อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1042

เวินเส้าหยีใช้ญาณเทพสำรวจไหกักวิญญาณ แต่ว่ามันว่างเปล่า ไม่มีดวงวิญญาณแม้สักน้อย

“วิญญาณข้างในล่ะ?”

“ถูกข้าปล่อยไปแล้ว”

“ถูกเจ้าปล่อยไปแล้ว?”

เสียงของเวินเส้าหยีเย็นชาลงเล็กน้อย มีความโกรธ มีเสียงสั่น ทั้งยังมีความอาลัยอาวรณ์และแรงสังหารอีกเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนอดขมวดคิ้วไม่ได้

ผู้ชายคนนี้เหมือนกันกับเย่จิ่งหาน แปลกประหลาด

คงไม่ได้รู้จักกับวิญญาณที่อยู่ในไหกักวิญญาณเหมือนกับเขาหรอกนะ?

“เจ้าก็ชอบผู้หญิงในไหกักวิญญาณเหมือนกันเหรอ?” กู้ชูหน่วนถามหยั่งเชิง

ไหนเลยจะรู้ว่าแรงสังหารของเวินเส้าหยีจะพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ประกอบประโยคหนึ่งออกมาจากซอกฟัน

“ข้าแทบอยากจะหักกระดูกของนาง ถลกหนังนางไปซะ ไม่ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะยอมรับเจ้าเป็นเจ้านายเพราะอะไร และไม่ว่าเย่จิ่งหานจะปล่อยเจ้าไปเพราะอะไร อาศัยเพียงแค่ความสัมพันธ์ของเจ้ากับพวกเขา เจ้าก็สมควรตาย หากว่าเจ้ายอมบอกเบาะแสของขวานผานกู่มาดีๆ แล้วเอาแหวนมิติให้ข้า บางทีข้ายังอาจจะให้เจ้าตายไปอย่างง่ายดายหน่อย”

เมฆหมอกเย็นยะเยือกกลุ่มหนึ่งผ่านไป ทั้งร่างของกู้ชูหน่วนสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น ความเย็นชนิดนี้ทะลุไปถึงกระดูก

กู้ชูหน่วนรู้สึกว่ากระดูกของตัวเองถูกน้ำแข็งกัดเซาะไปทีละนิ้วๆ เจ็บปวดจนทำให้นางเหงื่อแตก

ความเจ็บปวดประเภทนี้เปรียบได้กับการประหารชีวิตแบบเชือดเฉือนร่างกาย กระทั่งยังเจ็บปวดยิ่งกว่าการประหารชีวิตแบบเชือดเฉือนร่างกายนับพันหมื่นเท่า

“กึก......”

ในความเลือนราง นางก็ยังสามารถรู้สึกได้ว่ากระดูกแต่ละท่อนของตัวเอง ร่องของกระดูกเป็นจุดๆแต่ละท่อนระเบิดออกทีละนิ้วๆ

นางอยากหลุดพ้น แต่นางไม่มีแรงจะสะบัดให้หลุดพ้น ทำได้เพียงกัดฟันรับความเจ็บปวดชนิดนี้เท่านั้น