ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 659

ตอนที่ 659 เป็นเจ้า!

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้สวี่ชิงหล่างใจสั่น เขากลัวเป็นอย่างมากว่าเหล่าโจวจะตายด้วยน้ำมือของตัวเอง ถุยๆๆ ไม่ว่าจะด้วยน้ำมือของตัวเองหรือไม่ เหล่าโจวจะต้องไม่ตาย ทุกคนต่างรู้ดีว่า หลังจากโดนฟ้าผ่า ปากกาด้ามนั้นได้รักษากุญแจสำคัญอันเป็นโอกาสรอดชีวิตสุดท้ายของร่างกายและวิญญาณของโจวเจ๋อ

ก่อนหน้านั้นปากกาเคลื่อนตัวออกมาข้างนอกอย่างช้าๆ อันที่จริงก็แสดงให้เห็นเค้าลางว่าการ ‘ปกป้อง’ แบบนี้เริ่มจะค้ำยันต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่ค้ำยันไม่ไหวก็คือค้ำยันไม่ไหว ตอนนี้กลับเด้งออกมา นี่มันอะไรกัน

ร่างของโจวเจ๋อกำลังหลุดลอกออกไปทีละนิด ผิวหนังที่ไหม้เกรียมรวมทั้งเลือดเนื้อที่อยู่ภายในเหมือนถูกสับเป็นชิ้นๆ มากมายนับไม่ถ้วน และค่อยๆ แยกออกจากกัน

นี่ไม่ใช่ภาพจิ๊กซอว์ การแยกตัวออกจากกันแบบนี้แทบจะหวนคืนไม่ได้ คุณไม่สามารถใช้กาวห้าศูนย์สองต่อเถ้าแก่โจวกลับไป

สวี่ชิงหล่างตกใจ หญิงสาวตัวดำก็ตกใจกลัวเช่นกัน! เธอเพิ่งจะปักธงก็ถูกตบหน้าอย่างรวดเร็วขนาดนี้ และที่สำคัญที่สุดคือ ชีวิตของเธอผูกติดอยู่กับชีวิตของโจวเจ๋อ เธอไม่ได้เป็นห่วงว่าคนอื่นจะแก้แค้นตัวเอง เพราะถ้าหากโจวเจ๋อตายไป พวกเขาจะแก้แค้นหรือไม่แก้แค้นเธอก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว อย่างมากเธอมีชีวิตได้ไม่เกินครึ่งเดือนก็ซี้แหงแก๋แล้ว

ทันใดนั้น หญิงสาวตัวดำจึงกัดปลายลิ้นของตัวเองพ่นเลือดออกมา ขณะเดียวกันก็ใช้สองมือทำท่ามุทราอย่างรวดเร็ว ตรงกลางระหว่างคิ้วปรากฏตราประทับคล้ายพระจันทร์เสี้ยวลอยขึ้นมาจางๆ ทั้งตัวของเธอเหมือนมีควันสีขาวลอยขึ้นมาเป็นระยะ นี่คือใช้เลือดตั้งต้นของตัวเองเร่งการเติบโตของพืช เธอไม่อยากตาย เธออยากมีชีวิต เธอยอมรับโชคชะตา เธอเลือกที่จะเป็นทาส เพราะไม่อยากตาย!

‘ครืนๆๆ!!!!!!!!!’ เถาวัลย์ที่อยู่ในร่างของโจวเจ๋อแผ่ขยายออกอย่างรวดเร็ว แต่ละสาย แต่ละเส้น ชูสลอนขึ้นมาจากภายในร่างกายทั้งหมด

“ทำลายผนัง เร็วเข้า!” หญิงสาวตัวดำร้องตะโกนเสียงสูง

สวี่ชิงหล่างไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว ชูดาบเหรียญทองแดงของตัวเองแล้วทุบลงไปโดยตรง

‘ปึ้ง!’ ผนังถูกทุบบุ๋มลงไป เถาวัลย์ที่รวมตัวกันแน่นหนามุดเข้าไปภายใต้การควบคุมของหญิงสาวตัวดำ จากนั้นหญิงสาวตัวดำเริ่มใช้สองมือทำท่าดึงไปข้างหลังอย่างสุดชีวิต เหมือนคุณลุงชาวไร่กำลังตักน้ำในบ่อลึก

ตอนนี้ไม่ว่าสวี่ชิงหล่างจะเชื่อมั่นในความสามารถของหญิงสาวตัวดำหรือไม่ ก็ได้แต่ดูเธอลงมือแล้ว เพราะถึงแม้จะแบกเถ้าแก่ขึ้นไปหาทนายอันและคนอื่นๆ ก็ไม่ทันแล้ว

มาถึงตอนนี้จึงได้แต่เลือกที่จะสู้สุดแรง ไม่อย่างนั้นจะให้พาเถ้าแก่ขึ้นไป แล้วตะโกนเรียกทุกคนมาลาเถ้าแก่เป็นครั้งสุดท้ายเหรอ ไม่นานนัก สวี่ชิงหล่างก็เห็นเถาวัลย์ที่หนาแน่นเริ่มถูกแช่ให้ชุ่มด้วยสีเขียว และค่อยๆ ขยายออกไป จนกระทั่งเชื่อมต่อกับร่างของเถ้าแก่โจว เหมือนโครงการผันน้ำใต้ขึ้นเหนือของจีน มีความเขียวชอุ่มและสุขภาพดีเป็นอย่างมาก

สวี่ชิงหล่างรีบก้มมองโจวเจ๋อ ในที่สุดเขาก็ดีใจเมื่อพบว่า การหลุดลอกของร่างกายโจวเจ๋อเริ่มช้าลงอย่างเห็นได้ชัด ได้ผลแล้วๆ! ดูท่าแล้วสามารถดึงโจวเจ๋อกลับมาจากประตูผีได้อีกครั้ง!

ร่างกายของโจวเจ๋อเริ่มมีสีเขียวจางๆ สวี่ชิงหล่างเดิมทีวางก้อนหินไว้ที่หน้าอกของโจวเจ๋อ แต่กลับไม่มีการตอบสนองแต่อย่างใด ตอนนี้อาศัย ‘พืช’ เป็นสื่อกลางจึงสามารถซึมเข้าไปได้จริง เหมือนกับหลักการของการให้น้ำเกลือ

สวี่ชิงหล่างยืนอยู่ข้างๆ เขาช่วยอะไรไม่ได้จึงได้แต่มอง และทิศทางที่เขามองก็คือเงาดำที่อยู่ในผนังหิน

ก่อนหน้านี้ทนายอันได้ย้ำเตือนถึงเงาดำนั่น อย่างไรก็ตาม เวลานี้ไม่ว่าปัจจัยไม่แน่นอนใดๆ มีความเป็นไปได้ที่จะก่อให้เกิดหายนะอันใหญ่หลวง แต่เนื่องจากเป็นเหตุการณ์ที่คับขัน จึงยากที่จะมีโอกาสเก็บกู้ระเบิดไว้ล่วงหน้า

เงานั้นเล็กมาก ไม่น่าจะใช่คน ดูแล้วมีขนาดเท่าแมวตัวหนึ่ง แต่ไม่เหมือนแมว มันขดตัวอยู่ตรงนั้น ทำให้สวี่ชิงหล่างนึกถึงยุงที่อยู่ในอำพัน

จำได้ว่าเมื่อก่อนตอนที่ดูภาพยนตร์ ‘จูราสสิค’ มีตอนหนึ่งที่พูดถึงนักวิทยาศาสตร์ได้รับเงื่อนไขการฟื้นคืนชีพด้วยการโคลนนิ่งจากภายในร่างของยุงที่เคยกัดไดโนเสาร์และบังเอิญถูกผนึกอยู่ในอำพัน

ผนังหินนี้อยู่มานานกี่ปีแล้ว ไม่สามารถพิสูจน์ได้ แต่เชื่อว่าไม่ใช่วัตถุที่เกิดขึ้นในยุคปัจจุบัน และสิ่งที่อยู่ในนั้นน่าจะถูกผนึกอยู่ในนั้นมานานหลายปีแล้ว ถ้าหากมันตายแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องดี ไม่มีเรื่องยุ่งยากแต่อย่างใด แต่เมื่อมองความแปลกประหลาดของก้อนหินสีเขียวนั่น อยากจะทำตัวไร้เดียงสาสะกดจิตตัวเองให้เชื่อว่าสิ่งนั้นตายไปแล้ว ถือว่ายากมากถึงมากจริงๆ

หัวของเถาวัลย์ทิ่มเข้าไปในก้อนหินสีเขียว ถลำลึกเข้าไปไม่หยุด หญิงสาวตัวดำที่หน้าซีดขาวก่อนหน้านี้ เวลานี้กลับมามีเลือดฝาดเหมือนเดิม

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก มือข้างหนึ่งคอยควบคุมต่อไป ส่วนมืออีกข้างหนึ่งที่ยังว่างอยู่ได้เช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากของตัวเอง

“เป็นยังไงบ้าง” สวี่ชิงหล่างถาม