ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 719

ตอนที่ 719 ความทะเยอทะยานของเสี่ยวอันจื่อ

มหาวิทยาลัย เป็นสถานที่ที่เปี่ยมล้นไปด้วยความเยาว์วัย มีแต่คนที่ออกจากรั้วมหาวิทยาลัยแล้วจึงจะสัมผัสได้ถึงความงดงามของที่แห่งนี้

ฤดูร้อน ในสถานที่อื่นก็ยากมากที่คุณจะได้เห็นสาวๆ ใส่กระโปรงสั้น กางเกงขาสั้น หรือไม่ก็ถุงน่องมากมายขนาดนี้ และสัมผัสไม่ได้ถึงวันเวลาที่นอนขดตัวอยู่ในหอพักเล่นเกมกันอย่างไร้กังวลแบบนั้น

แต่ถึงแม้จะเกิดเหตุการณ์กระโดดตึกฆ่าตัวตาย ทว่าภายในรั้วมหาวิทยาลัย ไม่ได้เกิดความฮือฮามากเกินไปตอนนี้สถานศึกษาที่มีนักเรียนนักศึกษาค่อนข้างเยอะหน่อย ไม่ว่าจะเป็นมหาวิทยาลัยหรือว่าโรงเรียนมัธยมศึกษา จะมีคนตายหนึ่งถึงสองคนทุกปี ยากที่จะเกิดความตื่นตระหนกขึ้นจริงๆ

ทุกคนควรโดดเรียนก็โดดเรียน ควรไปห้องสมุดก็ไปห้องสมุด ทุกอย่างเป็นปกติ

“ฤดูหนาวจัด ก็ยังใส่ชิ้นเล็กชิ้นน้อย เหอะๆ ขาเอย ก้นเอย หน้าอกเอย…” ทนายอันเดินช้ามาก เขามีความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินอยู่ในทุ่งดอกไม้ กำลังเลือกนางสนมอยู่ เสียดายที่ตัวเองไม่ทันได้เปลี่ยนรถคันใหม่ ไม่อย่างนั้นเขาอยากจอดรถแล้ววางเครื่องดื่มขวดหนึ่งไว้บนหลังคา[1]เสียหน่อย ถึงแม้ว่าจะอยู่ในฤดูหนาวเดือนสิบสอง แต่สาวๆ ที่รักสวยรักงาม ก็ยังเยอะอยู่ดี

“คุณช่วยเดินเร็วๆ หน่อยได้ไหม” เหล่าจางพูดเร่งขณะเดินอยู่ข้างหน้า

“อ้อ โอเค” ทนายอันหยิบกระดาษทิชชูออกมาเช็ดมุมปากของตัวเอง ในใจก็รู้สึกแปลกทำไมวันนี้ตัวเองคึกมาก

ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะยุ่งเรื่องสถานพักฟื้นที่ตูเจียงเยี่ยน แต่เขาก็ไม่ได้ทำงานใช้แรงงาน ทุกวันหลังจากเสร็จงานและสั่งงานเรียบร้อยแล้ว ก็จะไปเที่ยวสนุกที่หรงเฉิง ไม่ต้องข่มเอาไว้ถึงขั้นนี้

ทนายอันก็คาดไม่ถึง เขาเพิ่งจะกลับไปที่ร้านหนังสือก็ได้ดื่มกาแฟผสมแก้วใหญ่ ผลลัพธ์การบำรุงผลที่น่าอัศจรรย์ กำลังแสดงผล!

‘ฮู่ว…’ ทนายอันจึงต้องวิ่งเข้าไปในห้องน้ำของตึกอาคารเรียนล้างหน้าก่อน แต่ตอนที่มองกระจก กลับเห็นตัวเองหน้าแดงก่ำ ทนายอันส่ายหน้าสะบัดหยดน้ำบนใบหน้า แล้วถึงได้ตามเหล่าจางขึ้นไปบนดาดฟ้า

ถึงแม้จะเกิดเรื่องกระโดดตึก แต่เนื่องจากไม่มีหลักฐานชัดเจนถึงการฆาตกรรม จึงมีความเป็นไปได้สูงที่อาจจะฆ่าตัวตาย ดังนั้นนอกจากเส้นกั้นตำรวจที่จัดไว้ตรงดาดฟ้าแล้ว ตึกอาคารเรียนยังคงถูกใช้งานตามปกติเหมือนเดิมในวันถัดมา ถึงอย่างไรก็มีนักศึกษามากมาย และไม่ใช่วันหยุด ดังนั้นจึงต้องพิจารณาถึงการดำเนินงานของมหาวิทยาลัย

ทนายอันก้าวข้ามเส้นกั้นของตำรวจ เหล่าจางชี้ไปที่บันไดที่อยู่ติดขอบแล้วพูดว่า “ตรงนี้แหละ”

ซุนเถี่ยเฉิงกระโดดตึก น่าจะยืนตำแหน่งนี้ ตรงนี้ยังมีรอยเท้าของเขาอยู่ น่าจะใส่ร้องเท้ากีฬา ทนายอันพยักหน้าขยับจมูก จากนั้นวิ่งไปที่อีกด้านหนึ่ง โน้มตัวยื่นศีรษะไปด้านหลังกำแพง แล้วยื่นมือเข้าไปควานหาของจับไปเรื่อยเปื่อย ไม่ช้าจึงจับได้ถุงยางอนามัยที่คนเคยใช้แล้ว “แม่งเอ๊ย…” ทนายอันทิ้งถุงยางอนามัยลงไปบนพื้น และสลัดมืออย่างแรง

เหล่าจางเดินเข้ามา ตรวจดูร่องรอยบนพื้นแล้วเอ่ยว่า “น่าจะนานแล้ว” ไม่ใช่เมื่อวานแน่นอน

“นักศึกษาสมัยนี้ เปิดกว้างจริงๆ”

ทนายอันกัดริมฝีปาก เดินไปข้างตำแหน่งที่ซุนเถี่ยเฉิงกระโดดตึก แล้วหลับตา ในหัวเริ่มมีภาพเมื่อวานของเขากับนักพรตเฒ่าลอยขึ้นมา

อีกฝ่ายไม่น่าจะอยากฆ่าตัวตาย มั่นใจได้ในจุดนี้ เขาน่าจะอยากเรียกให้นักพรตเฒ่ามาหา มองนักพรตเฒ่าเป็นแม่พระใจดีที่โง่เขลา อยากแสดงความน่าสงสาร เพื่อขอเงินหนึ่งก้อน

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เว้นเสียแต่ว่าหลังจากตัดสายไปแล้ว เขาไม่ระวังก้าวพลาดตกลงไปจริงๆ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ฆ่าตัวตาย

ถ้าหากก้าวพลาดตกลงไปจริงๆ อย่างนั้นก็คือ…

ถ้าหากไม่ได้ก้าวพลาด อย่างนั้นก็คือการฆาตกรรม

“ดูกล้องวงจรปิดหรือยัง” ทนายอันถาม

“ดูแล้ว ตรวจดูกล้องวงจรปิดทั้งอาคารเรียนนี้แล้ว คืนนั้นซุนเถี่ยเฉิงน่าจะขึ้นมาประมาณเที่ยงคืนครึ่ง หลังจากเขาขึ้นมาแล้ว ก็ไม่มีคนเข้าไปในอาคารเรียนนี้อีก นักศึกษาอยากอ่านหนังสือตอนดึกหรือทบทวนบทเรียน โดยทั่วไปจะอยู่ที่ห้องสมุดหรือหอพัก และพยานที่เห็นเหตุการณ์ตอนนั้นก็พูดตามความจริง พวกเขาเห็นซุนเถี่ยเฉิงยืนอยู่ริมขอบก่อนจากนั้นก็กระโดดลงมาเอง ไม่เห็นเงาของคนอื่นอยู่บนดาดฟ้า”

ทนายอันพยักหน้า พลางครุ่นคิดต่อ จากนั้นเขาจึงหลับตาอีก สายตามองลงไปข้างล่าง สูง สูงมากจริงๆ คนแซ่ซุนคนนั้นหลังจากกระโดดลงไป คงจะน่าอนาถดูไม่ได้เป็นอย่างมากใช่ไหม

ทนายอันยักไหล่ ตอนที่เขากำลังจะหมุนตัว กลับเห็นว่ามีชั้นหนึ่งของตึกแขวนตุ๊กตาผ้าตัวหนึ่งอยู่ริมหน้าต่าง

ตุ๊กตาผ้าใส่ชุดกระโปรงสีแดง เหมือนถูกยึดติดอยู่ตรงนั้น และเนื่องจากตึกสูงลมพัดแรง ตุ๊กตาผ้าจึงถูกลมพัดไม่หยุด แต่กลับไม่หล่นลงไป

ทนายอันรีบหมุนตัวทันที เดินลงไปข้างล่าง เคลื่อนตัวเร็วมากเมื่ออยู่บนบันได เหล่าจางตามเขาอยู่ข้างหลังอยากจะถามทนายอันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นท่าทางรีบร้อนของทนายอันแล้ว จึงไม่ได้ถาม ได้แต่เดินตามอยู่ข้างหลัง

ทั้งวงการตำรวจ สามารถเรียกยมทูตออกมาสืบคดีเหมือนอย่างเขา คาดว่าจะมีแต่เขาเท่านั้น ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมองคนในร้านหนังสือเป็นลูกน้องของตัวเอง มิหนำซ้ำ ตัวเขาเองก็เป็นลูกน้องในร้านหนังสือเช่นกัน

ทนายอันเดินมาถึงชั้นยี่สิบตามความทรงจำของตัวเอง เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู ซึ่งน่าจะเป็นห้องทำงาน ทว่าไม่มีคนทำงานอยู่ที่นี่แล้วอย่างเห็นได้ชัด เมื่อมองผ่านประตูกระจกที่กั้นอยู่ก็จะเห็นของเบ็ดเตล็ดวางกองอยู่ข้างใน

ทนายอันเห็นว่าด้านหลังมีเพียงเหล่าจางเดินตามมา และแถวนี้ก็ไม่มีกล้องวงจรปิด เขาจึงใช้มือกระดูกขาวของตัวเองไขประตูทันที ผลักประตูออก แล้วเดินเข้าไป หน้าต่างของห้องเก็บของเบ็ดเตล็ดเปิดอยู่ เป็นหน้าต่างแบบผลักสไตล์เก่าแก่ ตุ๊กตาผ้าใส่ชุดกระโปรงสีแดงถูกคนใช้เชือกมัดตัวติดกับมุมซ้ายบนของหน้าต่าง เมื่อลมพัดก็ส่ายไปมา เหมือนกำลังเต้นระบำ

ตอนที่เข้าไปใกล้ ทนายอันจึงพบว่าตุ๊กตาผ้าตัวนี้มีสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก ดวงตาโตมาก และไม่ใช่ผู้หญิง ถึงแม้จะมีผมยาวสีน้ำตาลแดงอยู่ด้านหลัง แต่กลับมีหนวดเล็กๆ อยู่บนใบหน้าทั้งสองข้าง นี่มันคือตุ๊กตาผู้ชาย!

“มีอะไรผิดปกติไหม” เหล่าจางรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหยวนฟาง รับบทสนทนาโต้ตอบ แต่เขาจำเป็นต้องทำ เพราะเขารู้ดีว่า เวลาที่เจอเหตุการณ์เหนือธรรมชาติ ประสบการณ์ที่สะสมจากการเป็นตำรวจอาชญากรรมมายี่สิบปีของเขา ถือว่าไม่มีประโยชน์อะไรจริงๆ

ทนายอันยื่นมือชี้ไปที่ตุ๊กตาผ้าตัวนี้ นิ้วมือสั่น สีหน้าตื่นเต้นดีใจมาก! เหล่าจางรู้สึกตื่นเต้นตามทันที รีบไต่ถาม

“มันๆๆ มันน่าเกลียดมากจริงๆ!”

“…” เหล่าจาง