อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1201

“ในเมื่อข้ากล้ามา ก็ไม่คิดที่จะมีชีวิตกลับไป หลานของข้าล่ะ หลานของข้าอยู่ที่ไหน?”

“เอาตัวเองยังไม่รอด ยังจะคิดถึงเจ้าเด็กนั่น วางใจเถอะ รอหลังจากเจ้ากลายเป็นอาหารเลิศรสของข้าแล้ว ไม่นานเจ้าก็จะได้เจอกับเขาแล้ว”

“ยอดฝีมือทวีปปิงหลิง โดยเฉพาะกลุ่มวัยรุ่น ล้วนถูกเจ้าทำร้าย?”

“เจ้าเฒ่า ความรู้สึกของเจ้าถือว่าไม่ต่ำ”

“เจ้าทำร้ายขุนนางจงรักภักดี ฆ่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์ กระทำความชั่วทุกอย่าง ประเทศแคว้นน้ำแข็งถูกเจ้ากระทำจนไม่เป็นประเทศ บ้านไม่เป็นบ้าน ประชาชนพลัดถิ่นเป็นจำนวนมาก อดอยากไปทั่ว ต่อให้วันนี้เจ้าไม่ฆ่าข้า ข้าก็จะกำจัดเจ้านางมารแทนประชาชน”

“แค่ขั้นสูงสุดระดับห้าเท่านั้นเอง ยังกล้ามาเหิมเกริมตรงหน้าข้า”

“ระดับเจ็ดแล้วยังไง? ต่อให้แลกด้วยชีวิตของข้า ก็จะตายไปพร้อมกับเจ้า”

ทั้งสองคนต่อสู้กันขึ้นมา

ต่อให้ผู้เฒ่าหนิงมีวิทยายุทธสูงส่ง แต่เมื่อเทียบกับราชินีนั้นแตกต่างกันอย่างมาก เขาใช้พลังถึงเก้าส่วนก็ยังไม่สามารถเข้าใกล้ตัวราชินี ถูกหมัดหนึ่งกระแทกรอยไปไกล

“พัฟ....”

อวัยวะภายในผู้เฒ่าหนิงแทบเคลื่อนย้ายตำแหน่งหมด ถูกราชินีต่อยกระแทกพื้นจนเป็นหลุมเลือด

ผู้เฒ่าหนิงกลั้นหายใจ

วิทยายุทธแข็งแกร่งมาก

เขาเป็นขั้นสูงสุดระดับห้าคนหนึ่งอยู่ตรงหน้านาง เป็นเหมือนอย่างทารกน้อยไม่มีทางสู้

“ถึงจะแก่ไปหน่อย แต่ความสามารถถือว่าไม่เลว ไม่รู้ว่าหลังจากข้าดูดของพวกเจ้าหลายคนไปแล้ว ยังมีวิทยายุทธของพวกเวินเส้าหยีเย่จิ่งหาน ไม่รู้ว่าจะไปถึงขั้นกลางระดับเจ็ดไหม หรือขั้นสูงระดับเจ็ดไหม”

ราชินีโบกมือ แสงหนึ่งปกคลุมผู้เฒ่าหนิง เริ่มดูดพลังของผู้เฒ่าหนิงอยู่อย่างเพลิดเพลิน

ผู้เฒ่าหนิงเห็นแล้ว ร่างกายเปล่งแสงรัศมีสว่างไสว

แสงนั่นสาดทะลุแสงรัศมีปกคลุมของราชินี ยังสามารถปกป้องไม่ให้พลังของเขาถูกดูด

ราชินีอึ้ง

“ที่เป็นวิทยายุทธอะไร? เคล็ดวิชาประจำตระกูลหนิงหรือ? แม้แต่พลังของข้าก็สามารถต้านทานได้ สนุก สนุกมาก ฮ่าๆ.....”

ราชินีดีดนิ้ว ลำแสงทีละลำๆ พุ่งเข้ามาหาผู้เฒ่าหนิง

ลำแสงนั้นทรงพลัง เต็มไปด้วยลมหายใจแห่งความตาย

นี่เป็นพลังของผู้แข็งแกร่งระดับเจ็ด เมื่อโดนลำแสงถูกตี ต่อให้เป็นคนขั้นสูงสุดระดับหกก็ต้องตายอย่างน่าสงสัย

อยู่ห่างตั้งไกล ทุกคนยังถูกลมปราณนั้นกดดันจนแทบหายใจไม่ออก

ราชินีสามารถฆ่าผู้เฒ่าหนิงได้อย่างง่ายดาย แต่นางไม่ทำ แต่แกล้งเขาเหมือนอย่างแมวไล่จับหนู ค่อยๆทำลายพลังผู้เฒ่าหนิง

หากไม่ใช่เพราะผู้เฒ่าหนิงมีพลังที่แข็งแกร่ง คงสิ้นใจตายอยู่ในลำแสงนั่นแล้ว ต่อให้เป็นเช่นนี้ เขาก็ยากที่จะต้านทานเรื่อยๆ เกือบเอาชีวิตไม่รอดอยู่หลายครั้ง

ปกป้องตนเองยังเป็นเรื่องยาก แล้วจะตอบโต้ยังไง?

ในใจผู้เฒ่าหนิงเริ่มเยือกเย็นลงทีละนิด

พวกชิงเฟิงเจี่ยงเสวียก็มองดูอยู่อย่างตื่นเต้น

เซียวหยู่เซวียนตะโกนพูดขึ้นว่า “อย่าเผชิญหน้ากับนางโดยตรง เจ้าสู้นางไม่ได้ พื้นที่ในนี้ซับซ้อน เจ้ารีบหนีไป”

ร่างกายผู้เฒ่าหนิงระเบิดพลังออกมาอย่างรุนแรง สั่นสะเทือนให้แสงรัศมีพวกนั้นพังทลาย ร่างกายเหมือนถูกของมีคมกระแทก คนกับดาบผสานเป็นกายเดียวพวยพุ่งไปสังหารราชินีด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ

พวกเขาล้วนคิดว่าผู้เฒ่าหนิงจะหนีเอาตัวรอด แต่พวกเขาคิดไม่ถึง ผู้เฒ่าหนิงเหมือนเอาไข่มาทุบก้อนหิน กล้าคิดจะฆ่าราชินี

ราชินีหัวเราะเย้ย ฟาดฝ่ามือทำลายพลังการโจมตีของเขา แล้วทำให้ผู้เฒ่าหนิงบาดเจ็บสาหัสอีกครั้ง

ผู้เฒ่าหนิงไม่สนใจบาดแผล โจมตีอย่างต่อเนื่อง บาดเจ็บสาหัสครั้งแล้วครั้งเล่า ยังไงก็ไม่ยอมล้มลง

เซียวหยู่เซวียนร้อนใจ

กู้ชูหน่วนก็ร้อนใจ

ปล่อยแบบนี้ต่อไป เสินเซียนก็ช่วยเขาไว้ไม่ได้

เซียวหยู่เซวียนดิ้นรนจะลุกขึ้นมา เขาพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “รีบหนีไป หากเจ้าตายอยู่ที่นี่ ก็จะไม่มีใครมาช่วยหลานของเจ้าได้แล้ว”

อาจเป็นเพราะประโยคนี้ทำให้ผู้เฒ่าหนิงได้สติขึ้นมา

หรือผู้เฒ่าหนิงหมดหวังแล้ว รู้ว่าตนเองไม่สามารถฆ่าราชินีได้ จึงใช้วิธีล่อลวงหนีออกไปจากทางลับ

ราชินีหัวเราะเย้ย สายตาเย็นชาเต็มไปด้วยความมั่นใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “คิดจะหนี? เจ้าคิดว่าเป็นไปได้หรือ?”

นางเคลื่อนไหวร่างกาย ไล่ตามไปอย่างเชื่องช้า

มั่นใจว่าพวกเขาไปไกลแล้ว กู้ชูหน่วนค่อยออกมา รีบมายังข้างกายเซียวหยู่เซวียนอย่างรวดเร็ว แล้วประคองเขาขึ้นมา