ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 675

ตอนที่ 675 หาต้นตอเจอแล้ว

สถานการณ์มีความเก้อเขินเล็กน้อย ทนายอันวางโทรศัพท์ในมือ แล้วหัวเราะอย่างเก้ๆ กังๆ เอ่ยว่า “ฮ่าๆๆๆบังเอิญจัง”

โจวเจ๋อส่ายหน้า ไม่พูดอะไร ทนายอันเดินไปข้างกายโจวเจ๋อ ‘เอี้ยก้วย’ สองคนเดินเคียงไหล่กัน ในภูเขาลมพัดค่อนข้างแรง แขนเสื้อที่ว่างเปล่าข้างหนึ่งของทั้งสองคนพลิ้วไหวไปตามสายลม จู่ๆ โจวเจ๋อรู้สึกว่าแบบนี้เหมือนคนโง่เล็กน้อย ดังนั้นจึงจงใจถอยหลังไปหนึ่งก้าว ขณะเดียวกันก็ยกมือชี้ไปข้างหน้า ความหมายคือ คุณเข้าไปก่อน

ในช่วงที่ไม่มีนักพรตเฒ่าอยู่ด้วย ถึงอย่างไรก็ต้องมีใครสักคนเดินนำหน้า ทนายอันพยักหน้า จากนั้นยื่นมือชี้ไปข้างหน้าเช่นกัน เด็กผู้ชายกลอกตาใส่ผู้ชายแขนด้วนทั้งสองคน แล้วเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ยี่หระ

‘ปึ้ง!’ พอเหยียบเท้าลงไป ประตูเหล็กล้มครืนทันที พวกเขาไม่ได้มาตรวจสอบ และไม่ได้มาเพื่อแฝงตัวเข้าไปซึ่งมีระดับความยากสูงมาก มันเหนื่อยเกินไป และยุ่งยากเป็นอย่างมาก ก็แค่ค้างคาวตัวเล็กสองสามตัวกับค้างคาวตัวใหญ่ตัวหนึ่งเท่านั้น จึงเดินโต้งๆ เข้าไปทันที ทิ้งเจ้าของบ้านชายคนนั้นไว้ โจวเจ๋อและคนอื่นเดินตามเด็กผู้ชายเข้าไปข้างใน

ลูกกตัญญูคนนั้น โจวเจ๋อไม่อยากทำให้เขาลำบากใจจริงๆ เขาเป็นคนทึ่มเล็กน้อย แต่ก็ทึ่มแบบน่ารัก จึงไม่แปลกใจเลยที่อาหงจะรู้สึกชอบเขา แน่นอนว่ายังเป็นเพราะคนพวกนี้ไม่ได้อยู่ในขอบเขตของวิญญาณคนตาย ถึงแม้จะเป็นปลาที่เล็ดรอดไปได้ สำหรับโจวเจ๋อแล้วไม่มีผลกระทบอะไร สุดท้ายแล้วผลกรรมไม่มีทางมาตกอยู่กับตัวเขาอยู่แล้ว ส่วนคนพวกนี้จะอยู่ในความดูแลของใคร โจวเจ๋อไม่รู้จริงๆ ไม่ว่าอย่างไรนรกก็ไม่มีหน้าที่ด้านนี้

พื้นที่ของสถานพักฟื้นไม่ใหญ่มาก มีแค่สองตึกเท่านั้น ประตูหน้าต่างปิดสนิท และดูท่าแล้วคงไม่ได้เปิดมาเป็นเวลานาน แต่หลังจากทุกคนเดินเข้าไป กลับพบว่าพื้นที่ราบของตึกชั้นหนึ่ง มีผู้ชายห่มผ้าห่มสีดำนั่งอยู่คนหนึ่ง ผู้ชายไม่มีเส้นผม ใบหน้าแสดงให้เห็นถึงลักษณะของอาการป่วยอย่างหนึ่ง

ดูเหมือนเขาจะหนาวมาก ขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ตัวสั่นหงึกๆ

“เขาเหรอ” ทนายอันมองไปรอบๆ

“ผมเสียใจ” ผู้ชายที่อยู่ใต้ผ้าห่มพูด “ผมไม่ควรสั่งให้พวกเขาพาผมมาที่นี่ ไม่คิดว่าพวกคุณจะช้ากันขนาดนี้ ผมทนหนาวไม่ไหว ผมกลัวจริงๆ ว่าพวกคุณยังไม่ทันมา ผมก็หนาวตายอยู่ที่นี่ก่อนแล้ว พวกคุณไม่ต้องหาแล้ว คนอื่นอีกสองสามคน ผมปล่อยไปแล้ว บอกพวกเขาอย่ากลับมา พวกเขาเป็นคนน่าสงสารเหมือนกัน เป็นคนน่าสงสารด้วยกันทั้งนั้น หลังจากถูกแพร่เชื้อจากผม พวกเขาไม่ได้ทำเรื่องที่ผิดต่อฟ้าดิน” เสียงของผู้ชายแหบพร่าเป็นอย่างมาก แต่ไม่ใช่เสียงทุ้มต่ำ สามารถสัมผัสได้ถึงโทนเสียงเวลาที่เขาพูดว่ามีความสั่นเครือ ดูจากวิธีการพูดของเขาแล้ว คงเป็นเพราะหนาวมาก

“คุณรู้ไหมว่าพวกเราเป็นใคร” ทนายอันชี้ไปที่ตัวเองพลางถาม

ผู้ชายส่ายหน้า เอ่ยว่า “พอเดาออก อาจจะถูกส่งมาจากรัฐบาลของประเทศ”

“เอ่อ…” ทนายอัน

อิงอิงหาเก้าอี้จากห้องหนึ่งมาให้โจวเจ๋อ โจวเจ๋อนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วกล่าวว่า “พวกเราอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง คุณไม่ต้องตื่นเต้น คนอย่างผมเป็นคนใจอ่อนและมีเมตตากับคนอื่นมาตลอด บนโลกนี้ มีศัตรูไม่กี่คนเท่านั้น”

ผู้ชายยื่นมือออกมาจากผ้าห่ม แท็บเล็ตอันหนึ่งร่วงลงบนพื้น บนนั้นมีวิดีโอตัวหนึ่งเล่นอยู่ ในวิดีโอ เป็นภาพของโจวเจ๋อที่ต่อสู้กับผีดูดเลือดสองคน

“…” โจวเจ๋อ เฮ้อ น่าอายจริงๆ

“ผมว่านะ ผ้าห่มของคุณไม่ได้มีไว้กันหนาว ผมขอดูหน่อยว่าข้างในมีอะไร” ทนายอันเดินไปข้างหน้า ยื่นมือจับผ้าห่มผืนนั้น

“คุณทำอะไร อย่ามาแตะกู!!!!!!!” ผู้ชายระเบิดอารมณ์ทันที อันที่จริงหลายคนมีความเคยชินเช่นนี้ ตอนที่ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ มักจะใช้ ‘ภาษาแม่’ ของตัวเองด้วยความคุ้นชินเสมอ ซึ่งก็คือภาษาท้องถิ่น

ทนายอันมองข้ามความไม่พอใจของอีกฝ่าย เปิดผ้าห่มของอีกฝ่ายโดยตรง เอ่อ ไอ้หมอนี่ ไม่แปลกใจเลยที่ต้องปิดด้วยผ้าห่ม คนผู้นี้นอกจากมือและเท้าที่ปกติแล้ว ทั่วทั้งร่างกายของเขาเหี่ยวย่นรวมกันถึงขั้นที่คนยากจะจินตนาการได้

“อาๆๆๆๆๆ!!!!!!” ผู้ชายโบกมือไปมาร้องตะโกนเสียงสูง เหมือนค้างคาวตัวหนึ่ง

ทนายอันคลุมห้าห่มของเขากลับไป ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คุณฝึกพลังหดหยางจนธาตุไฟแตกแล้วใช่ไหม”

ผู้ชายกระหืดกระหอบ แต่เวลานี้ได้แต่จับผ้าห่มของตัวเองแน่น ดูไม่เหมือน ‘ท่านผู้ใหญ่’ แต่เหมือนคนป่วยที่จนตรอกมากกว่า

ตอนแรกโจวเจ๋อเคยทำงานอยู่ในโรงพยาบาลมาสิบปี เห็นภาพแบบนี้มาก็เยอะ