อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 10

กู้ชูหลันตะลึงงัน ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร

หรือจะบอกว่า นางตั้งใจไม่ปลุกนาง ตัวเองรีบมาโรงเรียนแต่เช้าหรือ?

คำพูดชนิดนี้ นางพูดออกจากปากได้ที่ไหน

กู้ชูหน่วนหัวเราะแล้วกล่าว “หรือว่า เจ้าไม่ได้อาบน้ำจุดเครื่องหอม คุกเข่าสามทีโขกหัวเก้าครั้งขอบพระทัยฝ่าบาทตามข้า ดังนั้นจึงได้จงใจใส่ร้ายข้า”

“ข้า.......”

ให้ตายสิ หญิงสารเลวนี่ ถูกนางใช้แผนการอีกแล้ว

สีหน้าของกู้ชูหลันเหมือนดั่งฉาบด้วยสีเช่นนั้นเปลี่ยนไปไม่หยุด แต่กลับพูดอะไรออกมาไม่ได้สักอย่าง

เซียวหยู่เซวียนยกนิ้วโป้งไปทางกู้ชูหน่วน เพราะว่ากู้ชูหน่วนยืนอยู่ข้างเขา เขากล่าวเบาๆ “แม่สาวน้อย ไม่เจอแค่ไม่กี่วัน ปากของเจ้าเฉียบคมอีกแล้ว”

กู้ชูหน่วนกะพริบส่งสายตาที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาเล็กน้อย ใช้หนังสือปิดหน้าตัวเอง เอียงหน้ายิ้มแล้วกล่าวกับเซียวหยู่เซวียน “พูดได้ดีพูดได้ดี ปากไม่คม จะขอเจ้าแต่งงานกับเจ้าได้อย่างไร”

“ปัง......”

เซียวหยู่เซวียนล้มลงไปโดยตรง หน้าดำเหมือนก้นหม้อในพริบตา

ผู้หญิงคนนี้ เกิดปีวอกหรือ? รีบเหมือนลิงขนาดนี้

นางเข้าใจว่าอะไรเรียกว่าสำรวมหรือไม่

นึกว่าตัวเองสู่ขอหญิงอัปลักษณ์ผู้หนึ่งกลับบ้าน ท่านพ่อจะไม่ตีขาสุนัขของเขาจนหักหรอกหรือ

กู้ชูหยุนนั่งข้างๆอ๋องเจ๋อ นางแอบสังเกตกู้ชูหน่วน

ไม่ได้กลับไปแค่เวลาสั้นๆ เหมือนว่าน้องสามของนางจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

เมื่อก่อนเป็นเพราะนางเสแสร้งแกล้งโง่ หรือว่า......

“หญิงอัปลักษณ์ผู้หนึ่ง ยังจะอวดดีจริงๆ ทั้งๆที่เจ้ามาสาย ทำจนเหมือนอาจารย์จงใจทำให้เจ้าลำบากใจเช่นนั้น”

ที่พูดคือองค์หญิงตังตัง อายุประมาณสิบห้าสิบหกปี แม้ว่าอายุจะไม่มาก หน้าตาก็ไม่เลว ดูออกว่าอนาคตจะต้องเป็นคนที่รูปร่างหน้าตางดงาม แต่ว่าบนใบหน้าเต็มไปด้วยความยโส แค่ดูก็รู้ นี่จะต้องเป็นองค์หญิงที่ดื้อรั้นผู้หนึ่งแน่

อาจารย์สวีถือโอกาสพยักหน้า “องค์หญิงตังตังพูดได้ถูกต้อง”

กู้ชูหยุนผายมือ “ข้าก็ไม่ได้พูดว่าองค์หญิงพูดไม่ถูกนี่นา นี่ข้าก็รับผิดแล้วไม่ใช่หรือ หวังว่าอาจารย์จะให้โอกาสข้าปรับตัวใหม่นี่ไง”

โกหกใครน่ะ

แค่ท่าทางที่อวดดีนั่น ไหนเลยจะมีท่าทางที่รู้ว่าผิด?

“ในเมื่อคุณหนูสามกู้รู้ว่าผิด อีกทั้งเป็นการทำความผิดครั้งแรก อาจารย์สวีก็ให้โอกาสนางสักครั้งเถอะขอรับ”

ฉับพลันนั้น เสียงที่สุขุมสุภาพเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นช้าๆ เสียงก็เหมือนดั่งหยดน้ำแร่ใสสะอาด ไพเราะน่าฟังมาก ฟังแล้วทำให้คนอดไม่ได้ที่จะถลำเข้าไป

กู้ชูหน่วนหันหน้ามองไป นี่ถึงได้พบว่าด้านข้างของอาจารย์สวี ยังมีชายหนุ่มอีกผู้หนึ่งนั่งอยู่ด้วย

ทันทีที่เห็นผู้ชายคนนั้น กู้ชูหน่วนก็ตกตะลึงอย่างรุนแรง

นั่นเป็นผู้ชายยังไงกัน อ่อนโยนสง่างาม อ่อนน้อมถ่อมตน ทั้งร่างเต็มเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายความเป็นปัญญาชน

สันโครงใบหน้าตาหูจมูกปากของเขาเห็นได้ชัดจน เหมือนดั่งเทพเซียนกลับชาติมาเกิด

เขาแต่งตัวด้วยสีขาวโพลนทั้งชุด เทพเซียนจุติบนโลกมนุษย์ ผมดกดำดั่งหมึกใช้เพียงที่รัดผมสีขาวรวบไว้ครึ่งหนึ่งอย่างง่ายๆ ผมดำดั่งหมึกครึ่งที่ห้อยลงมาเหมือนดั่งน้ำตกเช่นนั้น

สายลมอ่อนพัดผ่าน ยกเส้นผมขึ้นเป็นช่อๆ เผยให้เห็นความสบายๆ อิสระ มีชีวิตชีวา สง่างาม

กู้ชูหน่วนกล้ารับรอง นอกจากผู้ชายวันนั้นที่ถูกนางฝืนใจแล้ว นี่ก็เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่นางได้เคยพบเจอตั้งแต่เกิดมา

“นี่ กู้ชูหน่วน เจ้าเอาแต่จ้องมองอาจารย์ซ่างกวนทำอะไร ข้าจะบอกเจ้า หากว่าเจ้ายังกล้ามองเขาอีก ระวังข้าจะควักดวงตาของเจ้า” องค์หญิงตังตังระเบิดความโกรธ

กู้ชูหน่วนเข้าใจแล้ว

องค์หญิงดื้อรั้นนั่น ชอบพออาจารย์หนุ่มท่านนั้นแล้ว

สายตาก็ไม่เลว

อย่างน้อยก็ดีกว่ากู้ชูหลันกู้ชูฉิงมาก

ผู้หญิงคนนี้ หน้าไม่อายเกินไปแล้ว

ก็เพราะนางเห็นว่าเขาหน้าตาดีมีเงินอีกทั้งมีความสามารถ ต้องเป็นแบบนี้แน่นอน

“เมื่อครู่พวกเราพูดถึงจุดเริ่มต้นของสิ่งต่างๆ จำเป็นต้องมีจุดเริ่มต้น ที่มาของการมีเกียรติและเสียเกียรติ จำเป็นต้องมีเหตุผลศีลธรรมคุณธรรม ตอนนี้พวกเราดูต่อไป......” อาจารย์สวีเริ่มสอนขึ้นอย่างช้าๆ

“นี่ ชายรูปงามที่นั่งอยู่ข้างๆอาจารย์สวีเป็นใคร?” ศอกของกู้ชูหน่วนกระทุ้งเซียวหยู่เซวียน หัวเราะแฮะๆสองสามที

“ซ่างกวนฉู่ไง อาจารย์ที่อายุน้อยที่สุดของราชวิทยาลัย ตัวตนไม่ชัดเจน รู้เพียงแค่มีความสามารถพรสวรรค์มากมาย รวมกับพี่ชายของข้าก็ถูกเรียกว่าหนึ่งในสี่ของผู้ที่มีพรสวรรค์ยิ่งใหญ่”

"ผู้มีพรสวรรค์ยิ่งใหญ่ทั้งสี่? อีกสองคนคือใคร?”

“เด็กสาวขี้เหร่ เจ้าล้อข้าเล่นหรือไง ผู้มีพรสวรรค์ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ชื่อเสียงก้องโลกเป็นผู้ใดเจ้าก็ไม่รู้หรือ?”

ด้วยความสัตย์จริง นางไม่รู้จริงๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ในสมองของนางไม่มีความทรงจำ

“เช่นนั้นทำไมอาจารย์ซ่างกวนถึงไม่สอน ให้ผู้เฒ่านั่นสอนทั้งหมด?”

เซียวหยู่เซวียนหัวเราะแล้ว “เจ้าไม่รู้จริงๆหรือว่าแกล้งไม่รู้? การสอนของราชวิทยาลัย อย่างน้อยต้องมีอาจารย์สองท่าน อาจารย์ท่านหนึ่งบรรยายเป็นหลัก อีกท่านหนึ่งนั่งฟัง หากว่ามีนักเรียนถามขึ้น อาจารย์ที่บรรยายเป็นหลักตอบไม่ได้ เช่นนั้นอาจารย์ที่เป็นผู้ฟังก็จะยืนขึ้นมาตอบ เจ้าเด็กสาวขี้เหร่ผู้นี้ ก่อนที่จะมาเรียนในราชวิทยาลัย ก็ไม่ได้สอบถามกฎเกณฑ์ของที่นี่สักหน่อยเชียวหรือ?”

“สอบถามกับผีอะไร สถานที่เฮงซวยแค่นี้ ไม่ช้าไม่เร็วข้าจะต้องรื้อมันทิ้งสักวัน เดิมทีโรงเรียนก็ต้องเปิดกว้างให้ราษฎรทั้งประเทศ มีเหตุผลที่ไหนกันที่ปล่อยให้ลูกหลานเชื้อพระวงศ์และตระกูลสูงศักดิ์ครอบครอง”

“เงียบๆ พวกเจ้าสองคนพูดจากระซิบกระซาบอะไรกัน?” อาจารย์สวีกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน

ทีแรกในห้องเรียนนี้มีเซียวหยู่เซวียนลูกหลานผู้ดีมีเงินผู้นี้ก็พอแล้ว ตอนนี้มีอีกคนที่ทำให้ต้องหนักใจมาอีก

กู้ชูหน่วนปิดปากลงด้วยใบหน้าเหยเก กางหนังสือออก บังไว้ด้านหน้าของตัวเอง นางหาวนอนทีหนึ่ง ฟังการสอนของอาจารย์สวีแล้วก็สะลึมสะลืออยากนอน

และเมื่อครู่ ขณะที่นางออกมาจากจวนเฉิงเซี่ยง นางไปที่ร้านขายยาหลายแห่ง ซึ่งแต่ละแห่งล้วนมีสมุนไพรปรุงยาไม่ครบตามที่นางต้องการ ถึงแม้ว่าจะมี อย่างน้อยก็เป็นเงินร้อยตำลึงขึ้นไป

นางต้องการสมุนไพรรวมทั้งหมดสามสิบสองชนิด ในนั้นมีหญ้านรก ดอกเยียนหลัวที่หายากเป็นที่สุด เกรงว่าร้านขายยาทั้งหมดในเมืองหลวงก็จะหาซื้อไม่ได้

กู้ชูหน่วนรู้สึกกลัดกลุ้ม หากไม่มีสมุนไพรปรุงยา แม้ว่าวิชาทางการแพทย์ของนางจะสูงแค่ไหน นางก็รักษาพิษบาดแผลบนใบหน้าให้หายดีไม่ได้

ยาอื่นๆ แม้ว่านางจะไม่มีเงินซื้อ ลำบากหน่อยก็สามารถไปเก็บเองได้ แต่ว่าหญ้านรก ดอกเยียนหลัวจะทำอย่างไร? สมุนไพรปรุงยาสองชนิดนี้เหมือนจะเป็นสมุนไพรปรุงยาที่หายากที่สุดในแผ่นดินใหญ่ทั้งผืนนี้ซะด้วย