อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1111

“งั้นต้องรอถึงเมื่อไหร่?”

“ให้เวลาข้าหน่อย เมื่อมีความต้องการข้าจะเรียกพวกเจ้า”

กระทิงไฟเก้าเขากระทืบเท้าพร้อมพูดขึ้นอย่างมีสัจจะว่า “ข้าว่า เราบุกไปฆ่าเลยดีกว่า จะกลัวพวกเขาทำไม คนชั่วพวกนั้น เลี้ยงนักฝึกสัตว์ไว้มากมาย หลายปีมานี้จับเพื่อนพ้องเราไปไม่รู้เท่าไหร่ พวกเราอยากที่จะฆ่าพวกเขาแล้ว... หรือ...ก่อนแล้วก็ฆ่า”

อีกาดำเบะปาก พร้อมพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจว่า “กระทิงไฟเก้าเขา เจ้าด่าคนก็ด่าคนไป อย่าพาดพิงพวกนกอย่างเรา หากพวกนกอย่างเราขี้ขลาด เจ้าก็เป็นไอ้เต่าชั่ว”

“เสียงหายใจดังฮืด ๆ.....”

เต่าเฒ่าพันปีสองตัววิ่งมาอย่างรีบร้อน มันพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ใครก่นด่าพวกเราอีก พูดกันดีๆไม่ได้หรือ”

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา พร้อมหันไปมองเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าเสือน้อย

“พวกเจ้าหาผู้ช่วยมาเยอะขนาดนี้เลยหรือ?”

เจ้าเสือน้อยถูอุ้งเท้าเสือ พร้อมหัวเราะพูดขึ้นว่า “เพียงพวกเราสั่ง พวกเพื่อนพ้องต่างก็พร้อมมาช่วย”

กู้ชูหน่วนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าเสือน้อยเป็นยอดฝีมือ

แต่เพียงแค่ออกคำสั่ง สัตว์อสูรทุกอย่างพร้อมช่วยด้วยชีวิต เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้

อาจเป็นเพราะคนตระกูลไป๋หลี่กระทำแต่เรื่องชั่วร้าย พวกเขาจึงอดทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้มีสัตว์วิเศษโบราณสองตัวเชื้อเชิญ พวกเขาจึงเข้าร่วมเพื่ออยากที่จะทำลายล้างตระกูลไป๋หลี่ แก้แค้นให้สาสม ต่อไปจะได้ไม่ถูกพวกเขาจับตัวไป

เมื่อมองดูเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ จับจ้องมองดูหมูป่าตัวหนึ่ง พร้อมน้ำลายไหลอยู่บ่อยครั้ง

กู้ชูหน่วนสีหน้าบึ้งตึง

เจ้างูตะกละ เชิญหมูป่ามาช่วย ยังอยากกินคนอื่น?

ไม่เห็นว่าหมูป่าตัวนั้นตัวสั่นหรือ?

กู้ชูหน่วนเอื้อมมือเขกสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ บ่งบอกให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เก็บน้ำลายตนเองด้วย

นางกอดอก พร้อมพูดขึ้นว่า “มู่หน่วนขอบคุณเพื่อนทุกท่านที่มาช่วย เราจะทำลายถอนรากถอนโคนตระกูลไป๋หลี่แน่นอน แต่....เราต้องวางแผนกันในระยะยาวก่อน เพื่อให้เกิดการสูญเสียที่น้อยที่สุด”

เจ้าเฒ่าเต่าพันปีพูดขึ้นว่า “ข้าคิดว่าแม่นางมู่พูดมีเหตุผล ตระกูลไป๋หลี่มีนักฝึกสัตว์เยอะมาก หากเราบุกไปฆ่าอย่างวู่วาม จะต้องบาดเจ็บล้มตายกันเยอะแน่ และอาจจะทำให้พวกเจ้าเฒ่าตระกูลไป๋หลี่หนีไป เราเชื่อฟังแม่นางมู่ดีกว่า รอฟังข่าวของนาง”

ถึงแม้พวกสัตว์อสูรจะร้อนใจ

แต่ก็รู้ว่าต้องวางแผนระยะยาว

ยังไงตระกูลไป๋หลี่ก็มีนักฝึกสัตว์เป็นจำนวนมาก พวกเขาไม่กลัวอะไร แต่กลัวนักฝึกสัตว์

นักฝึกสัตว์เกิดมาเพื่อห้ามปรามพวกเขา

“ก็ได้ งั้นพวกเราเชื่อฟังแม่นางมู่ ช่วงนี้พวกเราจะไปตามเพื่อนมาอีก จะพยายามพาพรรคพวกมาเยอะๆ รอฟังคำสั่งแม่นางมู่”

กองทัพอันเกรียงไกรค่อยสลายไป เหลือเพียงเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าเสือน้อยที่หงองแหงงหึงหวงกู้ชูหน่วนอยู่

กู้ชูหน่วนหิ้วเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขึ้นมาถามว่า “คนที่สะกดรอยตามข้ามา สลัดทิ้งไปแล้วหรือยัง?”

“วางใจ พวกเขาไม่ได้ยินพวกเราคุยกัน และก็ไม่รู้ว่านายหญิงเรียกพบสัตว์อสูรมากมายขนาดนี้ ข้าสลัดพวกเขาทิ้งไปนานแล้ว”

“ไม่ได้กระทำอย่างโจ่งแจ้งใช่ไหม”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทำภารกิจอะไรนั้น น่าเชื่อถือไว้ใจได้อยู่แล้ว”

ใช่ไหม?

นางรู้สึกว่างูตะกละตัวนี้มีหลายครั้งที่ไม่น่าเชื่อถือ?

ถึงแม้จะไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ แต่นางรู้ว่า คนที่สะกดรอยตามมาพวกนั้นไม่สามารถได้ยินพวกเขาคุยกัน

“ข้ามอบหมายภารกิจให้เจ้าหนึ่งอย่าง ข้ามีเพื่อนสองคนถูกราชินีจับตัวขังอยู่ในวัง พวกเขาถูกปิดผนึกวิทยายุทธ์ ยังถูกคนวางยาพิษกู่ ข้าต้องการให้เจ้าตามหาคนที่วางพิษกู่”

“เพื่อนนายหญิงชื่ออะไร ข้าจะสั่งให้พวกเจ้างูน้อยไปสืบ”

“คนหนึ่งชื่อฝูกวง คนหนึ่งชื่อเลว่อิ่ง”

“อ๋าๆ....”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แทบล้มลง มองดูกู้ชูหน่วนอย่างไม่อยากเชื่อ

“ทำไม เจ้ารู้จักพวกเขาหรือ?”

“ไม่....ไม่รู้จัก แต่ชื่อค่อนข้างไพเราะ นายหญิง ทำไมเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่รู้ว่าท่านมีเพื่อนเพิ่มอีกสองคน? ท่านสนิทกับพวกเขาหรือ?”

“เพิ่งเคยเห็นหน้าครั้งเดียว เจ้าว่าสนิทไหม?”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้”