อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 9

ในใจของฮูหยินใหญ่เต้นตึกตักทันที

นี่นางคิดบัญชีกับอนุภรรยาห้าเสร็จ ก็หันมาคิดบัญชีกับนางแล้วหรือ?

ฮูหยินใหญ่กรอกตาขาวใส่แม่นมที่ดูแลงาน กล่าวอย่างเฉียบคม “เงินเดือนของคุณหนูสามล่ะ ทำไมนางบอกว่านางไม่ได้รับ? พวกเจ้าทุจริตใช่หรือไม่?”

“ฮูหยินใหญ่โปรดตรวจสอบให้ชัดเจน แม้ว่าข้าน้อยจะใจกล้ามากเพียงใด ข้าน้อยก็ไม่กล้าอมเงินเดือนของคุณหนูสามเข้ากระเป๋าตัวเองเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะไปตรวจสอบดูเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

“แม่นมไป๋ควรตรวจสอบดูให้ดีๆ อย่างไรเสียตอนนี้ก็เป็นว่าที่พระชายาของท่านอ๋องหานเทพสงคราม หากว่าถูกอ๋องหานรู้ว่าพระชายาของเขาใช้ชีวิตอย่างซอมซ่อ กลัวว่าเขาก็จะไม่พอใจ”

“ใช่ๆๆเจ้าค่ะ........”

ในจวนไม่มีสักคนที่มีสีหน้าดีๆ

นี่ยังไม่ได้เป็นพระชายาหานนะ ก็เริ่มวางมาดพระชายาหานแล้ว ใครจะไม่รู้ว่าอ๋องหานมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว รอให้อ๋องหานเสียชีวิตแล้ว ดูซิว่านางยังจะหยิ่งผยองได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนกวาดตามองทุกคนในเหตุการณ์ ประกาศสาบานอย่างบ้าอำนาจ “จากนี้ไป หากใครกล้ารังแกชิวเอ๋อร์ ก็คือรังแกข้า แม้ว่าฐานะในจวนของข้าจะต่ำไปหน่อย แต่ข้าคิดว่า ด้วยฐานะลูกสาวแท้ๆขององค์หญิงจาวหลิง คิดอยากจัดการคนบางคนให้ตายก็ยังมีอำนาจพอสินะ”

บรรดาผู้คนตกตะลึงจนไม่กล้าพูดจา

ฮูหยินใหญ่ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้ม แต่รอยยิ้มไม่ได้มาจากก้นบึ้งของจิตใจ “คุณหนูสามพูดติดตลก หลังจากนี้ในจวนผู้ใดกล้ารังแกเจ้า เจ้าบอกข้าได้เต็มที่ ข้าจะหนุนหลังแทนเจ้าอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณฮูหยินใหญ่มาก แต่ว่าตอนนี้ยังไงก็ขอให้ฮูหยินใหญ่ช่วยข้าเอาเงินเดือนของข้าที่ถูกอมเข้ากระเป๋าก่อนหน้านี้มาคืนให้ข้าทั้งหมดโดยไม่ขาดแม้แต่เหวินเดียวจะดีกว่า เพื่อเลี่ยงไม่ให้มีคนพูดว่าฮูหยินใหญ่ปฏิบัติต่อบุตรสาวขององค์หญิงจาวหลิงอย่างทารุณ ท่านว่าใช่หรือไม่”

ฮูหยินใหญ่กัดฟันกรอด

ผู้หญิงคนนี้ แต่ละคำแต่ละประโยคล้วนกำลังข่มขู่นาง

เพียงเพราะฮ่องเต้พระราชทานงานแต่งงานให้นางกับท่านอ๋องหานเทพสงครามหรือ?

ไม่ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

บางที่พวกนางอาจจะถูกกู้ชูหน่วนหลอกแล้ว นางที่หยิ่งผยองพองขนในตอนนี้ จึงจะเป็นนางตัวจริง

ฮูหยินใหญ่แสร้งยิ้ม “ใช่แน่นอน”

“เช่นนั้นชูหน่วนก็ขอบคุณฮูหยินใหญ่มากเจ้าค่ะ ถูกแล้ว ฮูหยินใหญ่จะจัดเตรียมรถม้าคันหนึ่งไปส่งข้าที่ราชวิทยาลัยสินะเจ้าคะ”

“นั่นเป็นธรรมดา แม่นมไป๋ จัดเตรียมรถม้าให้คุณหนูสาม อย่าให้มีคนพูดได้ว่าจวนเฉิงเซี่ยงของพวกเรากระจอก”

“เจ้าค่ะ......”

กู้ชูหน่วนกวาดตามองสีหน้าของบรรดาผู้คนในเหตุการณ์ที่มีมากมายหลายประเภทแวบหนึ่ง ผิวปากแล้วจากไป

ชิวเอ๋อร์ติดตามออกไป

นางเบ้าตาแดงก่ำ ในใจเป็นความซาบซึ้งที่อธิบายไม่ออก ทั้งสมองล้วนเป็นประโยคนั้นของกู้ชูหน่วน นับจากนี้ไป ใครกล้ารักแกชิวเอ๋อร์ ก็คือรังแกข้า

นางเป็นเพียงสาวใช้ตัวเล็กๆคนหนึ่ง จะคู่ควรให้คุณหนูสละชีวิตปกป้องถึงเพียงนี้ได้อย่างไร

บนถนนของพระราชวัง ชิวเอ๋อร์ลากกู้ชูหน่วนวิ่งมุ่งไปยังโรงเรียน บนใบหน้าปกปิดความกังวลใจไว้ไม่อยู่ นางกล่าวอย่างเป็นกังวล “คุณหนู ท่านก็เร็วหน่อยสิเจ้าคะ พวกเราสายเป็นเวลานานแล้ว หากว่าพวกอาจารย์โกรธจะทำอย่างไรเจ้าคะ?”

“จะรีบร้อนอะไร ยังไงซะก็สายแล้ว ก็ไม่ต้องสนใจว่าจะสายอีกหน่อย”

ชิวเอ๋อร์กลัดกลุ้มใจ

คนอื่นเขาเบียดเสียดกันแทบตายเพราะคิดอยากเข้ามาเรียนในราชวิทยาลัย แต่คุณหนูของนางกลับไม่แยแส เดิมทีก็สายแล้ว ยังจะไปร้านขายยาดูสมุนไพรปรุงยาอะไรอีก จึงทำให้ล่าช้าไปอีกเป็นเวลานาน

“คุณหนู ถ้าท่านไม่รีบเดินอีก ชิวเอ๋อร์จะโกรธแล้วนะเจ้าคะ”