อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1014

ยิ่งเข้าใกล้ภูเขาทางซ้าย จิตสังหารก็ยิ่งทวีความรุนแรง กู้ชูหน่วนถูกกดดันจนจะย่างเท้ายังลำบาก

หากเดินหน้าต่อไป อวัยวะนางต้องถูกอัดเละแน่

อุณหภูมิกลางอากาศเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว

ประเดี๋ยวเย็นเข้ากระดูก หนาวจนนางสั่นพั่บๆ

ประเดี๋ยวร้อนราวกับเตาเผา แผดเผานางจากเหงื่อร้อนไหลซิกๆ

ครั้นมองดูยอดภูเขาในละแวก ประเดี๋ยวก็ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง แม้แต่เดรัจฉานทั้งหลายยังถูกความเย็นทำให้แข็ง

ประเดี๋ยวต้นไม้ก็เผาไหม้ขึ้นมาเฉยๆ เดรัจฉานเหล่านั้นก็ถูกย่างกลายเป็นเนื้ออันโอชะ

กู้ชูหน่วนไม่อาจจินตนาการได้เลย ฝีมือของสองคนที่กำลังรบรากันอยู่จะเปลี่ยนแปลงถึงขนาดไหน

หนึ่งมังกรหนึ่งหงส์บาดเจ็บทั้งสองฝ่าย กลายเป็นความว่างเปล่า ทว่าศึกใหญ่ยังคงดำเนินต่อ

กู้ชูหน่วนไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย

ได้แต่รอโอกาสอย่างสงบ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เสียงศึกเดือดค่อยๆ เบาบางจนเงียบไป และแทนที่ด้วยหมอกขาวกลุ่มหนึ่ง

หมอกมีพิษ

กู้ชูหน่วนเชี่ยวชาญการแพทย์ชำนาญเรื่องพิษ นางพลันปิดจมูก แล้วเอายาเม็ดหนึ่งออกมากิน

กระทั่งศึกใหญ่สิ้นสุดลงแล้ว

และจิตสังหารไม่อบอวลรอบกายนาง

กู้ชูหน่วนจึงขึ้นหน้าต่อ

ตลอดทางที่ผ่าน ตรงพื้นเป็นหลุมใหญ่ขนาดหนึ่งเมตรหลุมแล้วหลุ่มเล่า ร่องรอยการเผาไหม้ก็ยังอยู่ ดินโคลนจำนวนมากถูกเผาจนกลายเป็นสีแดงเพลิง

นางเดินต่อไม่หยุด สุดท้ายจึงแล้วเห็นสองคนนั้น

ด้วยความบังเอิญเหลือเกิน นางรู้จักพวกเขาทั้งสองคน

“เจ้าผีเสื้อ ชายสวมหน้ากาก…”

ครั้นสิ้นเสียง กู้ชูหน่วนก็รีบปิดปาก แทบอยากตีปากตัวเองเสียงจริง

ให้ตายสิ ตอนที่อยู่ต่อหน้าเจ้าผีเสื้อนางปิดหน้าอยู่ แต่ตอนนี้ไม่ได้ปิดหน้า นางทำกับเขาอย่างนี้ เขาจะไม่ฆ่านางหรือ

และเป็นอย่างที่คิด พอเวินเส้าหยีเห็นกู้ชูหน่วน จิตสังหารก็แล่นปราดผ่านดวงตาไปทีหนึ่ง

กู้ชูหน่วนคิดจะหนีทันที แต่วิ่งไปสองสามก้าวก็ย้อนกลับมาอีก

เจ้าผีเสื้อกับชายสวมหน้ากากเจ็บทั้งคู่ เหมือนยังถูกพิษด้วย ตอนนี้นอนแบ็บอยู่กับพื้นลุกไม่ขึ้น แล้วนางจะหนีทำไม?

กู้ชูหน่วนย้อนกลับไปสำรวจพวกเขา

แม้พวกเขายังสวมหน้ากากอยู่ แต่ลมหายใจรวยริน บาดเจ็บภายในสาหัส

ที่นี่ระเกะระกะไปหมด ที่ไม่ไกลมีหางจิ้งจอกที่ขาดอยู่สองพวง

หางจิ้งจอกทั้งยาวทั้งใหญ่ และไม่ทราบว่ามีอายุเท่าใดแล้ว

หรือว่าสัตว์วิเศษระดับเจ็ดที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์บอกก็คือจิ้งจอกตัวนี้?

ใกล้ๆ กับหางจิ้งจอกมีดอกบัวบานสะพรั่งดอกหนึ่ง ส่องแสงสนธยาเจ็ดสีระยิบระยับ

กู้ชูหน่วนพลันดีใจ

“นี่ก็คือดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีหรือ?”

นางยื่นมือคิดจะเด็ด แต่ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีกลับมีพิษร้าย

กู้ชูหน่วนรื้อขวดยาจากในกองออกมาขวดหนึ่ง เทน้ำในนั้นลงบนดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสี จากนั้นพิษนั้นก็ถูกนางขจัดไปในพริบตา

ต่อให้ฝันนางก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะได้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีมาเร็วอย่างนี้

เดิมยังนึกว่าต้องทุ่มเทครึ่งชีวิตจึงจะได้มาเสียอีก

“หากเจ้ากล้าเอามันไป รับรองว่าข้าจะให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย” เย่จิ่งหานกัดฟันเตือน

เพื่อดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีดอกนี้ เขาต่อสู้จะเป็นจะตายกับเวินเส้าหยีอยู่ที่นี่ ทั้งยังใช้พลังยุทธ์หมดไปกับเจ้าจิ้งจอกอีก ตอนนี้กลับถูกคนเด็ดไปหน้าตาเฉย เขาจะยอมได้อย่างไร

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาติดอยู่กับระดับหกขั้นสูง อย่างไรก็ขึ้นระดับเจ็ดไม่ได้

นี่คือโอกาสเดียวของเขา

สีหน้าเวินเส้าหยีก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเย่จิ่งหาน

จิ้งจอกเก้าหางระดับเจ็ดยังไม่ตาย แค่ถูกพวกเขาใช้แผนการทำให้เจ็บหนักหนีไปเท่านั้น หากมันย้อนกลับมาอีก ก็อาจโจมตีพวกเขาได้ตลอดเวลา ถึงตอนนั้นทุกคนต้องตายแน่