ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 821

ตอนที่ 821 ทำตัวดีๆ ผมเข้าใจน่า

รอยผนึกสีดำปรากฏขึ้นบนหน้าผากของทารก คล้ายรูปทรงดอกไม้ แต่กลับเป็นดั่งปีศาจร้าย

“เฮ้ แกแปรพักตร์จากนรกเพียงเพื่อแก้แค้นเหรอ”

ทันใดนั้นโจวเจ๋อก็รู้สึกว่าการโน้มน้าวผู้อื่นให้เลิกแก้แค้นเป็นเรื่องที่โง่เง่ามาก ตอนนั้นอันปู้ฉี่ลงมือเด็ดขาดเกินไป ต่อให้เป็นใครก็คงไม่ยอมเลิกราเพียงเพราะคำพูดโน้มน้าวไม่กี่ประโยคแน่ๆ อีกอย่างเถ้าแก่โจวก็ตระหนักถึงระดับทักษะการพูดของตัวเองได้เป็นอย่างดี

โจวเจ๋อหวังว่าอีกฝ่ายจะเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมเป็นสำคัญ

เขากลัวความยุ่งยากจริงๆ ถ้าเป็นไปได้อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับวังวนนี้จะเป็นการดีที่สุด แต่จะให้เถ้าแก่โจวยอมแพ้เรื่องทนายอันก็เป็นไปไม่ได้ นับตั้งแต่อีกฝ่ายติดตามเขามา อันปู้ฉี่ก็นับว่ามีคุณงามความดีคอยปรนนิบัติและทำงานอย่างหนัก จะขายเขาเพื่อแลกกับความสงบเท่านั้น เรื่องนี้น่ะ เถ้าแก่โจวทำไม่ได้จริงๆ

ดังนั้น มันจะวิเศษสักแค่ไหนกัน ถ้าหากโลกสามารถกลับมาบริสุทธิ์เหมือนที่เด็กๆ ดูในรายการทีวี ถ้าไม่ใช่ ‘คนดี’ ก็เป็น ‘คนชั่ว’ สามารถระบุและแยกแยะทุกสิ่งได้อย่างง่ายๆ สบายๆ

สายตาของทารกกวาดมองโจวเจ๋อ และเอ่ยช้าๆ “ก่อนหน้านี้เจ้าคิดจะปล่อยข้า เช่นนั้นครั้งนี้ข้าก็สามารถไว้ชีวิตเจ้าได้”

“…” โจวเจ๋อ

เถ้าแก่โจวลังเลใจว่าตัวเองควรจะเอ่ยขอบคุณดีไหม แต่ปัญหาคือ ตอนนี้ไม่ว่าจะดูยังไงแกก็คือเนื้อบนเขียงของฉันนี่นา

“เกิงเฉิน สมองเจ้าปกติอยู่ไหมเนี่ย” ทนายอันหัวเราะลั่น “นี่ๆๆ สรุปว่าใครโดนใครจับเป็นเชลยกันแน่”

“อ๊ากกกกกกก!!!!!!”

เสียงกรีดร้องเสียดแทงแก้วหูดังมาจากปากของทารก จากนั้นวงแสงสีดำก็ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของทารก กลิ่นอายอันยิ่งใหญ่แผ่ลงมาจากวงแสงสีดำ

เขายังมีก๊อกสองด้วย!

อันปู้ฉี่ก็ร้องลั่น แต่เมื่อเทียบกับเสียงร้องของทารกเมื่อครู่ออกจะอ่อนไปถนัดตา รู้สึกเหมือนสุนัขคอร์กี้เผชิญหน้ากับโกลเด้นที่ถึงจะแพ้ก็พยายามให้ถึงที่สุด แต่ทนายอันก็ยังขยับไปทางด้านหลังเถ้าแก่ของเขาอย่างจริงใจ เวลานี้ แผ่นหลังของเถ้าแก่คือสวรรค์อันอบอุ่นที่แท้จริงของเขา

โจวเจ๋อยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ทนายอันหุบปากได้แล้ว

เถ้าแก่โจวกังวลว่าหากทนายอันยังพล่ามเรื่องต่ำทรามของตัวเองต่อไปไม่หยุด เขาเองนี่แหละที่จะทนไม่ไหวอยากฆ่าทนายอันให้ตายก่อนโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายลงมือ

ในเวลาเดียวกัน เล็บของโจวเจ๋อเริ่มออกแรง แต่ดูเหมือนว่าพื้นผิวร่างกายของทารกมีเกราะกำบังปกป้องไว้อยู่ ทำให้เล็บของโจวเจ๋อไม่อาจแทงทะลุเข้าไปได้ เมื่อครู่นี้ไม่ทันสังเกตเห็นตรงจุดนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่อีกฝ่ายจะมั่นใจขนาดนี้

เมื่อการเปลี่ยนแปลงยังคงเกิดขึ้นและพัฒนาไปอย่างต่อเนื่อง กลิ่นอายแปลกประหลาดก็เริ่มใกล้เข้ามา!

“เกิงเฉิน เจ้านี่มัน…” ดวงตาของทนายอันพลันฉายแววหวาดกลัว

ทันทีที่พูดจบ เงาแสงดำทะมึนตกลงมาหลอมรวมเข้าสู่ร่างกายทารก ตัวทารกไม่ได้ขยายออก แต่เป็นไปในทางตรงกันข้าม ตัวกลับหดเล็กลง และข้างกายของทารกได้มีโครงร่างผู้ชายโตเต็มวัยปรากฏขึ้น ราวกับใช้แปรงวาดจรดลงไป ทั้งกระดูก พื้นผิว รายละเอียด และอื่นๆ ทุกอย่างล้วนชัดเจนมาก

สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวครึ่งหลับครึ่งตื่นมีความกดดันน่าเกรงขามกำลังคืบคลานเข้ามา!

“อันปู้ฉี่ คิดไม่ถึงสินะ เรื่องที่เจ้าอยากจะทำแต่ทำไม่สำเร็จในตอนแรก ข้าทำสำเร็จแล้ว”

เสียงของเกิงเฉินราบเรียบมั่นคงดังเดิม แม้ว่าจะเป็นตอนนี้ เขาก็ยังไม่ทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเขาเป็นตัวร้าย แต่เหมือนตัวเอกที่เปี่ยมไปด้วยความยุติธรรมกำลังจะพลิกกระดานมากกว่า!

โจวเจ๋อถอยกลับไปอย่างเงียบๆ สีหน้าฉายแววจริงจังเล็กน้อย

ทนายอันถอยหลังตามโจวเจ๋อตามธรรมชาติ โชคดีที่เถ้าแก่แค่ถอยหลัง ไม่ใช่หายวับออกไป ไม่อย่างนั้นอันปู้ฉี่คงกลัวจนฉี่ราดจริงๆ

ร่างกายของเกิงเฉินยืดขยายออกช้าๆ กระทั่งคุณสามารถได้ยินเสียงข้อต่อและกระดูกดังเปรี๊ยะๆ ได้ในตอนนี้ แต่กลับไม่อาจสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเขาอย่างเป็นรูปธรรม

นี่น่าจะเป็นการถ่ายโอนพลังชนิดหนึ่ง คล้ายกับการยืมพลังจากสิ่งมีชีวิตสมัยโบราณผ่านการเชื่อมต่อบางอย่าง ซึ่งคล้ายกับเทพเจ้าแห่งท้องทะเลในร่างแม่นางสวี่ แต่แค่ไม่รู้ว่าคนตรงหน้านี้ยืมพลังมาจากใคร

จงรู้ไว้ว่า สถานะของเขาคือผู้แปรพักตร์จากยมโลก บุคคลผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้นเป็นใครถึงกล้าลุยลงไปในน้ำโคลนตมนี้

“เจ้าทำข้อตกลงกับพวกเขาไปแล้วจริงๆ หรือนี่ พวกเจ้าพาพวกเขาออกมาระหว่างการแปรพักตร์ครั้งนี้งั้นหรือ” จู่ๆ ทนายอันก็เข้าใจอะไรบางอย่าง จึงร้องอุทานด้วยความตกใจ “ให้ตายเถอะ เจ้ารู้ไหมว่าที่เจ้าทำเช่นนี้จะนำภัยพิบัติอะไรมาสู่โลกมนุษย์!”

ทารก (เกิงเฉิน) มองทนายอันที่อยู่ด้านหลังโจวเจ๋อคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม พลางเอ่ยพูด “เจ้ากำลังเอ่ยถึงภัยพิบัติของโลกมนุษย์กับข้าอย่างนั้นหรือ”

นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าอันปู้ฉี่ต้องไปใส่ใจ

โจวเจ๋อ +1

“เถ้าแก่ ตอนนั้นเจ้าหมอนี่ถูกยมโลกลงโทษให้ไปเฝ้าประตูในสถานที่ที่ถูกผนึกที่แสนเหน็บหนาวทางสุดแดนตะวันตกของนรก แต่สภาพของเขาในตอนนี้เห็นได้ชัดว่ายักยอกขโมยทรัพย์สินที่ตัวเองดูแลอยู่ เกิงเฉิน ในฐานะที่เป็นผู้เฝ้าดู แม้ว่าเจ้าจะไม่เห็นแก่คำสั่งของยมโลก แต่เจ้าก็ควรจะจำหน้าที่ความรับผิดชอบของตัวเองได้ เจ้าทำถึงเพียงนี้ นั่นเป็นความผิดที่ร้ายแรงมหันต์!”

ทารกโบกมือปัดลง พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งทะลักออกมาราวกับกระแสน้ำ!

โจวเจ๋อยกมือเข้าขวาง เล็บทั้งสิบนิ้วรวมไปถึงอักขระบนตัวปรากฏขึ้นมาพร้อมกัน สกัดกั้นพลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้จนสลายไปเกือบหมด แต่ร่างของโจวเจ๋อยังถูกซัดจนเริ่มไถลไปข้างหลัง หลังจากรอพลังคลายตัวจนได้ที่แล้ว โจวเจ๋อถึงลดแขนลง และถามทนายอันที่อยู่ด้านหลัง “นี่มันคืออะไรกันแน่”