ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 789

ตอนที่ 789 หมากัดกัน

แฮก…แฮก…แฮก… เสียงลมหายใจหนักหน่วงเป็นพิเศษ ประหนึ่งทุกครั้งที่ปอดของตัวเองขยาย ได้ลงลึกไปถึงทุกรูขุมขน สามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนจนหาที่เปรียบมิได้ อุณหภูมิผิวชั้นนอกลดลงฮวบฮาบ กล้ามเนื้อ เซลล์ กระทั่งจิตวิญญาณถูกกดอัดอย่างไร้ที่สิ้นสุดอยู่ตรงนี้

ทนายอันลืมตา พบว่าตัวเองถูกมัดอยู่กับเสาสีขาวต้นหนึ่ง กระดูกแหลมมากมายยื่นออกมาจากเสา แทงเข้าไปในร่างของตัวเอง เหมือนตะขาบตัวหนึ่ง ‘อ้าแขน’ ให้คุณ เพื่อโอบกอดคุณ

‘อึ้บ…อึ้บ…อึ้บ…’ ทนายอันอยากดิ้น อยากต่อต้านตามสัญชาตญาณ แน่นอนว่าเขารู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ดังนั้นจึงรู้สถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ แต่ไม่ว่าจะเลือกแบบไหน จะไม่ยอมรับชะตากรรมโง่ๆ แบบนี้หรอก

‘กรึก…’

‘กรึก…’

‘กรึก…’

กระดูกแต่ละชิ้นถูกดึงออกจากร่างของตัวเอง ทนายอันรู้สึกว่าจิตวิญญาณของตัวเองเหมือนลูกโป่งที่ถูกแทงเป็นรูมากมายนับไม่ถ้วน จนเกือบละลายสลายตัว

หลังโซซัดโซเซลงไปจากเสา ทนายอันเงยหน้า อยากจะออกจากภาพมายานี้ แต่ไม่ช้า เสียงคลื่นดังเข้ามาในหู มหาคลื่นธารากระแทกฝั่ง แต่ครั้งนี้ กลับกระแทกมาที่ส่วนลึกในจิตวิญญาณของเขา

‘วืดๆๆ!!!’ เกิดความมึนในสมอง ไม่สามารถรวบรวมสมาธิได้เลยด้วยซ้ำ ทนายอันคุกเข่าลงกับพื้น เมื่อเงยหน้าขึ้น ด้านหน้าของเขาเป็นทะเลสีดำอันเวิ้งว้าง และตัวเขาเองนั้น กำลังคุกเข่าอยู่ริมชายหาด

คลื่นทะเลกระทบฝั่งแล้วถอยไปครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า บนหาดทราย สิ่งที่เหลืออยู่ไม่ใช่เปลือกหอยและปลิงทะเล แต่เป็นลูกตาแต่ละดวงที่กำลังแกว่งไปมาซ้ายขวา เหลือบมองไปรอบด้าน

ด้านบนของทะเลอันกว้างใหญ่ ไม่ใช่พระอาทิตย์และไม่ใช่พระจันทร์ แต่เป็นนัยน์ตาสีเลือดดวงหนึ่ง

“เฮ้ นี่กำลังทำอะไรน่ะ” ทนายอันตะโกนพูดใส่ทะเล

ทั้งๆ ที่สติของเขาถูกกดทับอย่างสิ้นเชิงแล้ว แต่ยังปล่อยตัวเขาออกมาในภาพมายานี้ นี่คือคิดจะทำอะไร น้ำทะเลซัดเข้ามาไม่หยุด แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำบ่นของทนายอัน

“เฮ้ๆ!” ทนายอันตะโกนต่อไป จากนั้น เขาจึงแอบบีบข้อนิ้วของตัวเอง ค่อยๆ ชี้ไปที่ศีรษะของตัวเอง

‘ครืน!’ เสียงฟ้าร้องครั่นครืน ทนายอันกุมศีรษะล้มลงไปบนพื้น ร้องโหยหวนไม่หยุด ทุกครั้ง ขอแค่เขาอยากจะแอบทำลายภาพมายา ก็จะโดนตีกลางแสกหน้าแบบนี้! คนถูกนายจับเป็นเชลยศึกแล้ว ยังทารุณเชลยศึกอีก สนุกนักใช่ไหม

เมื่อทนายอันเริ่มมีแรงอีกครั้ง ตอนที่ลุกขึ้นมานั่งยองๆ เขาเห็นว่าในน้ำทะเลที่ห่างจากตัวเองไปไม่ไกลนัก มีเงาหลังของผู้หญิงคนหนึ่ง

ผู้หญิงหันหลังให้เขา ลอยตุ๊บป่องอยู่ในน้ำทะเล หลังขาวสะอาด แทบจะเห็นส่วนโค้งเว้าที่น่าอัศจรรย์ของเธอเกือบทุกส่วน แต่สำหรับทนายอันแล้ว เวลานี้ไม่ใช่เวลาชมผู้หญิงสวย

“เฮ้ คุณเป็นใครกันแน่ คุณเป็นใครกัน!” ทนายอันตะโกนพูด

ถึงแม้จะติดกับดัก อย่างน้อยก็ต้องทำให้ตัวเองเข้าใจหน่อย และในใจของเขายิ่งเข้าใจเรื่องหนึ่ง ในเมื่อ ‘บดขยี้’ เขาแล้วดึงขึ้นมาอีก ต้องไม่ใช่การฆ่าเขาธรรมดาๆ แน่นอน

“เจ้าไม่เหมาะที่จะถามคำถามนี้” เสียงเย็นชาของผู้หญิงจู่ๆ ดังมาจากข้างหลังของทนายอัน

ทนายอันสะดุ้งตกใจ ผู้หญิงในน้ำทะเลที่อยู่ตรงหน้าหายไป เขาหันหน้าทันที มองไปข้างหลัง สิ่งที่เห็นคือหลัง ยังคงเป็นหลัง ร่างกายครึ่งท่อนล่างของผู้หญิงอยู่ในหาดทราย เหลือเพียงหลังให้เขาเท่านั้น

เพียงแต่มวยผมของผู้หญิงครั้งนี้สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน แม้แต่ติ่งหูที่ทำให้คนน้ำลายไหลอยากจะลิ้มลองก็ยังชัดเจนขนาดนั้น ทนายอันกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเขารีบคลานขึ้นมา อยากจะเดินอ้อมไปข้างหน้า อยากจะเห็นใบหน้าตรงๆ ของเธอ!

เขาเคยเข้าร่วมการรัฐประหารของยมโลก และยังคุกเข่าอยู่ใต้เท้าของเถ้าแก่โจวโดยไม่ลังเล ควรทราบว่า ไม่ว่าจะเป็นเจ้าทะเลแห่งความตายหรือว่าไท่ซานฝู่จวิน สำหรับยมโลกแล้ว ล้วนเป็นทัศนคติของจูสามไท่จื่อที่มีต่อรัฐบาลของราชวงศ์ชิง นิสัยของทนายอันแค่มองก็รู้แล้ว เวลาเป็นโสดนานๆ มักเป็นคนมุทะลุ ดังนั้นเวลานี้ เขาจึงไม่เกรงกลัวสิ่งใดเลยสักนิด ก่อนจะตายขอชมสาวงามสักหน่อย ก็ไม่เสียหาย!

เพียงแต่ ไม่ว่าทนายอันจะเดินอ้อมอย่างไร จะวิ่งอย่างไร ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาก็หันหลังให้เขาตลอด! ในที่สุดทนายอันก็วิ่งจนเหนื่อย เท้าเอว หายใจหอบแฮก

เธอมีแต่หลังที่สวยจนตะลึงใช่ไหม ถึงจงใจไม่ให้ฉันเห็นหน้าเธอตรงๆ

“อันปู้ฉี่ ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง”

“เหอะ”

ทนายอันแสดงสีหน้าดูถูก คิดจะซื้อตัวฉัน คิดจะติดสินบนฉัน คิดจะให้ฉันไปปลุกระดมให้ก่อกบฏเหรอ เวลานี้หาดทรายที่อยู่ใต้เท้าเริ่มแตกออก พู่กันไหมทองคำขนาดใหญ่อันหนึ่งค่อยๆ ปรากฏออกมาจากใต้ทราย ขณะเดียวกัน ด้านล่างของพู่กัน ยังมีสมุดหยินหยางโบราณเล่มหนึ่งชูขึ้นมา

“เรื่องในอดีต ยกเลิกทั้งหมด คำสัญญาสำหรับเจ้าในวันนี้ คือยศของผู้พิพากษา!”

“เออ…เออะ…” ทนายอันตกตะลึง จากนั้นหัวเราะ เอ่ยว่า “ผมมีอะไรควรค่าให้ถูกซื้อตัว ผมรู้สึกว่า บีบคอผมให้ตายง่ายกว่า”

“ข้าไม่ได้มาฆ่าเจ้า”

“แล้วคุณมาทำอะไร”

“ข้ามา…เข้าร่วมกับพวกเจ้า”

“ผมไม่เข้าใจหมายความว่าอะไร”

“เจ้าไม่ต้องเข้าใจ”

“จากนั้น ผมต้องทำอะไร”