Your Talent Is Mine ระบบคัดลอกพรสวรรค์ นิยาย บท 50

สรุปบท ตอนที่ 50 ซุนเฟิงโกรธ: Your Talent Is Mine ระบบคัดลอกพรสวรรค์

ตอนที่ 50 ซุนเฟิงโกรธ – ตอนที่ต้องอ่านของ Your Talent Is Mine ระบบคัดลอกพรสวรรค์

ตอนนี้ของ Your Talent Is Mine ระบบคัดลอกพรสวรรค์ โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายกำลังภายในทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่ 50 ซุนเฟิงโกรธ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที

จ้าจะยอมแพ้ไหม?”

เย่เทียนถือดาบพาดคอของซุนเฟิงและถาม

“ข้ายอมแพ้!”

ซุนเฟิงกล่าวอย่างหมดหนทาง

เขาเป็นเพียงนักรบชั้นยอด แม้ว่าพลังโจมตีของเขาจะอยู่ในระดับเดียวกับนักรบผู้เชี่ยวชาญด้วยทักษะดาบ แต่พลังป้องกันของเขายังคงเป็นนักรบชั้นยอด และพลังปราณของเขาก็ไม่สามารถป้องกันดาบของเยเทียนได้

นอกจากนี้คอของเขาเป็นหนึ่งในส่วนที่อ่อนแอที่สุดของร่างกายมนุษย์ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะแข็งกว่าอาวุธ

“เอาทักษะดาบระดับทองแดงของเจ้าออกมา!”

เย่เทียนมองไปที่ซุนเฟิงและกล่าวขึ้น

ใบหน้าของซุนเฟิงซีดเผือด เขาจ้องเย่เทียนอย่างดุร้าย “เจ้าจะเอาทักษะดาบระดับทองแดงของข้าไปจริงๆหรือ? หากเจ้าทําเช่นนั้นเจ้าจะต้องเสียใจในภายหลัง! ”

มูลค่าของทักษะดาบระดับทองแดงนั้นไม่ต่นัก นักรบที่ไม่มีพรสวรรค์ในด้านดาบคงจะไม่สนใจ แต่นักรบที่มีพรสวรรค์ด้านดาบจะให้ความสําคัญกับทักษะดาบระดับทองแดงเป็นอย่างมาก และยินดีที่จะใช้จ่ายหลายสิบล้านเพื่อซื้อทักษะดาบระดับทองแดง

ซุนเฟิงไม่สนใจทักษะดาบระดับทองแดงสําหรับเขาแล้วมันเป็นการสูญเสียเงินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่สิ่งที่ทําให้เขารู้สึกไม่พอใจไม่ใช่มูลค่าของทักษะ แต่เป็นเรื่องของชื่อเสียงและหน้าตา

ครั้งนี้เขาถูกตบหน้าอย่างรุนแรง ไม่เพียงแต่เขาเสียหน้าเท่านั้น แต่ยังเป็นฐานเขียวเหล็กกด้วย

อัจฉริยะจากฐานขนาดกลางมายังฐานเล็ก ๆเช่นนี้ แต่กลับพ่ายแพ้ให้กับอัจฉริยะของฐานขนาดเล็ก ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไปศักดิ์ศรีของเขาคงไม่เหลือแน่! แม้แต่ตระกูลของเขาก็ยังต้องขายหน้าตระกูลอื่น

ดังนั้นเขาจึงโมโหมาก

“นํามันออกมา!”

น่าเสียงของเย่เทียนเริ่มเย็นลง

“งั้นก็เอาไป!”

ซุนเฟิงโยนตําราทักษะดาบฟาดฟันวายุครามออกไป จากนั้นเขาจ้องมองเย่เทียนด้วยสายตาที่ราวกับจะฆ่าคนได้ เหมือนกับว่าเขาต้องการจะบอกเย่เทียนว่า “คอยดูเถอะ!

เย่เทียนรับทักษะดาบฟาดฟันวายุครามด้วยสีหน้ายินดี โดยไม่สนท่าทางของซุนเฟิงเลย

ถ้าซุนเฟิงกล้าหาเรื่องจริงล่ะก็ คนที่เสียใจก็จะต้องเป็นมัน

เมื่อการประลองจบลง ผู้ฝึกยุทธคนอื่นๆ ก็แยกย้ายกันไปและกระจายข่าวนี้อย่างรวดเร็วเ

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพรุ่งนี้ทั่วทั้งฐานหลินไห่จะต้องพูดถึงการประลองระหว่างเย่เทียนและซุนเฟิงอย่างแน่นอน และชื่อเสียงของเยเทียนจะต้องโด่งดังไปทั่วฐานหลินไห่ ซึ่งตรงกันข้ามกับซุนเฟิง

“น้องเย่เทียน!”

หมาป่าวายุและคนอื่นๆเดินเข้ามา

“หมาป่าวายุ คุณก็มาด้วย!”

เย่เทียนยิ้มและกล่าวทักทาย

“น้องเย่เทียน ระวังตัวด้วย ซุนเฟิงไม่ใช่คนที่พูดง่ายๆ ครั้งนี้เจ้าทําให้เขาเสียหน้ามาก บางทีเขาอาจแก้แค้นเจ้าก็ได้?” หมาป่าวายเตือน

“วางใจเถอะ ข้ามีแผน!”

เย่เทียนพยักหน้า

หมาป่าวายุไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่กล่าวเตือนก็พอแล้ว ยังไงเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี

หลังจากแยกจากหมาป่าวายุและคนอื่นๆแล้ว เย่เทียนก็กลับมาถึงบ้านและเริ่มศึกษาทักษะดาบฟาดฟันวายุคราม

ทักษะดาบฟาดฟันวายุครามเป็นทักษะดาบระดับทองแดง มันเป็นเรื่องยากมากในการทําความเข้าใจ แต่เย่เทียนที่มีพรสวรรค์ด้านดาบระดับกลางสามารถฝึกฝนทักษะดาบฟาดฟันวายุครามได้จนถึงขั้นเชี่ยวชาญเช่นเดียวกับซุนเฟิง

มันเป็นเรื่องยากที่จะฝึกฝนจนถึงขั้นสมบูรณ์แบบ เว้นเสียแต่ว่าเขามีโอกาสทําความเข้าใจเกี่ยวจํานงค์แห่งดาบ หรือเพิ่มพรสวรรค์ด้านดาบขึ้น

หลังจากนั้น ภารกิจหลักของเยเทียนก็เพิ่มมาอีกหนึ่งภารกิจนั่นก็คือการฝึกฝนทักษะดาบฟาดฟันวายุคราม

ในขณะที่เย่เทียนกําลังฝึกฝนอย่างหนัก ฐานหลินไห่ก็แพร่กระจายผลการต่อสู้ของเย่เทียน ที่ทําให้ซุนเฟิงพ่ายแพ้ในพริบตา!

ความสําเร็จเช่นนี้แม้แต่นักรบผู้เชี่ยวชาญก็ยากที่จะทําได้ แต่เย่เทียนกลับทํามันสําเร็จ

ตระกูลหลิน

เมื่อหลินว่านหลได้ยินข่าวจากคนในตระกูล ปฏิกิริยาแรกของเขาคือความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

เยเทียนที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ความแข็งแกร่งของเขาต้องเหนือกว่านักรบชั้นยอดไปแล้ว แม้แต่เมื่อเทียบกับนักรบผู้เชี่ยวชาญ เขาก็ไม่ได้อ่อนแอ
“น่าเสียดายที่ตระกูลซุนไม่ใช่ตระกูลที่จะยั่วยุได้ง่าย ขึ้นอยู่กับว่าเย่เทียนจะสามารถทนต่อการ แก้แค้นของตระกูลฮุนได้หรือไม่!”

ซุนชิงเหอกล่าว

“ท่านพ่อ ข้าอยากให้เย่เทียนตาย ท่านช่วยข้าได้หรือไม่?” ซุนเฟิงถาม

เขารู้ดีว่าด้วยความแข็งแกร่งของเขาไม่มีทางที่จะฆ่าเย่เทียนได้ และเขาไม่มีอํานาจพอที่จะสามารถระดมนักรบจากตระกูลฮุนได้ ดังนั้นเขาจึงต้องขอความช่วยเหลือจากพ่อของเขา

“ไม่ได้” ซุนชิงเหอปฏิเสธ

“ทําไม?” ซุนเฟิงไม่เข้าใจ

เย่เทียนแค่คนเดียว ต่อให้มีพรสวรรค์ในการฝึกฝนสูงแล้วอย่างไร ขอเพียงไม่เติบโต ต่อหน้าตระกูลซุนมันก็เป็นแค่มดปลวก

ตราบใดที่ซุนชิงเหอลงมือ เย่เทียนจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

“เพราะตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่ดี!” ซุนชิงเหออธิบาย “แม้ว่าพวกเราจะเป็นส่วนหนึ่งของฐานหลินไห่แล้ว แต่หลายคนในฐานหลินไห่ก็ยังมองว่าเราเป็นคนนอก รากฐานของเราจึงยังไม่มั่นคง หากพวกเราฆ่าอัจฉริยะอันดับหนึ่งของฐานหลินไห่ในตอนนี้ แม้ว่าตระกูลหลินจะไม่สร้างปัญหาให้กับพวกเรา แต่นักรบคนอื่นๆในฐานหลินไห่จะคิดอย่างไร? ไม่แน่ว่าอาจจะสร้างปัญหาให้เราในทุกด้าน ซึ่งมันจะมีผลต่อการพัฒนาตระกูลของเราอย่างมาก!”

“งั้นพวกเราจะไม่สนใจเย่เทียนเหรอ?”

ซุนเฟิงรู้สึกไม่เต็มใจ

“ไม่ เย่เทียนทําให้ตระกูลซุนของเราเสียหน้า แน่นอนว่าพวกเราไม่สามารถปล่อยเย่เทียนไปได้ แต่ในช่วงเวลานี้พวกเรายังไม่สามารถลงมือกับเย่เทียน แต่อีกไม่กี่เดือนตระกูลของเราจะตั้งหลักในฐานหลินไห่แล้วค่อยลงมือฆ่าเย่เทียนก็ยังไม่สาย!” ซุนชิงเหอให้คํามั่น

“ดี ปล่อยให้เย่เทียนมีชีวิตอยู่อีกสัก 2-3 เดือน!”

ใบหน้าของซุนเฟิงเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ไม่กี่เดือนก็ไม่นาน ยังคงไม่เปลี่ยนไปมากนัก

ไม่ว่าจะเป็นซุนเฟิงหรือซุนซึ่งเหอ เขาก็ไม่คิดว่าเย่เทียนจะเติบโตขึ้นจนถึงจุดสูงสุดของนักรบผู้เชี่ยวชาญเพียงเวลาไม่กี่เดือน

เมื่อเป็นเช่นนี้ เวลาจึงค่อยๆ ไหลผ่านไป ทั่วทั้งฐานหลินไห่จึงสงบสุข

“ตระกูลซุนไม่ได้สร้างปัญหาให้ข้าหรือ?”

เย่เทียนที่ฝึกฝนมา 10 กว่าวันก็รู้สึกแปลกใจ