อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1010

ร่างกายเซียวหยู่เซวียนราวกับพายุหมุน ข่มเสือดาวทั้งสองตัวด้วยไอพายุเชือดเฉือนมหาศาล

เพียงโบกแขนเสื้อเบาๆ สัตว์อสูรระดับสองขั้นสูงก็ถูกผ่าออกเป็นสอง ตายในทันที

ครั้นเสือดาวตาย หยางโม่ก็พลันโล่งอก

จากนั้นเขาก็มองเซียวหยู่เซวียนด้วยความทึ่ง อย่างไรก็ไม่กล้าเชื่อว่าเมื่อครู่เซียวหยู่เซวียนใช้แค่หนึ่งกระบวนท่าก็ล้มเสือดาวระดับสองขั้นสูงได้แล้ว

ฝีมือระดับนี้ เกรงว่าสี่เจ้าบ้านตระกูลใหญ่ก็คงต้องทอดถอนใจกระมัง?

แล้วพอเห็นอีกฝ่ายมีอายุอานามเพียงยี่สิบต้นๆ เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยเลือด สันหลังเหยียดตรง ท่ามกลางสายลมอ่อนโชย แววตาของเขาพกพาความอ่อนโรยนิดๆ แล้วไม่ทราบว่าผ่านเรื่องราวอันใดมาบ้าง

แต่เขามีรูปลักษณ์งามสง่า บุคลิกเหนือผู้คน ไม่ว่าอยู่แห่งหนไหนต้องเป็นที่สะดุดตา

แต่ที่ทำให้เขาระทึกใจยิ่งกว่า คือทั้งที่เขาบาดเจ็บสาหัส หน้าซีดเหมือนกระดาษ แต่เขากลับยังคงสามารถแสดงพลังได้มากขนาดนี้

ฝีมือนี้ ไหนเลยยังต้องเข้าศึกษาที่วิทยาลัยอี้เหออีก?

“ถูกตีจนโง่งมไปแล้วหรือ?”

กู้ชูหน่วนปรากฏตัวขึ้นเมื่อใดก็ไม่ทราบ โบกมือตรงหน้าหยางโม่

เมื่อนั้นหยางโม่จึงรู้สึกตัวขึ้นมา อดกลั้นความเจ็บปวดอย่างหนักและกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณสหายเซียวที่ช่วยเหลือ หากไม่ใช่เจ้า เกรงว่าผู้หยางต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่แล้ว”

“เจ้าควรขอบคุณนางต่างหาก” หากมิใช่เพราะมู่หน่วนต้องการช่วย เขาก็ไม่เปลืองแรงหรอก

“ใช่ๆๆ สหายเซียวกล่าวได้ถูกต้อง หยางโม่ขอบคุณแม่นางมู่มากที่ผดุงคุณธรรมช่วยเหลือ”

“ให้น้อยๆ หน่อยเถอะ ทำไมเสือดาวสองตัวนั้นจะฆ่าเจ้าได้?”

“ส่วนลึกของโบราณสถานมีของวิเศษ เพื่อนไม่ให้พวกเราจะชิงของวิเศษกับพวกมัน สัตว์อสูรระดับสูงจำนวนมากจึงดักฆ่าพวกเราระหว่างทาง”

“แต่เจ้าก็ระดับสองเองนี่ กลับเดินมาถึงนี่ได้?”

กู้ชูหน่วนมองเขาด้วยความเคลือบแคลงสงสัย

หรือว่าเขาก็กินยาระดับห้าเหมือนกัน?

หยางโม่ยิ้มเจื่อน “แม่นางมู่คงไม่ทราบ สำนักใหญ่ต่างๆ ล้วนมียาและอาวุธวิเศษจำนวนหนึ่ง สามารถทัดทานพลังแกร่งกล้าของส่วนลึกโบราณสถานได้”

กู้ชูหน่วนพลันกระจ่าง แล้วพาเซียวหยู่เซวียนเดินไปข้างหน้าต่อ

หยางโม่ตะลึงงัน

นี่ก็จะไปแล้ว?

ไม่เห็นหรือว่าเขาบาดเจ็บหนัก?

แม้แต่ความคิดจะทำแผลให้ก็ไม่มี?

“แม่นางมู่...”

“มีอะไร?”

“ปะ...เปล่า ข้างในอันตรายมาก แม่นางมู่อย่าเข้าไปเลยจะดีกว่า”

หรือว่านางไม่รู้ว่าเขาคือองค์ชาย?

มีคนเท่าไรที่อยากประจบเขา

แต่นางสิ ช่วยเขาแล้วก็จะไปทั้งอย่างนี้?

ไม่อยากได้อะไรจากเขาเลยหรือ?

“เรื่องนี้มีคนบอกข้าแล้ว”

กู้ชูหน่วนไม่แม้แต่จะเหลียวหลัง

หยางโม่เห็นกายทั้งสองมีเลือดซึมจนแดง แต่ก็ยังมุ่งมั่นที่จะไปต่อ

ส่วนเขา ในฐานะที่เป็นองค์ชายเพียงหนึ่งเดียวของแห่งแคว้นน้ำแข็ง แต่วรยุทธ์กลับอยู่แค่ระดับสอง

เขาต้องพัฒนาฝีมือด้วยเวลาสั้นที่สุดถึงจะดี

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาจึงทำแผลอย่างลวกๆ แล้วเดินกะเผลกตามกู้ชูหน่วนและเซียวหยู่เซวียน

แต่จู่ๆ สองคนที่อยู่ข้างหน้าก็หยุด มองรอบๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

หยางโม่ชะงักงัน ไม่ทราบด้วยสาเหตุ

เขาฉงนฉงายเงยหน้าขึ้น แต่ก็เห็นทุกอย่างโดยรอบเป็นปกติ ไม่มีสัตว์อสูรอะไร ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงมีสีหน้าเคร่งเครียดขนาดนั้น

แล้วจู่ๆ ก็มีหิมะตก

หยางโม่ยื่นมือรับหิมะ แหงนหน้ามองอีกครั้ง เห็นหิมะปลัดหลิวอยู่ทั่วท้องฟ้า

ตอนนี้เป็นหน้าร้อน ทำไมถึงหิมะตกได้?

ซี้ด...

สายลมพัดมาวูบหนึ่ง พกพาจิตสังหารอันเย็นเฉียบ หยางโม่พลันเปลี่ยนสีหน้า และจึงจะพบอันตรายอย่างความรู้สึกช้า รีบตะโกนไปทางสองคนด้านหน้า

“อันตราย รีบหนีไป”