อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1005

“อะไรนะ...เป็นเจ้ากระทิงโง่ตัวนี้อีกแล้ว เจ้าพวกงี่เง่าที่ล้อมโจมตีวิทยาลัยอี้เหอพวกนั้นเมื่อก่อนหน้านี้ยังแล้วไปเถอะ ตอนนี้กลับกล้ามุ่งมาทางนายหญิงของข้าอีก เห็นข้าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รังแกง่ายอย่างนั้นหรือ?”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลื้อยลงมาทันที อสรพิษเท่าตะเกียบขยายตัวด้วยความเร็วที่เนื้อตามองเห็น

หัวนั้นจากหนึ่งกลายเป็นสาม จากสามเป็นห้า จากห้าเป็นเจ็ด จากเจ็ดเป็นเก้า...

สุดท้ายก็มีเก้าหัวเต็มๆ

มันไม่ใช่งูตัวเล็กกะทัดรัด แต่เป็นงูตัวมหึมายาวร่วมร้อยเมตร

เหล่ากระทิงไฟเขาเพลิงทั้งหลายต่างสูดปาก “เจ้าคือราชางูเก้าหัวมรกต ราชันแห่งมวลอสรพิษ ราชางูที่บรรลุระดับเจ็ดได้อย่างง่ายดายตามคำร่ำลือ...”

ท่ามกลางหมู่มวลอสรพิษ สายเลือดของราชางูเก้าหัวมรกตบริสุทธิ์ที่สุด มีฐานะสูงส่งในสรรพสัตว์ ห่างจากพวกมันลิบลับ

ไม่ใช่ว่าพวกมันสูญพันธุ์ไปนานแล้วหรือ?

ทำไมโลกนี้ยังมีราชางูเก้าหัวมรกตอีกล่ะ?

ที่สำคัญที่สุด มันกับพยัคฆ์ขาวต่างเรียกผู้หญิงคนนั้นว่านายหญิง?

นางมีฝีมือแค่ระดับสอง มีสิทธิ์อะไรเป็นนายของพวกเขา

ไม่รอให้ตระหนกตกใจเสร็จ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เหลือบไปมองฝูงกระทิงที่ดาหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ หัวเราะเยาะทีหนึ่ง

“อยากประลองความน่าเกรงขาม? ข้ากลัวเจ้าหรืออย่างไร?”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงซี่ๆ สองสามหน

และไม่ทราบว่ามันกำลังส่งสารหรือกล่าวอะไร

เมื่อนั้นก็มีฝูงงูแน่นขนัดในจุดไกลๆ พวยพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

งูเหล่านี้มีสารพันชนิด งูมีพิษ ไม่มีพิษ งูน้ำอะไรก็มาแน่นเอี๊ยด

กู้ชูหน่วนกล้าสาบานได้เลย

นางไม่เคยพบไม่เคยเห็นงูจำนวนมหาศาลขนาดนี้มาก่อน

แถมสายพันธุ์ยัง...มากมายหลายหลาก

ครั้นมองงูเหล่านี้อีกหน ก็ไม่ทราบว่ามุดออกมาจากที่ไหน แย่งกันเลื้อยมาข้างหน้าอย่างกลัวจะรั้งท้าย อัดแน่นเต็มไปหมด ชวนให้คนขนลุกขนพอง กระทั่งโรคกลัวความเยอะยังต้องกำเริบ

เหล่าฝูงกระทิงเพิ่งรุดหน้ามา กำลังคิดจะรอคำสั่งจากราชากระทิงไฟให้เหยียบคนเบื้องหน้าให้ตาย

แต่เมื่อเห็นฝูงงูจำนวนมากล้อมพวกมันแล้ว ก็อดสั่นสะท้านขึ้นมาไม่ได้ กลัวจะถูกฝูงงูกัดตาย

แต่จวบจนบัดนี้พวกมันยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นเพียงเขาของราชาตนหายไปหนึ่งข้าง...

เจ้าเสือน้อยตกใจจนลูกตาแทบถลน

ยกกรงเล็บกดไลก์ให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กล่าวอย่างได้ใจ

“นี่นับเป็นอะไร ถ้าอยู่ในแคว้นเย่ สหายงูของข้ายังมีมากกว่านี้อีก”