อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1006

“เจ้าว่าอย่างไรเล่า”

“พวกเจ้าพวกเยอะ จะรังแกข้าพวกน้อยหรือ?”

กู้ชูหน่วนเหล่มองฝูงกระทิงในจุดไกลๆ เยาะหยันทีหนึ่ง “เจ้าพวกน้อย?”

“จะบอกให้นะ ข้าจะไม่เป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้าหรอก ต่อให้ตายก็ไม่ยอม”

“เจ้าอยากเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า? คุณสมบัติยังไม่พอนะ” กู้ชูหน่วนมอบตาขาวให้มัน

กระทิงไฟเก้าเขาอึ้ง “ที่เจ้าหาเรื่องหาเรื่องไม่หยุดก็มิใช่เพราะต้องการสยบข้าหรอกหรือ?”

“เป็นเจ้าที่ข้าหาเรื่องข้าหรือเป็นข้าที่หาเรื่องเจ้า? ฝ่ายที่หาเรื่องก่อนเหมือนว่าจะเป็นพวกเจ้ากระมัง?”

“นักฝึกสัตว์ของพวกเจ้ามนุษย์เอะอะก็อยากสยบพวกเรา ให้พวกเราเป็นทาสสัตว์เลี้ยงของพวกเจ้า พี่น้องเราตั้งเท่าไรถูกพวกเจ้าทำพันธสัญญาด้วย”

“อย่าร้อนรนไปเลย ขนาดเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังไม่เข้าตาข้าเลย ยังไม่ต้องพูดถึงเจ้า”

เมื่อได้ยินดังนั้น เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็หน้าเสีย

นานเช่นนี้แล้ว ทำไมนายหญิงยังเย็นชากับมันขนาดนี้อีกเล่า?

มันรู้ว่ามันจะห่างจากนายหญิงนานเกินไปไม่ได้ มิเช่นนั้นความสัมพันธ์จะจืดจาง

เซียวหยู่เซวียนสังเกตกู้ชูหน่วนกับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตลอดเวลา

เห็นกู้ชูหน่วนหยิบยามากมายขนาดนั้นออกมา ต่อให้เขาโง่งมอย่างไรก็ทราบว่ากู้ชูหน่วนน่าจะหลอมยาเป็น มิเช่นนั้นยามากมายขนาดนี้ นางจะได้มาได้อย่างไร?

ยัยขี้เหร่หลอมยาเป็น

นางก็หลอมยาเป็น?

เป็นเพราะยัยขี้เหร่มีทักษะนี้ นางจึงมีด้วยอย่างนั้นหรือ?

ผ่านมาหลายปี พอได้พบเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีกครั้ง เซียวหยู่เซวียนก็รู้สึกสนิทสนมอย่างบอกไม่ถูก

เขาเรียกทีหนึ่ง “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์”

ตอนนี้เองเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ถึงเห็นเซียวหยู่เซวียนอย่างความรู้สึกช้า

มันพลันเปลี่ยนสีหน้า ร่างงูอ้วนตุ๊ต๊ะคิดปรี่หนีทันที

เซียวหยู่เซวียนคว้าหางงูของมันแบบตาเร็วมือไว

“ไยเห็นข้าก็จะหนีเสียเล่า? ข้าให้ของกินเจ้าน้อยหรือ?”

สามปีก่อน วิญญาณเสี้ยวหนึ่งของยัยขี้เหร่ล่องลอยออกไป

แล้วเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็จากไปอย่างรวดเร็ว ไปตามหาวิญญาณของยัยขี้เหร่