อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1015

“หยุดนะ ถ้าเจ้ายังกล้าถอดอีก เชื่อไหมว่าข้าจะฉีกเจ้า” เย่จิ่งหานวาวโรจน์

“เชื่อ แต่ข้าเชื่อว่าตอนนี้เจ้ายังฉีกข้าไม่ได้มากกว่า”

“ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องข้า ต่อให้ขึ้นสวรรค์ลงนรกข้าเวินเส้าหยีก็จะไม่ปล่อยเจ้า” เวินเส้าหยีเอ็นเขียวปูดโปนบนใบหน้า อดทนอดกลั้นแต่เพลิงพิโรธเทียมฟ้าเหมือนกัน

นี่เป็นครั้งที่สองที่นางแก้ผ้าเขาแล้ว

“ก็ใช่ว่าจะแตะต้องเจ้าเป็นครั้งแรกเสียเมื่อไร ก้นน้อยๆ ของเจ้าผีเสื้อบ้านข้ามีเสน่ห์ออกปานนั้น โดยเฉพาะปานดอกเฟื่องฟ้านี้ ช่างงามยิ่ง”

กู้ชูหน่วนเอ่ยพลางหยิกบั้นท้ายน้อยๆ ของเวินเส้าหยี

เวินเส้าหยีโมโหจนแทบคลั่ง

หากขยับได้ เขาต้องให้กู้ชูหน่วนอยู่ไม่สู้ตายแน่นอน

แต่เขากลับขยับไม่ได้

ได้แต่จ้องนางตาถลน

ทีแรกเย่จิ่งหานก็เดือดดาลเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

แต่พอเห็นเวินเส้าหยีอัดอั้นตันใจอย่างนี้ กลับรู้สึกน่าขันเล็กน้อยอย่างแปลกประหลาด

ไม่นานเย่จิ่งหานก็ถูกแกล้งด้วย

เห็นกู้ชูหน่วนหันมาทางเขา แล้วทำปากบุ้ย ยิ้มมีเลศนัย

“น้องชายเจ้าอลังการมากเลยนี่”

“...”

“แต่ของเขาก็อลังการมากเหมือนกัน”

เย่จิ่งหานหน้าขึงโดยสมบูรณ์

เขากับเวินเส้าหยีอยากเอื้อมมืออุดปากนาง

แต่จนใจที่ขยับไม่ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้นางคนนั้นดูฝั่งนี้ที ดูฝั่งนั้นที

โมโห

เดือด

พวกเขาสาบานได้ว่าไม่เคยอยากฉีกคนเป็นชิ้นๆ อย่างนี้มาก่อน

และที่ร้ายไปกว่านั้นคือ

หลังจากกู้ชูหน่วนจ้องพวกเขากว่าค่อนวันแล้ว ก็ขยับเย่จิ่งหานไปอยู่บนร่างเวินเส้าหยี ปากก็พล่าม

“ดูสิ ข้ามีเมตตาการุณย์ขนาดไหน แบบนี้คนอื่นก็มองไม่เห็นพวกเจ้าแล้ว”

บางทีอาจรู้สึกยังไม่ดี ดังนั้นกู้ชูหน่วนจึงจัดท่าใหม่ เปลี่ยนตำแหน่ง

“ข้าว่าชายสวมหน้ากากน่าจะอยู่ข้างล่างเหมาะกว่า ดูแล้วรื่นตาขึ้นมาเลย”

“...”

“...”