อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 117

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ไม่รู้ว่าใครตะโกนว่าเล่นได้ดี ถึงดึงให้ทุกคนกลับมา

ทุกคนมองไปที่เย่เฟิงด้วยความประหลาดใจ

อย่างไรก็คิดไม่ถึง ความสามารถเขาล้มหลามยังแล้วไป แต่เขายังบรรเลงพิณได้ไพเราะขนาดนี้อีก

ทุกคนในวิทยาลัยต่างกระซิบกระซาบกัน

“พิณที่เย่เฟิงเล่นนั้นเทียบได้กับการบรรเลงของอาจารย์ซ่างกวนเลย”

“ไม่จริง ข้าไม่เคยได้ยินใครบรรเลงพิณได้กินใจถึงเพียงนี้มาก่อน ฟังจนใจข้าแทบจะสลาย ทำไมการบรรเลงพิณของเขาถึงได้เศร้านัก”

“ข้าคิดว่าคุณหนูรองกู้บรรเลงพิณได้เก่งมากแล้ว แต่เมื่อเทียบกับเย่เฟิงแล้วก็ต่างกันราวฟ้ากับดิน น่าเสียดายที่งานชุมนุมแข่งขันบุ๋นไม่มีการแข่งบรรเลงพิณ ไม่อย่างนั้นเย่เฟิงต้องชนะแน่นอน”

สีหน้าของกู้ชูหยุนมืดมน

นางถูกตัดสิทธ์จากงานชุมนุมแข่งขันบุ๋น เดิมทีอยากอาศัยชื่อเสียงนี้ที่พระนคร คิดไม่ถึงว่าจะถูดบดขยี้โดยเย่เฟิงไปหมด

เขาเป็นแค่บัณฑิตที่ยากจน ทำไมเขาถึงบรรเลงพิณได้ดีถึงเพียงนี้?

ในอดีต ไม่ว่านางจะยืนอยู่ที่ใด นางก็จะเป็นแสงสว่างที่เจิดจรัสที่สุด แต่ตอนนี้นางกลับถูกเปรียบเทียบครั้งแล้วครั้งเล่า

หากเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าความรู้สึกถึงการมีอยู่ของนางคงจะหายไปหมด

อาจารย์หรงมองไปที่เย่เฟิงอย่างไม่เชื่อสายตา

เย่เฟิงเชี่ยวชาญทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น พิณ หมากรุก การเขียนตัวอักษร และการวาดภาพ ในราชวิทยาลัยอันกว้างใหญ่นี้ เกรงว่าคงมีเพียงอาจารย์ซ่างกวนเท่านั้นที่มีคุณสมบัติพอที่จะสอนเขา คนอื่นๆทักษะทางวรรณกรรมยังเทียบเขาไม่ได้ จะสอนเขาได้อย่างไร?

อาจารย์ซ่างกวนก็ประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน นัยน์ตาที่เจอรอยยิ้มเรียบๆนั้น กำลังสำรวจมองเย่เฟิงอยู่ แฝงความพินิจและการสืบเสาะ

เย่เฟิงกลับไปนั่งที่เดิม กู้ชูหน่วนยกนิ้วหัวแม่มือให้และชมว่า "บรรเลงได้ดี"

เย่เฟิงกรอกตา และไม่ได้ตอบอะไร