อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1000

กู้ชูหน่วนพูดเหมือนตอบ และก็เหมือนไม่ตอบ

เซียวหยู่เซวียนก็ไม่ได้คำตอบที่แน่ชัดจากนาง

เขาเขี่ยกองไฟตรงหน้าอยู่อย่างโศกเศร้า ฟังเสียงไฟแตกกระจาย

ทันใดนั้น ร่างกายที่เยือกเย็นของเขาถูกโอบกอด กลิ่นยาหอมอ่อนๆของผู้หญิงวนเวียนอยู่ที่ปลายจมูกของเขา

เซียวหยู่เซวียนอยากผลักไสด้วยสัญชาตญาณ แล้วภาพตอนกลางวันกู้ชูหน่วนไม่สนใจความเป็นความตาย ปกป้องเขาไว้ในอ้อมอกอย่างสุดชีวิต ใช้ร่างกายของตนเองไปรับพายุเชือดเฉือนพวกนั้นแทนเขาปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

ในที่สุดเซียวหยู่เซวียนก็ใจอ่อน ปล่อยให้นางกอด

ฟังนางพูดขึ้นมาด้วยเสียงเบาว่า

“หากมีวันนั้นจริงๆ ข้าจะอยู่เคียงข้างสหายของข้าคนนั้น เพราะถูกฆ่าล้างตระกูล จะต้องเป็นช่วงเวลาที่สหายของข้าอ่อนแอที่สุด เป็นวันที่เจ็บปวดที่สุด เขาคงหวังอยากให้ข้างกายเขามีคนอยู่เคียงข้างเขา ยืนอยู่ข้างเขา สหายอีกคนนั้นก็ไม่มีก็ไม่เป็นไร ทำร้ายสหายคนสำคัญของข้า เขาก็คงไม่จริงใจกับข้าหรอก”

“หากเขาถูกบังคับ จึงฆ่าล้างตระกูลสหายของเจ้าสามร้อยกว่าชีวิตล่ะ…..”

“ขอเพียงเขาไม่อยาก วิธีมีเป็นพันเป็นหมื่น อ้างว่าถูกบังคับหรือไม่บังคับได้ยังไง สามร้อยกว่าชีวิต แค่คำว่าถูกบังคับก็จบเรื่องแล้วหรือ ด้วยนิสัยของข้า ข้าจะลากตัวเขามาตรงหน้าสหายของข้า ปล่อยให้สหายของข้าจัดการได้ตามสบาย ฆ่าคน…..ยังไงก็ต้องชดใช้”

“พลั่ก….”

เซียวหยู่เซวียนที่ปกติเข้มแข็งอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว น้ำตาหยดไหลลง

เขาหัวเราะอย่างขมขื่น

“หากนางมีความคิดเพียงครึ่งเดียวของเจ้า จะดีแค่ไหน” ขอแค่ยืนอยู่เคียงข้างเขา….อยู่เป็นเพื่อนเขา….

น่าเสียดาย….

คนที่เขาให้ความสำคัญ สุดท้ายกลับเป็นคนทำร้ายเขาอย่างลึกที่สุด

กู้ชูหน่วนกอดเขาไว้แน่น

ค่ำคืนเงามืด ชายหญิงสองคนโอบกอดกันไว้แน่น ราวกับกิ่งทองใบหยกคู่หนึ่ง

เซียวหยู่เซวียนซบหัวแนบอกกู้ชูหน่วน แล้วสะอึกสะอื้น

เขาร้องไห้อย่างเก็บกด กัดริมฝีปากตนเองไว้แน่น ไม่ยอมให้ตนเองร้องไห้ออกมา

เพียงแค่ไหล่ของเขาสั่นเทา สั่นสะท้านอย่างรุนแรง

กู้ชูหน่วนตบหลังเขาอยู่อย่างต่อเนื่อง พร้อมพูดปลอบว่า “อยากร้องไห้ก็ร้องไห้ออกมาเถอะ ไหล่ของข้าให้เจ้ายืมพิง”

คนในอ้อมกอดค่อยๆปล่อยเสียงสะอึกสะอื้นออกมา