อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 109

ยายเย่ถอนหายใจ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของนางเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ “เขาโหยหาความรักในครอบครัวมาตั้งแต่เล็กๆ เมื่อเห็นเด็กคนอื่นๆห้มล้อมมีความสุขกับพ่อแม่ เขาก็จะมองด้วยความอิจฉา แต่ภายหลังเขากลัวข้าเป็นห่วง เขาจึงไม่แสดงท่าทีอะไรอีก แต่ข้าก็รู้ว่าเขาต้องการพ่อแม่มากกว่าใครๆ”

“ท่านไม่ใช่ยายแท้ๆของเขาหรือ?"

“ข้าเองก็หวังว่าจะมีหลานชายแท้ๆ ดีๆ แบบนี้สักคนเหมือนกัน แต่น่าเสียดายที่ข้าวาสนาน้อย ลูกหลายคนล้วนตายแต่ยังเล็ก”

“เป็นท่านที่เมตตาเลี้ยงเย่เฟิงหรือ?” กู้ชูหน่วนถามอย่างระมัดระวัง

ยายเย่แสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนนางจะไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้มากไปกว่านี้ นางเพียงพูดเรียบๆๆ ว่า “ถือว่าใช่กระมัง ข้าแค่เคยให้หมั่นโถวกับเขา เด็กคนนี้รู้จักสำนึกในบุญคุณมาก หลายปีมานี้ดูแลข้าเป็นอย่างดี เพื่อข้าแล้ว พูดได้เลยว่าเขาลำบากมาก"

“ขอข้าเข้าไปดูบ้านหน่อยได้หรือไม่?”

“ได้แน่นอน”

ยายเย่อยากพานางเข้าไป กู้ชูหน่วนรีบประคองนางนั่ง “ตาของท่านไม่ค่อยดี ขาของท่านก็ไม่ค่อยดี ข้าเข้าไปเองดีกว่า”

“แคกๆ...สาเหตุหลักคือบ้านเล็กเกินไป หลังคาก็เตี้ยไปหน่อย ข้าเกรงว่าแม่นางจะชนถูกหลังคา”

“ข้าระวังหน่อยก็ได้แล้ว”

บ้านซอมซ่อ มีเพียงสองห้อง ยายเย่อาศัยอยู่ในห้องชั้นใน เตียงถูกคลุมด้วยฟาง ผ้าห่มหนาๆถูกคลุมไว้ และเพิ่มผ้านวมผืนบางวางด้านบน

ห้องด้านนอกมีเตียงไม้ ไม่มีที่นอน มีฟางแห้งเพียงไม่กี่ชั้นและเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งเป็นผ้านวม

เนื่องจากห้องด้านนอกเชื่อมต่อกับห้องครัว ดังนั้นดูแล้วยิ่งซอมซ่อกว่าเดิม พอเข้าไปในบ้านก็มีกลิ่นฉุนของยาจีนโบราณ

“กลิ่นยาแรงไปหน่อย เดี๋ยวข้าเก็บกวาดให้”

“ไม่เป็นไร ครอบครัวของข้าเคยทำโรงหมอ ข้าเองก็ชินกับกลิ่นของยามาตั้งนานแล้ว กลิ่นยาแค่นี่ไม่เป็นไรเลย”

นอกจากนี้ยังมีโต๊ะขนาดเล็กและเก็าอี้เล็กๆ สองตัวด้านนอก ซึ่งเช็ดทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว บนโต๊ะมีพู่กัน หมึก กระดาษ และหินฝนหมึก

กู้ชูหน่วนหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆขึ้นมา มีคำสองบรรทัดที่เขียนด้วยตัวอักษรบรรจง

“แม้นกระดูกจะแหลกเหลวเป็นผุยผงก็มิหวั่น เหลือไว้เพียงชื่อเสียงดีงามในปฐพี”