อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1081

ด้วยพลังฝ่ามือ มือหน้าไม้เหล่านั้นล้วนพากันนั่งยองลง หลบเลี่ยงจากพลังฝ่ามือเหล่านั้น

รอจนพลังฝ่ามือเหล่านั้นสลายไปแล้ว พวกเขาก็ยกหน้าไม้ขึ้นมาพร้อมกันใหม่อีกครั้ง

เป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คนของทุกพรรคได้รับความเสียหายแสนสาหัส โมโหจนแทบจะกระอักเลือด

ลมปราณมีจำกัด แม้ว่าจะเป็นคนที่เก่งกาจเพียงใดก็ไม่สามารถสิ้นเปลืองพลังเป็นเวลานานเช่นนี้ได้

บวกกับระยะห่างที่อยู่ไกลเกินไป กำลังภายในของพวกเขาตีขึ้นไปถึงหน้าผา ก็สูญสลายไปเจ็ดสิบถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว

“ไอ้เวรพวกนี้ คิดว่ามีหน้าไม้ร้ายๆเหล่านี้รวมทั้งข้อได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ที่เป็นเอกลักษณ์แล้วจะสามารถทำให้พวกเราถอยได้งั้นหรือ? ถุย”

“ทุกคนแบ่งกลุ่มใช้กำลังภายในแบ่งกันโจมตีหน้าไม้เหล่านั้น แล้วขึ้นหน้าผาไปฆ่านังปีศาจนั่นพร้อมกัน”

“ได้ พวกเราสองสามคนเริ่มก่อน”

พรรคต่างๆเพิ่งจะหารือกันเสร็จ ยังไม่ทันรอให้กำลังภายในโจมตีขึ้นไปถึงบนหน้าผา

คนบนหน้าผากลับเทผงสีแดงเป็นถังๆลงมาแล้ว

ทุกคนคิดว่ามีพิษ จึงต่างพากันหลีกเลี่ยง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าผงสีแดงเหล่านี้ไม่ใช่ของอื่นใด แต่เป็นผงพริกป่น

“ฮัทชิ้ว......”

เสียงจามดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จากนั้นก็ตามด้วยเสียงร้องอันน่าอนาถทันที

“ตาของข้า ตาของข้ามองไม่เห็นแล้ว นี่เป็นผงพริกป่น ดวงตาของข้าคงจะไม่บอดหรอกนะ แสบมากเจ็บปวดมาก......”

“ฉึบฉึบฉึบ......”

ฉวยช่วงเวลาว่าง คนบนหน้าผาก็ยิงหน้าไม้พร้อมกันอีกครั้ง

คนเบื้องล่างหลบหลีกไม่ทัน คนที่มีวิทยายุทธสูงส่งมากมายก็ถูกธนูไม้ไผ่ทำร้ายไปด้วย บ้างตายบ้างบาดเจ็บ

ไป๋หลี่เฉิงซ่างกวนชิงและคนอื่นๆปิดตาจมูกปากไว้ล่วงหน้าแล้ว หลบพ้นไปอย่างหวุดหวิด

มองไปเบื้องล่างที่มีศพมากขึ้นเรื่อยๆ ก็รู้สึกโมโหมาก

ซ่างกวนชิงระเบิดเสียงตะโกน “ เทียนกังสามสิบหกตน ตั้งค่ายกล”

เทียนกังสามสิบหกตนออกมาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยโดยพร้อมเพรียงในพริบตา ในมือของแต่ละคนถือโซ่เหล็กที่ใหญ่เท่ากับปากชาม ซ้อนกันขึ้นมาเหมือนดั่งพีระมิดเช่นนั้น

“ปังปังปัง......”

โซ่เหล็กตีกระทบไปบนหน้าผา พวกเขาคิดจะใช้โซ่เหล็กในการปีนขึ้นมาที่หน้าผา

และเมื่อดูจากลักษณะค่ายกลของพวกเขา เรียกได้ว่ามีทั้งการรุกและรับ