อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1068

กู้ชูหน่วนถูกปลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

ขณะที่ฟื้นขึ้นมาก็อยู่ในบ้านไม้หลังหนึ่งตรงชานเมืองของพระนคร

เย่จิ่งหานนั่งอยู่บนรถเข็นไม่ไกลจากเตียงมองนางด้วยสายตาอันซับซ้อน เห็นนางฟื้นขึ้นมาก็กลับคืนสู่สีหน้าอันเย็นชาอีกครั้ง

ภาพเหตุการณ์ก่อนที่จะสลบประทับอยู่ในสมอง

นางถูกพรรคใหญ่ต่างๆรุมประณามพร้อมกัน พริบตาแห่งความเป็นความตายนั้นเย่จิ่งหานปรากฏตัวออกมา ฝืนเอาตัวนางออกไป แต่เพราะว่านางได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป จึงสลบลง

แค่ขยับตัวเล็กน้อย ก็เจ็บจนนางต้องสูดหายใจลึกๆ

เย่จิ่งหานเอ่ยขึ้นช้าๆสบายๆ “เจ้าบาดเจ็บสาหัสมาก ไม่อยากตายก็อย่าขยับตัวมั่วซั่ว”

กู้ชูหน่วนก้มลงมอง บาดแผลน้อยใหญ่บนตัวของนางล้วนถูกจัดการไว้อย่างดีมาก พันด้วยผ้าพันแผลเต็มไปหมด เหมือนเป็นมัมมี่เช่นนั้น

“ช่วยข้าไว้แล้ว ท่านก็ไม่กลัวว่าจะถูกพรรคใหญ่ๆทุกพรรคทั่วโลกรุมประณามเหรอ?”

“ข้าเย่จิ่งหานไม่เคยรู้จักมาก่อนว่าคำว่ากลัวคืออะไร”

“สำหรับการรวบรวมวิญญาณ ข้าไม่มีมูลสายปลายเหตุโดยสิ้นเชิง”

“ข้าดูออก”

สีหน้าของเย่จิ่งหานดูห่อเหี่ยวเล็กน้อย จ้องมองแหวนมิติในมือของนางด้วยความงงงันเหม่อลอย

กู้ชูหน่วนเหลือบมองเย่จิ่งหานแวบหนึ่ง แล้วมองแหวนมิติในมือของตัวเอง ตัดสินใจเอาแหวนมิติที่สวมไว้ในมือไปซ่อนอย่างเด็ดเดี่ยว

“เอาแหวนวงนี้ให้ข้าได้หรือไม่? หรือว่าให้ข้าดูขลุ่ยกับขนมดอกไม้ในแหวนมิติหน่อยก็ได้”

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่ให้ท่าน แต่ตอนที่ข้าเปิดแหวนมิติ เดิมทีด้านในก็ไม่ได้มีของทั้งสองอย่างนี้อยู่”

เหมือนกลัวว่าเย่จิ่งหานจะไม่เชื่อ กู้ชูหนวนเปิดแหวนมิติออก สิ่งของด้านในถูกเวินเส้าหยีแย่งชิงไปเกือบหมดแล้ว เหลือแค่ไม่กี่อย่าง

แต่สิ่งที่ยืนยันได้คือ ไม่มีขลุ่ยและขนมดอกไม้จริงๆ

นางก็ไม่รู้ว่าทำไมของทั้งสองสิ่งนี้ถึงปรากฏอยู่ขึ้นในแหวนมิติในตอนนั้นได้?

บางทีอาจจะถูกเจ้าของเดิมผนึกเอาไว้สินะ?

แววตาของเย่จิ่งหานหมองลงทันที

ทั้งขลุ่ยและขนมดอกไม้ล้วนเป็นสิ่งของที่อี้เฉินเฟยทิ้งไว้ให้นางก่อนตาย นั่นเป็นของรักของหวงของนาง นางจะไม่ผนึกไว้ให้ดีๆได้อย่างไร

แต่ที่น่าขันคือเขากับนางเป็นสามีภรรยากัน นางไม่ได้เหลือสิ่งใดให้เขา เขาก็ไม่เคยได้ให้สิ่งของใดกับนาง กระทั่งตอนนี้แม้แต่ความนึกคิดก็ไม่มี

“เจ้ารักษาบาดแผลให้ดีๆ”

กู้ชูหน่วนพักฟื้นอยู่ที่นี่ด้วยความเต็มใจ