ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 701

ตอนที่ 701 แคะนิ้วเท้า

‘ตึกๆๆ…’

ตำรวจเฉินหันหน้า มองไปยังจุดที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลเท่าไร เห็นเงาร่างของชายชราคนนั้นปรากฏตัวอีกครั้ง ชายชราหลังค่อมมากกว่าเดิม ไม่หลังตรงเหมือนก่อนหน้านี้ และด้านหลังของเขามีควันสีดำลอยขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

“คุณกลับมาทำไมอีก” ตำรวจเฉินถาม

เธอในเวลานี้ ยังคงนอนอยู่บนถนน แต่พื้นที่เขตนี้ดูเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควัน ไม่มีใครสังเกตเห็นตรงนี้

ปกติปีศาจที่เก่งกาจนิดหน่อยล้วนสร้างค่ายกลเช่นนี้ได้ สำหรับชายชราที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ยิ่งเป็นเรื่องหมูๆ อีกทั้งเขายังไม่เหมือนกับปีศาจทั่วไป ตัวเขามีความรอบรู้เกี่ยวกับคาถาและค่ายกลต่างๆ อยู่แล้ว การตั้งค่ายกลถือว่าเป็นความสามารถที่มีมาแต่เดิม

“เธอดูไม่ออกเหรอ” เสียงของชายชรามีความเหนื่อยล้าอยู่บ้าง เดินมาที่ข้างกายของตำรวจเฉิน พลางยื่นมือเกาหลังของตัวเอง “ไม่รู้ว่าไปสะกิดคนใหญ่คนโตที่ไหน ถึงตั้งใจลงมือกับฉันเป็นพิเศษ เหมือนกำลังตักเตือน ตัดสิ่งเหล่านั้นของฉันไป”

“ไม่ใช่ฉัน”

“ฉันรู้ว่าไม่ใช่เธอ เธอแสร้งเป็นคนตาบอดมาตั้งนาน เป็นไปไม่ได้ที่จะออกโรงตอนนี้” ชายชรานั่งลง เขาในเวลานี้เหมือนคนน่าสงสารที่ไร้ทางไปมากกว่า แต่ตำรวจเฉินรู้ดี นี่เป็นแค่การแสดงเท่านั้น

ชายชราอาจจะโดนโจมตีจริง แต่กับ ‘ความจนตรอก’ นั้นไม่เกี่ยวข้องกันเลยสักนิดเดียว การแสดงออกก่อนหน้านี้ของเขา อาจจะเป็นเพราะอยากจะเล่นสนุกเท่านั้น หรือไม่ก็เขาไม่อยากแสดง ‘ความกระปรี้กระเปร่า’ ต่อหน้าคนที่เขาดูถูกเท่านั้นเอง

“คุณบอกว่าจะไปแก้แค้นไม่ใช่เหรอ ไปหาร้านหนังสือนั่น”

ชายชราพยักหน้า “ใช่แล้ว เดินไปได้ครึ่งทาง แล้วจึงกลับมา”

“กลับมา”

“ฟังดูแล้ว เหมือนเธอคุ้นเคยกับร้านหนังสือนั่น” ชายชราหันไปทางตำรวจเฉินแล้วถาม

ตำรวจเฉินไม่ตอบ

“ใช่แล้ว สัตว์วิเศษที่สูงส่งจู่ๆ จะมาที่นี่ได้ยังไง แถมยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตำรวจคนหนึ่งของร้านหนังสือนี้เหอะๆ ฉันน่าจะเดาออกนานแล้ว เพียงแต่รู้สึกสงสัยมาก ครั้งที่แล้วคนที่อัดฉันตาย เป็นใครกันแน่”

“คุณไม่รู้เหรอ”

“ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันรู้แต่ว่าฉันมาแล้วหลายครั้ง แล้วก็กลับไปหลายครั้ง จำนวนครั้งเยอะเกินไป ทำให้สับสนได้ง่ายฉันรู้สึกว่าฉันไม่ใช่คน”

ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ใช่คน นี่คือชายชราพูดพลางชี้นิ้วไปที่จมูกของตัวเอง ทั้งๆ ที่เป็นคำด่าคน แต่เขาพูดกลับมีความสมเหตุสมผล

“บางที ฉันคงไม่ใช่คนจริงๆ ถ้าเป็นคนละก็ ทำไมถึงยังไม่ตายอีก แต่ก็ช่างมันเถอะ ฉันจำไม่ได้จริงๆ ว่าครั้งที่แล้วตายยังไง จำได้แต่ร้านหนังสือนั่นเป็นจุดจบสุดท้ายของฉัน”

“คุณคิดว่าฉันจะบอกอะไรกับคุณ”

“ฉันไม่คาดหวังว่าเธอจะบอกอะไรกับฉัน จริงๆ แล้วการมีตัวตนอยู่อย่างพวกเธอ อยู่เหนือผู้คน ทอดตามองสรรพสัตว์ ได้รับการกราบไหว้จากประชาชน คนอย่างฉันในสายตาของพวกเธอ ไม่ต่างกับคนมีชีวิตตกต่ำบนท้องถนน เหมือนขี้หมากองหนึ่ง พวกเธอรู้สึกเหม็นและสกปรก ดังนั้นจึงขี้เกียจสนใจ”

“คุณยังไม่ได้บอกฉัน คุณกลับมาอีกทำไม”

“ฉันกลัว ฉันกลัวว่าฉันจะถูกตีจนตายอีกครั้ง ถูกตีจนตายจริงๆ แล้วไม่ค่อยเท่าไร ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ตาย แต่กลับมาอย่างงงๆ สุดท้ายไปที่ร้านหนังสือนั่นอย่างงุนงงเหมือนกัน จากนั้นก็ตายอีก วนซ้ำไปซ้ำมา ฉันไม่ได้กลัวตอนนี้ ฉันกลัวว่าต่อไปฉันจะโง่วิ่งไปตายที่ร้านหนังสือนั่นฟรีทุกครั้งไป เฮ้อ ตายไม่ได้ก็ทรมานมากอยู่แล้ว ยังต้องวนกลับไปกลับมาทุกครั้งแบบนี้ น่าเบื่อชะมัด

เดิมทีนะ ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีวิธีใหม่ ครั้งนี้หากไม่ผิดพลาด ตัวเองน่าจะเก่งกว่าครั้งที่แล้วนิดหน่อย แต่กลับถูกตัวตนแสนน่ากลัวจากนรกที่ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหน ตัดเส้นเหล่านั้นจนขาดสะบั้น ซึ่งเท่ากับว่าแผนการและค่ายกลที่ฉันวางไว้ก่อนหน้านี้ดำเนินต่อไปไม่ได้ ฉันถึงขนาดรู้สึกว่า เบื้องหลังของร้านหนังสือนั่นมีความน่ากลัวมากใช่หรือไม่”

ตำรวจเฉินเผยแววตาครุ่นคิดออกมา สาเหตุที่เธอมาที่นี่ เข้าสู่ร่างกายนี้ จริงๆ แล้วเพื่อสืบเรื่องร่างแยกของตัวเธอเองที่หายสาบสูญไปที่ทงเฉิง แต่สืบไปสืบมา สิ่งที่ควรค่าต่อการให้ความสนใจ ก็คือร้านหนังสือแห่งนั้น

ปฏิเสธไม่ได้ว่า ร้านหนังสือนั่นแปลกจริงๆ เถ้าแก่คนนั้นก็ไม่ใช่ยมทูตปกติทั่วไป แต่เธอคิดว่า ร่างแยกของเธอที่หายตัวไปในทงเฉิง ยากยิ่งที่จะเกิดการเชื่อมโยงกันกับอีกฝ่าย เถ้าแก่คนนั้น ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของร่างแยกของเธอ อย่างน้อยที่สุด เป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าร่างแยกของเธออย่างแท้จริง ขณะเดียวกัน เธอคิดว่า คนที่ทำลายร่างแยกของเธอกับคนที่ฆ่าชายชราคนนี้ในครั้งนั้น น่าจะเป็นคนเดียวกัน

“คุณตอนนี้?”

“ถูกตัดขาดแล้ว ดำเนินแผนการต่อไม่ได้ เป็นฝ่ายโจมตีก่อนไม่สำเร็จ จึงได้แต่เป็นฝ่ายนั่งรอ” ชายชรายื่นมือชี้ไปที่โรงพยาบาลที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “ที่นี่ เป็นจุดเริ่มต้นที่ฉันปรากฏตัวในครั้งนี้ ฉันกลับหวังว่า ที่นี่จะกลายเป็นจุดจบสุดท้ายของฉัน แน่นอนว่า ฉันจะไม่พ่ายแพ้ เอ้อๆๆ!!!!” จู่ๆ ชายชราก็ชักขึ้นมา สักพักหนึ่งจึงกลับเป็นปกติ เผยรอยยิ้มดีใจออกมาบนใบหน้า พร้อมกับท่าทางที่พึงพอใจ

“ฮ่าๆๆ ลูกศิษย์คนนั้นของฉันคงคิดถึงอาจารย์ของเขามากจริงๆ มีความกระตือรือร้นมาก!” ชายชราก้มหน้ามองหน้าอกของตัวเอง กระตือรือร้นเกินไปแล้ว ร่างแยกนั่น เกรงว่าจะถูกแทงจนสลายไปแล้ว

“ทำไมพวกเขาถึงมา” จากความเข้าใจของตำรวจเฉินที่มีต่อร้านหนังสือ พวกเขาเหมือนพวกปลาเค็มเป็นอย่างมาก…