อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1047

ลมอ่อนๆพัดมา เงาไม้ไผ่ทยอยร่วงหล่น

กู้ชูหน่วนกำลังนอนหอบอย่างหนักอยู่บนพื้น

บาดแผลใหม่บวกกับบาดแผลเก่า บนตัวของนางมีเลือดสดไหลรินออกมาไม่หยุด ดูแล้วน่าสงสารจนพูดไม่ออก เพียงแต่ดวงตาสีขาวดำที่แยกกันชัดเจนคู่นั้นของนางกลับปรากฏความดึงดันออกมา

เวินเส้าหยีมองดูนางจากหัวจรดเท้า ดวงตาที่สงบนิ่งราวกับบ่อน้ำโบราณคู่นั้นแฝงไปด้วยการครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

ดวงตาทั้งสี่สบสายตากัน

ไม่มีใครพูดจา

มีเพียงกลิ่นคาวเลือดที่อบอวลอยู่ในป่าไผ่

ผ่านไปเป็นเวลานาน มีเพียงคำพูดที่ขมขื่นของกู้ชูหน่วนดังขึ้นเท่านั้น “ดูท่า ต้นขาของเจ้าจะบางมากจริงๆ”

ริมฝีปากบางของเวินเส้าหยีขยับ “ไม่ ต้นขาของข้าใหญ่มาก”

กู้ชูหน่วนมุมปากกระตุก

เห็นแค่เวินเส้าหยีหันหลังกลับไปด้วยความสง่างาม แบกพิณหิมะของเขาเดินออกจากป่าไผ่ไปช้าๆ

กู้ชูหน่วนคิดไม่ถึงว่า เวินเส้าหยีจะปล่อยนางไปอย่างง่ายดายเช่นนี้

กู้ชูหน่วนพยายามลุกขึ้นมา ดันตัวขึ้นมาอยู่สองสามครั้งก็ดันไม่ขึ้น กลับยังกระชากถูกบาดแผลอีก เจ็บซะจนนางอยากส่งให้ตัวเองไปตายซะ

“ซู่ซู่ซู่.......”

ฝนตกหนักอย่างฉับพลัน ตกในป่าไผ่และตกลงมาบนตัวของนาง น้ำฝนชะล้างร่างกายของนาง

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น ปล่อยให้ฝนตกลงบนตัวของตัวเอง

ในใจกำลังคิดว่าที่เวินเส้าหยีปล่อยตัวเองไปมีจุดประสงค์อะไรกันแน่

ระหว่างที่อยู่ในภวังค์ เสียงล้อรถกึกกึกกึกดังเข้ามา นางเอียงตัว เป็นดังคาดเห็นชิงเฟิงถือร่มอยู่ เจี่ยงเสวียเห็นรถเข็นจากที่ไกลๆเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

รอบตัวของผู้ชายบนรถเข็นมีกลิ่นอายความเป็นกษัตริย์ผู้แข็งแกร่งเช่นนั้น

ฟ้าแลบผ่านไป ก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงแรงสังหารที่มีอยู่รางๆบนตัวของเขา

กู้ชูหน่วนถอนใจยาวๆ “หนีเสือปะจระเข้อีกแล้ว”

ชิงเฟิงกล่าวด้วยความไม่พอใน “เจ้าทุบไหกักวิญญาณแตก ทุบกระจกหงส์แตก แม้ว่าเจ้าจะมีสักหมื่นชีวิตก็ไม่พอให้ชดใช้”

“เป็นถึงขั้นสูงสุดระดับหกผู้สูงส่งแต่กลับมาจ้องจับผิดหาเรื่อง ก็ถือซะว่าข้าโชคร้ายละกัน ข้าที่มีบาดแผลนับไม่ถ้วนผู้หนึ่ง เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอไร้ทางสู้ผู้หนึ่ง จะสู้ชนะผู้ชายตัวใหญ่อย่างพวกท่านทั้งสามได้อย่างไร อยากจะฆ่าก็ฆ่าเถอะ ยังไงซะเผยแพร่ออกไป ก็ไม่มีคนกล้าติฉินนินทาพวกท่าน”

เมื่อคำพูดนี้โพล่งออกไป เย่จิ่งหานฆ่านาง ก็กลับกลายเป็นคนต่ำช้าที่วางแผนจ้องจับผิดหาเรื่องผู้หนึ่ง

สีหน้าของชิงเฟิงและเจี่ยงเสวียไม่น่าดู