อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1195

เดินเข้ามาตามทางไกลมาก กู้ชูหน่วนพบว่าตรงหน้าเป็นกำแพงทางตัน ไม่มีทางเดินต่อไปแล้ว

นางไม่เชื่อว่า ภายในพระราชวังลึกสร้างทางลับมาไกลขนาดนี้ ตรงหน้ากลับไม่มีอะไรเลย

ค้นหาอยู่ตั้งนาน ผลักและดันกำแพงหินก็ไม่พบความลึกลับใด ๆ นางเหนื่อยจนนั่งกองลงบนพื้น แล้วหายใจหอบ

“น่าแปลกจริงๆ ทำไมถึงไม่พบร่องรอยอะไรเลย”

กู้ชูหน่วนไม่เชื่อ มองไปที่ผนังเรียบๆ พยายามครุ่นคิดดูว่าตรงนี้มีค่ายกลอะไรแอบแฝงหรือเปล่า

แล้วนางก็ล้มเหลวอีกครั้ง

ไม่ง่ายกว่านางจะหลบคนที่คอยจับตาดูแล้ววิ่งเข้ามาในนี้ ตอนนี้เสียเวลาไปแล้วครึ่งคืน ไม่รู้ว่าตอนนี้เซียวหยู่เซวียนเป็นอย่างไรบ้าง กู้ชูหน่วนโกรธจัด ทุบฝ่ามือไปที่บนกำแพงอย่างแรง

เพราะทุบแรง บนกำแพงเปื้อนเลือดของนาง กลับเปิดออกได้เองอย่างไม่คาดคิด

กู้ชูหน่วนมองดูเลือดบนมือของตนเอง ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเลือดของตนเองถึงสามารถเปิดกำแพงหินได้

หรือเป็นเพราะว่ากำแพงนี้ต้องใช้เลือดหล่อเลี้ยง

นางไม่ทันได้สนใจพวกนี้ ถือตะบันไฟแล้วก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป

ข้างในทางลับเหมือนเขาวงกต ลดเลี้ยวคดเคี้ยวมีทางแยกมากมายนับไม่ถ้วน กู้ชูหน่วนกลัวหลงทาง ผ่านทุกทางแยกล้วนทำเครื่องหมายไว้

เวลาผ่านไปทุกวินาที กู้ชูหน่วนยิ่งขมวดคิ้วย่น

นางเดินอยู่ในนี้หนึ่งชั่วยามแล้ว ก็ไม่เห็นเครื่องหมายที่นางทำไว้ หากไม่ใช่เพราะนางย้อนกลับไปดู นางยังคิดว่าเครื่องหมายที่นางทำไว้ถูกลบไปหมดแล้ว

หากเดินต่อไป ตอนออกมาฟ้าคงสว่างแล้ว ถึงตอนนั้นคงไม่สามารถหลบคนที่ราชินีส่งมาจับตาดู

หากไม่เดินต่อไป.....หากเซียวหยู่เซวียนถูกขังไว้ข้างในละ?

กู้ชูหน่วนตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

จู่ๆ นางได้ยินเสียงข้างหน้ามีลมหายใจอ่อนแรง

กู้ชูหน่วนค่อยๆ ย่องเดินไป

ในเลือนราง เห็นผู้หญิงผมกระเซิงคนหนึ่งถูกโซ่เส้นหนาเท่าปากชามพันรอบตัว

บนตัวผู้หญิงมีกลิ่นเหม็น ไม่น่าดมอย่างมาก ตามร่างกายมีบาดแผลเต็มไปหมด ดูเหมือนเขาถูกทรมานไม่น้อย

ดูจากเสื้อผ้าเก่าบนร่างกายของนางขฌ คงถูกขังอยู่ในนี้มาหลายปีแล้ว

หลังจากมั่นใจว่ารอบๆ มีนางเพียงคนเดียว กู้ชูหน่วนฮึดสู้ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ

เพราะอยู่ระยะใกล้แล้ว ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็มองเห็นใบหน้าของนางชัดเจน

นางอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งตกใจ นางอยากวิ่งหนีไปทันทีอย่างอัตโนมัติ แม้แต่ตะบันไฟในมือก็เกือบดับ

ราชินี……

นางคือราชินี.....

“แค่กๆ แค่ก.....”

ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงไอออกมาอย่างเจ็บปวดฝภ หลังจากกู้ชูหน่วนหายตกใจแล้วก็ย้อนกลับมาดู ชักดาบออกมาแล้วปัดเส้นผมของนางขึ้นมา

อาศัยแสงไฟเพียงเล็กน้อย กู้ชูหน่วนมั่นใจว่า ผู้หญิงคนนี้หน้าตาเหมือนราชินีอย่างมาก

แต่แววตาราชินีอำมหิตเหมือนอย่างงูพิษ ทุกการเคลื่อนไหวทำให้คนขนลุก รู้สึกน่าหวาดกลัว เหมือนดั่งตกอยู่ในนรก

แต่ผู้หญิงตรงหน้าสีหน้าขาวซีด ริมฝีปากแห้ง สลดหดหู่ ดวงตาทั้งคู่ไม่สดใสเลย แม้แต่ลมหายใจก็เบาจนแทบไม่ได้ยิน เห็นได้ชัดว่ามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว เพียงแค่ยังอดกลั้นไว้เท่านั้น

กู้ชูหน่วนถามขึ้นว่า “เจ้าเป็นใคร? ใครกักขังเจ้าไว้ในนี้?”

ได้ยินเสียงของนาง ผู้หญิงคนนั้นลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ พยายามมองดูกู้ชูหน่วน แล้วมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้นว่ามีคนอีกไหม