อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1009

“อะไรนะ...ในส่วนลึกของโบราณสถานมีของวิเศษ? มีของวิเศษอะไร?” ไป๋หลี่หมิงเอ่ย

“ไม่...ไม่ทราบขอรับ แต่ทราบมาว่าเป็นของวิเศษที่เยี่ยมยอดยิ่งกว่าหนิวโหยวกั่วอีกขอรับ”

ไป๋หลี่หมิงมองกู้ชูหน่วนด้วยความเคียดแค้นยิ่ง แล้วมองไปทางส่วนลึกของโบราณสถาน สุดท้ายจึงกัดฟัน นำคนของตัวเองวิ่งตะบึงไปทางนั้น

นักเรียนคนอื่นๆ ก็ไม่ยอมแพ้ วิ่งไปทางโบราณสถานส่วนลึกด้วย

พริบตาเดียว สถานที่ครึกครื้นเมื่อครู่ก็เหลือแต่เซียวหยู่เซวียนกับกู้ชูหน่วนแล้ว

เซียวหยู่เซวียนขมวดคิ้วน้อยๆ

ของวิเศษ?

หรือจะเป็นคันฉ่องหงส์หรือจะเป็นขวานผานกู่?

“ยัยเด็กโง่ ตัวเจ้ามีบาดแผล อยู่รักษาแผลที่นี่ก่อนเถอะ ข้าจะไปดูทางนั้นเอง”

“พูดถึงแผล เจ้าก็ไม่น้อยไปกว่าข้ากระมัง จะไปก็ไปด้วยกัน”

“หนิวโหยวกั่วก็เป็นของชั้นยอด แค่เจ้าปรับลมหายใจให้ดี มันก็ช่วยเพิ่มพลังยุทธ์ให้เจ้าแล้ว ได้หนิวโหยวกั่วที่นี่ก็ไม่เลวแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปเสี่ยงภัยอีก”

“ต้องเสี่ยงจึงจะได้ยศฐาความมั่งคั่ง มาถึงภูเขาสัตว์วิเศษทั้งที แต่ถ้าเพื่อหนิวโหยวกั่วเพียงผลเดียว นั่นก็เสียทีเกินไปแล้ว”

“เจ้าเป็นเพียงอิสตรี จะทุ่มเทเพื่อการเพิ่มพลังไปทำไม?”

“เพราะ...ข้าไม่อยากถูกคนดูถูก และไม่อยากถูกคนรังแกง่ายๆ ด้วย”

เซียวหยู่เซวียนขยับมุมปาก

เขาอยากบอกนางว่าเขาจะปกป้องนาง นางไม่จำเป็นต้องทุ่มเทขนาดนั้น

แต่พอนึกถึงว่านางมีนิสัยเหมือนกับกู้ชูหน่วน เซียวหยู่เซวียนจึงปิดปาก

“ก็ได้ ประเดี๋ยวเข้าไปในนั้นแล้ว เจ้าก็ตามข้าอย่าให้ห่าง และอย่าเดินไปเรื่อยด้วย”

กล่าวจบ เซียวหยู่เซวียนกำชับอีกประโยค “แน่นอน ถ้าสถานการณ์อันตรายมาก เจ้าก็รักษาชีวิตน้อยๆ ของเจ้าเอาไว้ก่อน” อย่างเช่นยามที่ผู้แข็งแกร่งระดับห้ามาโจมตีเขาอีก

“ข้ารู้แล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าตามไป๋หลี่หมิงไป มีข่าวอะไรก็ส่งมาบอกข้าทันที”

“ซี่ๆ...”

มันยังไม่ทันได้นอนอุ่นบนตัวนายหญิงเลย ถูกบังคับให้ต้องไปอีกละ

สายลับเป็นยากจัง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลื้อยไปอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ

ระหว่างเดินไปทางส่วนลึกของโบราณสถาน กู้ชูหน่วนกับเซียวหยู่เซวียนต่างรู้สึกหายใจลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ

ระหว่างนั้น พวกเขาประสบกับการจู่โจมสังหารสองสามหน

ทั้งสองมีความโกรธอยู่ในใจ

นับจากเข้าภูเขาสัตว์วิเศษ ก็มักมีคนจู่โจมสังหารพวกเขา

ด้วยความโกรธ กู้ชูหน่วนจึงร่วมมือกับเซียวหยู่เซวียน ไม่สนว่าจะเป็นกลุ่มอิทธิพลที่ส่งมาจากไหน โจมตีสังหารแหลกลาญ ไม่ไว้ไมตรีสักนิด

ครั้นเดินไปอีกไกล ความรู้สึกอึดอัดก็ยิ่งทวีคูณ

เซียวหยู่เซวียนยังดี กู้ชูหน่วนแทบทนไม่ไหว

พวกเขาเห็นนักเรียนของวิทยาลัยอี้เหอจำนวนมากตลอดทาง สีหน้าขาวซีด ทั้งยังมีเหงื่อชุ่มโชก เดินซวนเซออกจากส่วนลึกของโบราณสถาน

บ้างบาดเจ็บหนักขนาดที่ว่าดวงตาทั้งคู่หลั่งเลือดตาบอดทันที บ้างก็เลือดออกเจ็ดทวาร สิ้นลมทันควัน

หลินซือหยวนกับหนิงเทียนโย่วก็ออกมาด้วย

พอพวกเขาเห็นกู้ชูหน่วนก็ทั้งตะลึงทั้งดีใจ

“แม่นางมู่ เจ้ายังไม่ตาย?”

“คำพูดเจ้านี้ทำไมฟังดูแปลกๆ? หรือว่าเจ้าอยากให้ข้าตาย?”

“ไม่ใช่อยู่แล้ว แค่เห็นเจ้าก็เลยตื่นเต้นมากไปเท่านั้น พวกเจ้า...คงไม่คิดเข้าไปในนั้นกระมัง? ที่นี่ทรงพลังเกินไป ไม่ใช่ที่ที่เราจะบุกรุกเข้าไปได้ มีนักเรียนหลายคนต้องจากไปอย่างไม่ยินยอม ส่วนพวกที่ดื้อดึงจะเข้าก็บาดเจ็บล้มตายอยู่ในนั้นเป็นจำนวนมาก ลุกยังลุกไม่ขึ้นเลย”

สภาพหนิงเทียนโย่วยังดีหน่อย ส่วนหลินซือหยวนกลับถูกความกดดันทำจนเหงื่อไหลพราก พูดไม่ออกไปเลยทีเดียว

หากไม่ได้หนิงเทียนโย่วพยุงเอาไว้ เกรงว่าเขาต้องล้มแผละลงไปนานแล้ว

“ข้างในเป็นอะไรกันแน่?”

“รายละเอียดข้าไม่แน่ชัด ด้วยกำลังของข้าไม่อาจเข้าไปได้ แต่ก่อนหน้านี้บนฟ้าปรากฏแสงสนธยาเจ็ดสี จากนั้นก็มีชี่ทิพย์เข้มข้น ทุกคนต่างนึกว่าเป็นหนิวโหยวกั่ว แต่ความจริงไม่ใช่ เป็นของวิเศษที่อยู่ในนั้นเปล่งรัศมีแกร่งกล้าต่างหาก”