อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 116

เย่จิ้งหานเลิกคิ้ว “ทำไม? ข้าจะไปไหนเจ้าต้องมายุ่งด้วยหรือ?”

เจ้าเด็กนิสัยเสียคนนี้นิ เขาช่วยเหลือนาง แม้แต่จะขอบคุณสักคำก็ไม่มี แล้วยังคิดจะไล่เขาออกไปอีก

“มิได้ๆ เพียงแต่ว่ามีพระพุทธรูปองค์ใหญ่อย่างท่านอยู่ในราชวิทยาลัย ดูสิพวกเขากลัวไปไปหมด แล้วอย่างนี้จะเข้าเรียนได้อย่างไร นี่ข้าไม่ได้ทำบุญกุศลแทนท่านหรอกหรือ?”

กู้ชูหน่วนชี้ไปที่นักเรียนที่กำลังคุกเข่าตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอยู่เต็มลานวิทยาลัย แววตาปนความหยอกล้อ

เซียวหยู่เซียนและคนอื่นๆต่างคิดว่าเทพสงครามต้องไม่ยอมกลับไปง่ายๆ แน่ แต่คิดไม่ถึงว่าเย่จิ้งหานจะโบกมือเบาๆ ชิงเฟิงก็เข้าใจทันทีแล้วเข็นรถเข็นออกจากราชวิทยาลัย

แล้วทิ้งไว้เพียงประโยคเรียบๆว่า “หากคืนนี้ยังไม่กลับจวนอีก มาดูกันว่าขาสุนัขของเจ้าจะสามารถเก็บไว้ได้หรือไม่”

เอ่อ…

เทพสงครามจะจากไปทั้งแบบนี้น่ะหรือ?

เขามาที่นี่เพียงแค่เพื่อช่วยยัยขี้เหร่จริงๆ?

เมื่อคิดถึงท่าทีที่เทพสงครามมีต่อกู้ชูหน่วนเมื่อก่อนหน้านี้สองสามครั้งแล้ว เซียวหยู่เซียนก็ดูเหมือนจะเข้าใจได้ทันที เทพสงครามอาจจะไม่ได้เข้าถึงยากอย่างที่คิดไว้ก็ได้

กู้ชูหน่วนมุมปากกระตุกเล็กน้อย

ขาสุนัข?

ขาของนางคือขาของสุนัขงั้นหรือ?

“เอาล่ะทุกคนกลับมานั่งเรียนต่อ” อาจารย์ซ่างกวนกล่าว

เมื่อทุกคนนั่งลง ในใจยังเต็มไปด้วยความสับสน หลายสายตาก็ยังมองไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความสงสัย

“คนต่อไป เย่เฟิง”

ไม่รู้ว่าเย่เฟิงกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดแล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อได้ยินชื่อตนเองเขาก็ลุกขึ้นแล้วโค้งคำนับอย่างสุภาพ แล้วค่อยๆนั่งลงที่โต๊ะ

เขาท่าทางสง่างาม ท่าทางไม่ธรรมดา มือเขาจับสายพิณ สายตาเยือกเย็นของเขาปนประกายที่ยากจะคาดเดา

กู้ชูหน่วนขยับเข้าไปเซียวหยู่เซียน แล้วถาม “ชั้นเรียนวันนี้ทุกคนต้องเล่นพิณใช่หรือไม่?”

“ใช่แล้ว”

“เช่นนั้น เจ้าเล่นไปรึยัง?”

“ข้า…ข้ามือบาดเจ็บ อาจารย์ซ่างกวนจึงอนุญาตให้ข้าไม่ต้องเล่นได้”