อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 104

เริ่นหู่เอนตัวมา แล้วพูดอย่างตื่นเต้น “คุณหนูสาม ท่านว่าข้าสามารถเป็นองครักษ์ลับข้างกายท่านได้หรือไม่? วรยุทธ์ข้าก็มิได้ด้อยไปกว่าฝูกวง แค่ค้อนนี้เพียงอย่างเดียวก็สามารถฆ่าคนได้เจ็ดแปดคนในคราวเดียวแล้ว”

กู้ชูหน่วนปัดปัดร่างที่แข็งแรงบึกบึนของเขา มุมปากพูดว่า “เจ้าอ้วนเกินไป ข้าเลี้ยงไม่ไหว”

“ท่านไม่ต้องเลี้ยงข้า ข้าเลี้ยงตัวเองได้”

“พอได้แล้ว เจ้าคิดว่าในสำนักว่างงานหรืออย่างไร? ” เจ้าสำนักชิงพูดด้วยเสียงเย็นชา

“แต่ว่า…แต่ว่า…”

“ถอยไป”

เริ่นหู่ไม่พอใจ แต่เขาไม่กล้าขัดขืนเจ้าสำนัก จึงทำได้เพียงมองดูฝูกวงที่มีความสุขด้วยแววตาอิจฉา

“คุณหนูสาม หวังว่าจะได้พบกันอีก”

“รอเดี๋ยว ทำไมพวกเจ้าต้องช่วยข้าด้วย?”

เจ้าสำนักชิงยิ้มอบอุ่นราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ หากคนที่ไม่รู้จักเห็นคงคิดว่าเขาเป็นเพียงบัณฑิตธรรมดาๆที่อ่อนแอ ไม่มีกำลัง

“บางทีอาจจะเป็นเพราะเรามีวาสนาต่อกันกระมัง สิ่งที่สำนักอสุราเราให้ความใส่ใจที่สุดก็คือวาสนา”

กู้ชูหน่วนอยากถามต่อ แต่คนของสำนักอสุรากลับหายไป

พวกเขามาเร็ว ไปก็เร็ว เร็วจนมองไม่เห็นด้วยซ้ำว่าจะไปทิศทางไหนกันต่อ

เมื่อสักครู่คนยังพลุกพล่านเต็มท้องถนนไปหมด ตอนนี้เหลือเพียงแค่นาง เซียวหยู่เซียน และฝูกวง เด็กหนุ่มจากไปตอนไหน พวกนางยังไม่รู้แน่ชัด

ลมหนาวพัดมา กลิ่นคาวเลือดอบอวลในอากาศ เมื่อมองศพที่เกลื่อนพื้น ก็ทำให้ทุกคนตกใจ

เซียวหยู่เซียนอดทนกับความเจ็บปวดแล้วพูดเสียงแหบ “เจ้านั่นน่ะ ก็รีบไปซะเถอะ มีข้าอยู่ ยัยขี้เหร่นี่ไม่ต้องให้เจ้าปกป้องหรอก”

“ตอนนี้ฝูกวงเป็นคนของนายหญิงแล้ว”

“นางยังไม่แต่งงาน ถ้าเจ้าพูดคำนี้ออกไป มันจะไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของนางหรือ?”

ฝูกวงยืนอยู่ข้างกายของกู้ชูหน่วน เขาทำหน้าบึ้งเหมือนลูกสะใภ้น้อยที่โกรธเคือง เขาก็มหัว แต่ไม่ยอมจากไป