อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1046

เวินเส้าหยีจับถ้วยชาไว้แน่นทันที

สัญชาตญาณของเขาคิดจะลงมือ แต่เมื่อนึกถึงตอนที่นางถลกเสื้อผ้าของเขา ทั้งยังจัดท่าทางให้อยู่กับเย่จิ่งหานอีก เขาก็มีความโกรธอยู่เต็มท้อง

และ......

และทุกครั้งในท้ายที่สุดกู้ชูหน่วนก็สามารถเปลี่ยนจากอันตรายให้ปลอดภัยได้ ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เหมือนกับนางหรือไม่ ที่จะสามารถทำเรื่องที่คนอื่นคาดคิดไม่ถึงออกมาในช่วงเวลาวิกฤตเป็นที่สุดได้

เพียงแค่ความลังเลครู่หนึ่ง พลังฝ่ามือของไป๋หลี่เจิ้นก็ประทับอยู่บนร่างของกู้ชูหน่วนอย่างรุนแรงแล้ว

แม้ว่าเขาอยากจะลงมือ ก็สายไปแล้ว ทำได้เพียงมองดูกู้ชูหน่วนรับฝ่ามือที่อันตรายถึงชีวิตอยู่เฉยๆ

หัวใจของเวินเส้าหยีเต้นเร็วขึ้นอย่างฉับพลัน

เขาต้องการจะฆ่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้มาตลอด แต่ตอนนี้เห็นนางตายอยู่ต่อหน้า ก็มีความรู้สึกที่อธิบายถูกจริงๆ

มุมปากของไป๋หลี่เจิ้นมีรอยยิ้มอันชั่วร้าย

ชื่นชมการตายของกู้ชูหน่วน

ทันใดนั้น รอยยิ้มของเขาก็แข็งทื่อไป

เพราะว่าบนร่างกายของกู้ชูหน่วนมีพลังที่ชั่วร้ายชนิดหนึ่ง ดูดกลืนพลังยุทธของเขาอย่างต่อเนื่อง

เขาคิดจะหยุดยั้งกำลังภายในของตัวเองที่หลั่งไหลไปในร่างของนาง แต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้

ไป๋หลี่เจิ้นสะดุ้ง รีบถอนฝ่ามือออก

แต่พลังฝ่ามือของเขาเหมือนจะถูกดูดไว้ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ถอนออกไปไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?” ไป๋หลี่เจิ้นกล่าวด้วยความตกใจ

กู้ชูหน่วนคิดว่านางต้องตายแล้วเป็นแน่

แต่เหตุการณ์เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน นางก็งงงันไปแล้ว

ฝ่ามือหนึ่งของไป๋หลี่เจิ้นประทับอยู่บนตัวของนาง นางไม่เพียงไม่ตาย แม้กระทั่งความเจ็บปวดก็ไม่มีแล้ว

กำลังภายในดั่งคลื่นโหมซัดสาดจากร่างกายของไป๋หลี่เจิ้นพรั่งพรูเข้าไปในร่างกายของนางไม่หยุด

นางรู้สึกเพียงแค่พลังในร่างกายของนางแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ แข็งแกร่งจนทำให้นางอยากจะระเบิด

“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้”

กำลังภายในทั้งหมดสิบกว่าปีมอบให้เป็นเกราะป้องกันของกู้ชูหน่วนหมดแล้ว ไป๋หลี่เจิ้นจะไม่ตระหนกตกใจได้อย่างไร

หากเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ต้องพูดถึงกำลังภายในของเขาจะถูกกู้ชูหน่วนดูดไปทั้งหมด เกรงเพียงแค่ว่าชีวิตแก่ๆของเขาก็คงจะต้องทิ้งไว้ตรงนี้แล้ว

กำลังภายในที่ได้มาโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายกู้ชูหน่วนจะตัดใจลงได้อย่างไร

กำลังภายในของไป๋หลี่เจิ้นทรงพลังเกินไปแล้ว กู้ชูหน่วนดูดจนพอประมาณ สังหรณ์ใจรางๆว่าร่างกายของตัวเองจะไม่สามารถฝืนต่อไปได้แล้ว คิดจะดึงระยะห่างออกจากไป๋หลี่เจิ้น

แต่ทว่า.....

นางดึงไม่ออก....

เหมือนว่าตัวเองจะติดอยู่กับไป๋หลี่เจิ้นเช่นนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางแยกกันได้

“เป็นท่านที่ตีข้า ข้าถอนออกไปไม่ได้ ท่านถอนออกไปเอง”