Your Talent Is Mine ระบบคัดลอกพรสวรรค์ นิยาย บท 177

บทที่ 177 พรสวรรค์เนตรโลหิตระดับกลาง!

เย่เทียนเดินตามระดับราชาผ่านการตรวจสอบและเข้าไปในป้อมปราการขนาดใหญ่จากนั้นเขาก็ได้รับเหรียญตรา

เหรียญตรานี้เป็นหนึ่งในหลักฐานในการเข้าสู่รอยแยกมิติเพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์อสูรลอบเข้ามายังโลกเพราะในยุคนี้มีพรสวรรค์ในการปลอมตัว

หลายคนที่ฐานจงไห่มีพรสวรรค์ในการปลอมตัว ดังนั้นพวกเขาจึงตั้งค่าเหรียญตรานี้ให้เป็นตัวแทนในการยืนยันตัวตน

หากผู้ครอบครองตายไป เหรียญตราของพวกเขาก็จะแตกออกเป็นเสี่ยงๆมันถูกสร้างขึ้นโดยกระบวนการพิเศษซึ่งทําให้ผู้ครอบครองสามารถผ่านม่านพลังค่ายกลเข้าออกรอยแยกมิติได้หากไม่มีเหรียญตรานี้ไม่มีทางที่จะผ่านค่ายกลไปได้

เย่เทียนเดินผ่านรอยแยกของมิติและเห็นฐานทัพขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว

ฐานนี้มีขนาดเล็กกว่าฐานทัพจงไห่อย่างไม่ต้องสงสัยแต่ในแง่ของระดับการป้องกันฐานนี้แข็งแกร่งกว่าฐานทัพระดับพิเศษเสียอีก (ฐานทัพระดับสุดยอดเปลี่ยนเป็นฐานทัพระดับพิเศษนะครับ)

ภายในฐานไม่ได้มีอาคารสูงมีเพียงปราสาทขนาดใหญ่แต่ละส่วนของประสาทถูกสร้างขึ้นโดยวัสดุที่แข็งแกร่งและมีค่ายกลป้องกันถูกจัดวางไว้เป็นจํานวนมากแน่นอนว่ามันมีราคาที่สูงมากแต่ก็ทําอย่างไรได้ หากไม่ทําเช่นนั้นฐานทัพจะถูกทําลายเมื่อสัตว์อสูรบุกโจมตีตัวอย่างเช่นในฐานจงไห่มีอาคารสูงจํานวนมากแต่ไม่แข็งแรงเนื่องจากภายในฐานมีความ ปลอดภัยสูงจึงสามารถสร้างอาคารเหล่านั้นขึ้นมาได้

แต่ที่นี่คือแนวหน้าซึ่งเกิดการต่อสู้อยู่บ่อยครั้งการจะสร้างอาคารที่สูงใหญ่หรูหรามันไม่มีประโยชน์เมื่อเข้าไปในฐานเย่เทียนก็รายงานตัวภายใต้การนําของของทหารยามเขาประจําการอยู่ที่ฐาน
นี้อย่างเป็นทางการ

ไม่กี่วันต่อมา เย่เทียนก็เข้าใจฐานนี้เบื้องต้นแล้ว

ประการแรกฐานนี้มีจํานวนผู้ฝึกยุทธไม่มากนักส่วนใหญ่เป็นยอดฝีมือระดับราชาขึ้นไปและยังมีปรมาจารย์อีกจํานวนหนึ่ง ปรมาจารย์เหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นสมาชิกของกองกําลังขนาดใหญ่ ที่

ร่วมมือกันสร้าง

กองทัพมีหน้าที่จัดการกับการโจมตีของสัตว์อสูรระดับสูงและสัตว์อสูรระดับสูงสุดเนื่องจาก

สัตว์อสูรจํานวนมากไม่ได้มีสติปัญญามากนักพวกมันไม่เข้าใจความแข็งแกร่งของฐานทัพและจะโจมตีทันทีเมื่อเห็นมนุษย์การจัดการปัญหาเหล่านี้เป็นหน้าที่ของกองทัพ

ภายใต้สถานการณ์ปกตินอกเหนือจากภารกิจพิเศษแล้วยอดฝีมือระดับราชาขึ้นไปต่างก็ฝึกฝนอยู่ในฐาน

แต่สําหรับตอนนี้การฝึกฝนตามปกตินั้นไม่สามารถทําได้เพราะบริเวณนี้มักจะมีสัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์และสัตว์อสูรระดับจักรพรรดิบุกโจมตีอยู่บ่อยครั้งยอดฝีมือระดับศักดิ์สิทธิ์ขึ้นไปมักจะ ต้องออกไปตรวจสอบสถานการณ์และรับมือกับพวกมันอยู่บ่อยๆ

เย่เทียนเพิ่งมาใหม่ดังนั้นจึงมีการเตรียมตัวหนึ่งเดือน และหลักจากครบหนึ่งเดือนเขาก็ต้องออกไปปฏิบัติภารกิจ

สําหรับเย่เทียนแล้ว ประโยชน์เพียงอย่างเดียวของฐานนี้คือมีพรสวรรค์ระดับลึกลับปลอมอยู่มากมาย
ยอดฝีมือระดับจักรพรรดิและระดับศักดิ์สิทธิ์มีอยู่ทุกหนทุกแห่ง หากสามารถมาถึงที่นี่ได้เร็วแล้วละก็เขาก็ไม่จําเป็นต้องกังวลเรื่องพรสวรรค์ด้านการป้องกันลึกลับพรสวรรค์ด้านพละกําลังระดับลึกลับและพรสวรรค์ด้านความเร็วระดับลึกลับ
และในตอนนี้

พรสวรรค์ในการคัดลอกของเย่เทียนก็คูลดาวน์จบลงแล้ว เขาสามารถคัดลอกได้อีกครั้งดังนั้น

เย่เทียนจึงเลือกคัดลอกพรสวรรค์ด้านความเร็วระดับลึกลับของจักรพรรดิคนหนึ่งทันที

“หลอมรวม!”

สิบนาทีต่อมา พรสวรรค์ด้านความเร็วของเย่เทียนก็เปลี่ยนไป กลายเป็นพรสวรรค์ด้านความเร็วระดับลึกลับ

ในตอนนี้เย่เทียนมีพรสวรรค์ระดับลึกลับทั้งหมดสามอย่างแล้ว

“พรสวรรค์ด้านพละกําลัง: ลึกลับ”

“พรสวรรค์ด้านการป้องกัน: ลึกลับ”

“พรสวรรค์ด้านความเร็ว: ลึกลับ”

เย่เทียนที่มีพรสวรรค์ระดับลึกลับ 3 อย่างเพียงคนเดียวในฐานทัพจงไห่

และเขายังมีโอกาสคัดลอกอีกครั้งที่เย่เทียนไม่ได้ใช้เพราะเขาเตรียมจะคัดลอกพรสวรรค์ของจักรพรรดิเนตรโลหิต

พรสวรรค์เนตรโลหิตเป็นพรสวรรค์ด้านเนตรมันเกี่ยวข้องกับจิตสํานึกวิญญานมันสามารถใช้ต้านทานทักษะการโจมตีประเภทวิญญาณได้หากเขาคัดลอกพรสวรรค์นี้แม้ว่าเขาจะเผชิญหน้า

กับสัตว์อสูรระดับจักรพรรดิที่มีพรสวรรค์ในการโจมตีด้วยจิตวิญญาณเขาอาจจะมีโอกาสรอดได้

อย่างไรก็ตาม เขาสอบถามผู้ฝึกยุทธภายในฐานจึงได้รู้ว่าจักรพรรดิเนตรโลหิตและจักรพรรดิจันทราได้ออกไปตามหาสัตว์อสูรระดับจักรพรรดิที่มีพรสวรรค์ด้านจิตวิญญาณจนถึงตอนนี้เขาก็ ยังไม่กลับมาดังนั้นเย่เทียนจึงทําได้เพียงรอคอยอย่างเงียบๆ

อย่างไรก็ตามเย่เทียนได้พบกับคนรู้จักหลายคนในฐานนี้

ทั้งนักบุญหญิงแห่งนิกายเทพจันทราและหวังเยี่ยน

นักบุญหญิงแห่งนิกายเทพจันทราทะลวงเข้าสู่ระดับศักดิ์สิทธิ์แล้ว เธอในฐานะนักบุญหญิงแห่งนิกายจันทราก็ถูกส่งมาเช่นกัน ส่วนหวังเยี่ยนโชคร้ายมาก

เธอได้รับเลือกให้อยู่ในกองกําลังของระดับศักดิ์สิทธิ์ทั่วไปในวันนี้

เย่เทียนและหวังเยี่ยนนั่งจิบชาในป้อมปราการ

“เย่เทียน นายกลัวไหม?”

หวังเยี่ยนกล่าวออกมา

หลังจากหวังเยี่ยนจากไปเย่เทียนก็เดินไปตามถนนคนเดียว
ทันใดนั้น