให้อิงอิงลงมา อิงอิงก็ลงมาอย่างปลอดภัยท่ามกลางเสียงเชียร์ของผู้ชมและความกังวลของพิธีกรกับเหล่านักแสดงที่อยู่ด้านล่าง

ฮู่ว…

พิธีกรและนักกายกรรมรอบๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หากเกิดอุบัติเหตุใดๆ ขึ้นกับนักท่องเที่ยวพวกเขาจะลำบากมากจริงๆ กระทั่งอาจส่งผลเสียต่อภาพลักษณ์ของจุดชมวิวทั้งหมด

“เธอก็คงเคยฝึกมาเหมือนกันใช่ไหม” นักกายกรรมคนหนึ่งถาม เพียงแต่ว่า เมื่อพวกเขาอยากจะถามหาเด็กสาวคนก่อนหน้าอีกครั้ง โจวเจ๋อก็จับมืออิงอิงพากันหายไปท่ามกลางฝูงชนเสียแล้ว

ครึ่งชั่วโมงก่อนที่การแสดงในห้องโถงใหญ่จะเริ่ม โจวเจ๋อยังจับมือพาอิงอิงเดินเที่ยวเล่นต่อ

การฆ่าเวลาก็เป็นความเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง ในช่วงชีวิตหนึ่งนั้น นอกจากช่วงที่คุณยังเด็กแล้ว ช่วงเวลาที่เหลือจะมีเวลาว่างได้ใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลได้อีกสักกี่ครั้งกัน

โจวเจ๋อและอิงอิงเดินเที่ยวเล่นไปเรื่อยๆ จนเดินมาถึงทางเข้าจุดชมวิวในร่มแห่งหนึ่ง เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง คิดไม่ถึงว่าจะเป็น ‘บ้านผีสิง’ บ้านผีสิงเป็นรายการคลาสสิกของสวนสนุกและเมืองโบราณ เพียงแต่เมื่อเทียบกับฝูงชนในจุดชมวิวทั้งหมด ที่นี่ค่อนข้างร้างไปหน่อย คนที่เต็มใจจะเข้าไปเล่นที่นี่ก็ยังเป็นส่วนน้อยอยู่ดี

โจวเจ๋อให้อิงอิงไปซื้อตั๋ว จากนั้นเดินเข้าไปพร้อมกับอิงอิง เดาว่าถ้าพูดออกไปคงถูกหัวเราะเยาะ ยมทูตตนหนึ่งพาผีดิบตัวหนึ่งเข้าชมบ้านผีสิง แต่ทว่าถ้ามองจากอีกแง่มุมหนึ่ง เป็นเพราะโจวเจ๋อและอิงอิงเข้ามาในบ้านผีสิงต่างหาก ถึงจะเรียกว่า ‘บ้านผีสิง’ จริงๆ อีกทั้งยังเป็นบ้านผีสิงของจริงสมราคาอีกด้วย

หลังจากเข้าไปได้ไม่นาน โจวเจ๋อเห็นรูปปั้นสองตัววางอยู่ตรงหน้า ซึ่งแต่งกายด้วยชุดข้าราชการ มือซ้ายถือโซ่ตรวน ส่วนมือขวานั้นถือไม้โบย ด้านข้างมีป้ายแขวนอยู่สองป้าย ด้านหนึ่งเป็น ‘ยมทูตยึดถือปฏิบัติตามกฎ’ ด้านหนึ่งเป็น ‘มนุษย์ควรหลีกเลี่ยง’ โจวเจ๋อทำท่าทางเลียนแบบครู่หนึ่ง เขายากที่จะจินตนาการว่าจะเป็นอย่างไรถ้าตัวเองยืนอยู่ที่นี่พร้อมถือโซ่ตรวนและสวมชุดเครื่องแบบ คาดว่าคงเต็มไปด้วยกลิ่นอายความเบียวละมั้ง แต่อย่างไรก็ตามภาพลักษณ์พื้นฐานของยมทูตในสายตาชาวบ้านก็เป็นอย่างนี้

“มาสิ อิงอิงช่วยผมถ่ายรูปคู่กับพวกเขาหน่อย” โจวเจ๋อเดินไปข้างๆ รูปปั้นทั้งสองและโพสท่ากับพวกเขา

อิงอิงเปิดแฟลชกล้องถ่ายรูปและเริ่มถ่ายรูปให้เถ้าแก่ ถ่ายไปหลายรูปรัวๆ โจวเจ๋อก็เปลี่ยนท่าโพสหลายท่าด้วยความสนอกสนใจมากทีเดียว แต่พอเดินเข้าไปข้างในต่อ ข้างในกลับน่าเบื่อจนไม่มีอะไรให้พูดถึง ส่วนมากก็จะเป่าลมใส่คุณ ฉีดน้ำกระเซ็นเล็กน้อย จากนั้นก็ห่อตัวด้วยผ้าฝ้ายกองพะเนินให้เป็นรูปลักษณ์ของ ‘ผี’ ประกอบกับลำโพงที่ส่งเสียงทุ้มต่ำ ‘กึกๆๆ กักๆๆ’ ในที่แห่งนี้ โจวเจ๋อและอิงอิงเฉยมาก จนกระทั่งกำลังจะเดินมาถึงทางออก จู่ๆ หุ่นเชิดตัวใหญ่ก็ตกลงมาจากด้านบน และตามด้วยเสียง ‘เวย…อู่[1]!!!!!!!!!!’ ดังกึกก้องไปทั่วในเวลาเดียวกัน

หุ่นเชิดตัวใหญ่มาก ก่อนหน้านี้น่าจะแขวนเอาไว้ด้านบน รอจนคนเดินผ่านแล้วค่อยร่วงลงมา เมื่อประกอบกับผ้าใบรอบๆ และบรรยากาศที่มืดมิดด้วยแล้ว ให้ความรู้สึกคล้ายกับนายอำเภอในสมัยโบราณเปิดศาล เมื่อโจวเจ๋อเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว หุ่นเชิดก็จะถูกดึงกลับไป ซึ่งน่าจะเป็นการตั้งค่าที่กำหนดไว้แล้ว โจวเจ๋อเอื้อมมือไปจับเขาและดูป้ายด้านข้างหุ่นอย่างละเอียด ตัวอักษรบนนั้นไม่ชัดเจนราวกับว่ามันถูกคนจงใจลบออกไป โจวเจ๋อปล่อยมือ และในที่สุดหุ่นเชิดก็เด้งกลับไปอีกครั้ง

“เถ้าแก่ ตรงนี้มีตัวอักษรด้วยเจ้าค่ะ” อิงอิงดูเหมือนจะรู้ว่าเถ้าแก่กำลังตามหาตัวตนของหุ่นเชิดตัวนี้จึงชี้ไปที่ผ้าใบข้างๆ และพูดขึ้น

สิ่งที่วาดบนผืนผ้าใบคือภาพพื้นหลังของที่ว่าการในสมัยโบราณ มีม้วนคลื่นอยู่ตรงกลาง และแผ่นป้ายด้านบนเขียนไว้ว่า ตำหนักไท่ซาน!

หุ่นคอสเพลย์นี้คือพญายมไท่ซานหวังต่งหรือ

ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าโจวเจ๋อไม่เคยนับ พญายมผิงเติ่งหวังลู่ตายแล้ว พญายมซ่งเฉิงหวังอวี๋ถูกพระจันทร์สีเลือดบดขยี้ดินแดนของตนจนร่างธรรมระเบิดแหลกเป็นจุณ นอกจากนี้ยังมีพญายมอีกเจ็ดตำหนักที่มาปราบอิ๋งโกวนอกเขตสะพานไน่เหอ และถูกอิ๋งโกวโจมตีร่างธรรมระเบิดแหลกทีละองค์ แต่ยังเหลืออีกองค์หนึ่ง นั่นก็คือพญายมไท่ซานหวังต่ง

ว่ากันว่าราชาแห่งไท่ซานองค์นี้เป็นเป็นเชื้อสายไท่ซานฝู่จวินส่วนที่เหลือรอดมาได้ หลังจากการหายตัวไปของไท่ซานฝู่จวินรุ่นสุดท้าย เพื่อรักษาจิตใจของผู้คนให้มั่นคงเชื้อสายของไท่ซานฝู่จวินจึงสืบทอดหนึ่งในสิบตำหนักของพญายม

จากจักรพรรดิในตอนแรก กลายเป็นหนึ่งในสิบเจ้าผู้ครองนคร

แต่ว่าครั้งก่อนเนื่องจากการปรากฏตัวของอิ๋งโกว ยมโลกจึงตกอยู่ในความวุ่นวาย มีเพียงเขาพญายมไท่ซานหวังต่งองค์นี้เท่านั้นที่รอดชีวิต

ตรงจุดนี้น่ะ เป็นเพราะโชคช่วยจริงๆ น่ะหรือ

โจวเจ๋อส่ายหน้า เขาไม่อยากอารมณ์เสียเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในตอนนี้ หลังจากเดินออกมาจากบ้านผีสิงกับอิงอิงก็ดูเวลา การแสดงรักนิรันดร์ใกล้จะเริ่มแล้ว

โจวเจ๋อและอิงอิงเข้าแถวเพื่อเข้าสู่สถานที่จัดแสดงพร้อมกัน เพราะว่าอิงอิงซื้อที่นั่งวีไอพี หลังจากเข้าไปแล้วจึงมีพนักงานบริการพาเข้าไปนั่งโดยเฉพาะ และนั่งตรงตำแหน่งที่ดีที่สุดตรงกลาง บนหน้าจอแสงขนาดใหญ่ด้านหน้าฉายบทสัมภาษณ์เกี่ยวกับรักนิรันดร์ของช่องสถานีโทรทัศน์แห่งชาติวนซ้ำอย่างต่อเนื่อง

มีผู้เข้าชมจำนวนมาก เพราะเมื่อเข้าเมืองโบราณแห่งนี้ ตั๋วเมืองโบราณและตั๋วการแสดงจะถูกผูกไว้ด้วยกัน แต่ในขณะนี้ในแถวนี้ของโจวเจ๋อมีเขาและอิงอิงนั่งอยู่เพียงสองคน ถึงอย่างไรราคาตั๋วก็ต่างกันมาก อันที่จริงการนั่งในที่ธรรมดาก็ดูได้เหมือนกัน

โจวเจ๋อล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา เตรียมเช็กดูข่าวฆ่าเวลา แต่พอคิดๆ แล้วครั้งนี้ตัวเองพาอิงอิงออกมาเที่ยว เขาจะเอาแต่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยดีสักเท่าไร จริงๆ แล้ว ไม่มีใครเกิดมาก็คบหาเป็นแฟนกับใครเป็นเลย นี่มันเป็นหลักการที่แน่นอนอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้โง่จนถึงขั้น ‘ลิขิตให้อยู่เพียงลำพัง’ จริงๆ ขึ้นอยู่กับว่าเขาสนใจคุณจริงๆ หรือไม่ต่างหาก

อย่างน้อยในวันนี้ เถ้าแก่โจวก็เปลี่ยนไปมาก ไม่เอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อนแล้ว

ไฟเริ่มหรี่ลงอย่างช้าๆ และการแสดงก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ การแสดงทั้งหมดกินเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมง การร้องและเต้นให้ความรู้สึกธรรมดา แต่การแสดงบนเวทีเกี่ยวกับกองคาราวานนั้นค่อนข้างสะดุดตาทีเดียว เมื่อการแสดงเข้าสู่ช่วงสุดท้าย หญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายมือของโจวเจ๋อหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาคล้ายกับรับสายโทรศัพท์ จากนั้นก็ลุกขึ้นออกจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว ผ่านไปไม่กี่นาที หญิงสาวก็เดินกลับมานั่งลงตำแหน่งเดิม

ไม่นานนัก การแสดงก็จบลง ทุกคนเริ่มทยอยแยกย้าย โจวเจ๋อจูงมืออิงอิง ไม่ได้หยุดอยู่ที่นี่นานเกินไป เดินตรงไปที่ประตูจุดชมวิวเพื่อเรียกแท็กซี่กลับโรงแรม ขณะที่กำลังเรียกรถอยู่ อิงอิงยื่นมือไปสะกิดโจวเจ๋อและชี้ไปทางด้านหลัง เมื่อโจวเจ๋อหันหน้าไปมองก็พบว่าหญิงสาวคนนั้นอยู่ด้านหลังพวกเขาทั้งสองคน ดูเหมือนกำลังเรียกรถอยู่เช่นกัน

“เถ้าแก่ ให้ข้าต่อยนางสลบแล้วแบกกลับโรงแรมไหมเจ้าคะ”

โจวเจ๋อเอื้อมมือไปดีดกะลาหัวของอิงอิง “ในสมองนี้วันๆ เอาแต่คิดอะไรน่ะ”

รถมาแล้ว โจวเจ๋อเข้าไปนั่งข้างในรถ ยี่สิบกว่านาทีให้หลังก็ถึงโรงแรม ทั้งสองเพิ่งลงจากรถก็เห็นรถอีกคันแล่นเข้ามาจอดหน้าประตูโรงแรม ผู้โดยสารที่ลงมาบังเอิญเป็นหญิงสาวคนนั้นที่นั่งอยู่ข้างๆ ตัวเองพอดี

“ว้าว เถ้าแก่ ตอนนี้ไม่ต้องเปลืองแรงแบกกลับเลยเจ้าค่ะ”

โจวเจ๋อส่ายหน้าและไม่พูดอะไร เขาสังเกตเห็นแล้วว่ามันดูผิดปกติอยู่บ้าง ตอนที่เข้าลิฟต์ไปเมื่อประตูลิฟต์กำลังจะปิด หญิงสาวคนนั้นก็เดินเข้ามา จากนั้นเมื่อลิฟต์มาถึงชั้นแปดที่ห้องของโจวเจ๋ออยู่นั้น โจวเจ๋อและอิงอิงเดินออกมา หญิงสาวก็เดินออกมาจากลิฟต์ด้วยเช่นกัน

อิงอิงขมวดคิ้วเล็กน้อย หากตอนนี้ยังไม่สามารถสังเกตเห็นความผิดปกติได้ละก็ แสดงว่าการตอบสนองนั้นช้าเกินไปแล้ว

ในโลกนี้มีเรื่องบังเอิญที่คาดไม่ถึงอยู่มากมาย แต่โจวเจ๋อไม่เชื่อว่าเรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้นกับเขา จากนั้นเมื่อรออิงอิงหยิบคีย์การ์ดออกมา ตอนที่เปิดประตูแล้วคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวคนนั้นจะหยิบคีย์การ์ดออกมาเปิดประตูห้องตรงข้ามกับห้องของโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อหยุดฝีเท้าและหันหลังกลับมาแทนที่จะเดินเข้าไปในห้อง หญิงสาวก็หันกลับมาและเปิดประตูแง้มเล็กน้อยพลางชี้เข้าไปในห้องของตัวเอง ยิ้มและเอ่ยว่า

“อยากเข้าไปนั่งสักหน่อยไหมคะ คุณผู้จับกุมผู้ยิ่งใหญ่ของฉัน”

…………………………………………………………

[1] เวยอู่ หมายถึงอำนาจอันยิ่งใหญ่ เป็นคำที่ใช้ร้องเปิดศาลตามธรรมเนียมปฏิบัติขิงศาลจีนสมัยโบราณ เพื่อแสดงถึงอำนาจอันยิ่งใหญ่ของศาลหรือกล่าวอีกในหนึ่ง เป็นการข่มขวัญให้กับนักโทษหรือคนทั่วไปเกรงกลัวอำนาจศาล ไม่กล้าโกหก ให้มองว่าศาลมีความศักดิ์สิทธิ์