อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1069

จบไปเพลงหนึ่ง ในป่าเขาว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย

เย่จิ่งหานไม่ยอมแพ้ เป่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ตั้งแต่พลบค่ำจนถึงรุ่งเช้า

หนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ ในป่าเขาก็ยังคงว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย

จากเย่จิ่งหานที่เปี่ยมไปด้วยความหวังอย่างเต็มหัวใจก็ค่อยๆสิ้นหวังขึ้นเรื่อยๆ

กู้ชูหน่วนฟังเพลงของเขาจากความสุขเปลี่ยนเป็นเศร้าและเปลี่ยนเป็นสิ้นหวัง ฟังจนนางรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะขาดใจ จึงตะโกนขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ว่า “พอแล้ว ไม่ต้องเป่าแล้ว หากว่านางจะปรากฏตัวก็คงปรากฏตัวขึ้นมานานแล้ว บางทีดวงวิญญาณดวงนั้นอาจจะอยู่ใกล้ๆพอดี จึงได้ถูกเสียงขลุ่ยของท่านดึงดูดเข้ามาได้”

สีหน้าของเย่จิ่งหานดูไม่ได้ หยุดเป่าเพลง เงาร่างที่โดดเดี่ยวนั้นทำให้กู้ชูหน่วนทนไม่ได้เล็กน้อย

“ดวงวิญญาณดวงอื่นอาจจะอยู่ค่อนข้างไกลจากที่นี่ ท่านหาได้สามดวงแล้วไม่ใช่หรือ เชื่อว่าไม่นานก็จะหาดวงวิญญาณอีกไม่กี่ดวงได้”

“ทำไมถึงเป็นเจ้า?”

“อะไร?”

“ทำไมวิญญาณของนางไม่ไปหาคนอื่น แต่ต้องเป็นเจ้า?”

“คำถามของท่านลึกซึ้งเกินไป ข้าตอบไม่ได้ รอหลังจากที่นางฟื้นคืนชีพแล้ว ท่านค่อยถามนางละกัน จำไว้ว่าให้นางชดเชยค่าประสาทเสียให้ข้าด้วยล่ะ ชอบปรากฏตัวกะทันหันบ่อย ข้าตกใจหัวใจจะวายตายอยู่แล้ว”

น้ำเสียงนี้ ความสดใสเช่นนี้ แทบจะเหมือนกับอาหน่วนทุกประการ

หากไม่ใช่เพราะยังรักษาสติสัมปชัญญะไว้ได้ เย่จิ่งหานคงจำนางผิดเป็นอาหน่วนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

“อาการบาดเจ็บของข้าใกล้จะหายดีแล้ว ได้เวลาไปแล้วล่ะ”

กู้ชูหน่วนอยากจะจากไปนานแล้ว

เป็นเวลานานแล้วที่นางอยู่ที่นี่ ระหว่างนี้นางเรียกเจ้าเสือน้อยและเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อยู่หลายครั้ง แต่ก็เรียกไม่สำเร็จ นางกลัวว่าพวกมันจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าการก้าวออกไปจากที่นี่หมายความว่าอย่างไร?”

“รู้ แต่ข้าซ่อนตัวอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้”

กู้ชูหน่วนคิดว่าเย่จิ่งหานจะห้ามไว้

คิดไม่ถึงว่าเขาไม่ห้ามโดยสิ้นเชิง เพียงแค่เป่าขลุ่ยต่อไป

นางขยับปาก อยากจะเกลี้ยกล่อมเขาว่าอย่าดึงดัน แต่คำพูดมาถึงปาก นางกลับพูดไม่ออก

การสูญเสียผู้เป็นที่รัก นางรู้สึกสัมผัสเองไม่ได้ จะมีสิทธิ์อะไรไปเกลี้ยกล่อมคนอื่น

ช่วงสิบวันที่อยู่ด้วยกัน นางเข้าใจเย่จิ่งหานมากขึ้นเล็กน้อยแล้ว

ผู้ชายคนนี้สีหน้าเย็นชาแต่ไม่ได้เย็นชา กระทั่งยังน่าสงสารอยู่เล็กน้อยอีกด้วย