อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1215

“ได้สิ ขอเพียงเจ้าสามารถพาข้าเข้าไปในวัง รับประกันความปลอดภัยของข้า ข้าไม่มีความเห็น ตาแก่ซ่างกวน เจ้าไปไหม?”

“ข้าไม่แก่ และก็ไม่ไป” สีหน้าเจ้าบ้านซ่างกวนไม่พอใจ พูดแก้ไขอย่างจริงจัง

เขามากสุดก็คือวัยกลางคน กลายเป็นตาแก่ได้อย่างไร?

“ได้ งั้นเจ้ากลับตระกูลซ่างกวนไปก่อน เราค่อยติดต่อ”

เจ้าบ้านซ่างกวนพูดกับเวินเส้าหยี ให้พวกเขาเข้าวังไปแล้วต้องระมัดระวัง แล้วก็จากไป

เวินเส้าหยีมองดูเงาหลังเจ้าบ้านซ่างกวน นัยน์ตาลึกเหมือนเหวลึก อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

กู้ชูหน่วนพูดขึ้นว่า “ต่อให้เจ้าฆ่าเข้า ความลับที่เจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าเทียนเฟิ่น ยังไงก็ต้องมีวันที่ทุกคนต่างก็รู้ มีคนช่วยเพิ่มมาคนหนึ่งยังไงก็ดีกว่า”

“ไปเถอะ”

เวินเส้าหยีโอบตัวกู้ชูหน่วน เดินเหมือนสายลม มุ่งหน้าไปยังพระราชวัง

กู้ชูหน่วนดมกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา อดไม่ได้ที่จะสูดดมอยู่หลายที

บนตัวเขาหอมมาก เป็นกลิ่นหอมจางๆ ดมแล้วทำให้รู้สึกสดชื่น ผิวของเขาอ่อนโยนนุ่มนิ่มมาก อดไม่ได้ที่จะทำให้คนคิดไปเรื่อยเปื่อย

กู้ชูหน่วนยกแขนโอบรอบเอวของเขา คลอเคลียซบแนบอกของเขา เพลิดเพลินกับกลิ่นหอมบนตัวของเขา

เวินเส้าหยีขมวดคิ้ว พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เอามือของเจ้าออกไป”

“ข้ากลัวตก”

“ปล่อยมือ”

กู้ชูหน่วนหลับตา ไม่สนใจคำพูดของเขา

ความโกรธของเวินเส้าหยีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ภาพที่เคยถูกนางถอดเสื้อผ้าทิ้งปรากฏอยู่ในหัวสมอง

โดยเฉพาะบนหน้าผากของนางยังมีดวงจิตหลายดวงของผู้หญิงคนนั้นอยู่

เวินเส้าหยีรังเกียจอย่างมาก ตอนที่กำลังคิดอยากจะสะบัดน้ำทิ้ง กลับได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ

เมื่อก้มมองดู ผู้หญิงในอ้อมอกไม่รู้หลับไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่

ตอนนั้นหลับนั้นดูน่ารักและไม่เป็นอันตราย งดงามผ่องใส มีความเหนื่อยล้าลึก ๆ ระหว่างคิ้วและดวงตา น่าจะเป็นเพราะช่วงที่ผ่านมานี้ไม่ค่อยได้พักผ่อนเลย