อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1219

“เวินเส้าหยียังพูดว่า เจ้าเป็นเพียงตัวแทนเท่านั้นเอง ยังไงก็เป็นเพียงคนเงา ให้เขาแต่งงานกับเจ้า ให้เขาไปกินขี้จะดีกว่า”

สิ่งที่ฮัวอิ่งเกลียดที่สุดในชีวิตก็คือมีคนว่านางเป็นคนเงา เป็นตัวแทน กู้ชูหน่วนกลับพูดขึ้นว่า นางเป็นตัวแทน ทำให้นางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที

ที่น่าโมโหที่สุดก็คือ กู้ชูหน่วนปัดฝ่ามือทำลายดวงจิตดวงนั้น ฮัวอิ่งกับเวินเส้าหยีจะปล่อยให้ดวงจิตถูกทำลายได้อย่างไร ทั้งสองคนลงมือแย่งชิงดวงจิตดวงนั้น

สองพลังแข็งแกร่งกระทบกัน ห้องลับพระราชวังสั่นสะเทือนขึ้นมา

กู้ชูหน่วนฉวยโอกาสตอนที่พวกเขาต่อสู้กัน รีบวิ่งหนีไป

ฮัวอิ่งกับเวินเส้าหยีอยากไล่ตาม แต่จนใจที่เส้นทางลับซับซ้อน คู่ต่อสู้ก็แข็งแกร่ง จึงจำต้องรับมือคนตรงหน้าก่อน

กู้ชูหน่วนอาศัยความทรงจำที่ยอดเยี่ยมของตน วิ่งไปตามเส้นทางลับอย่างต่อเนื่อง นางอยากช่วยเซียวหยู่เซวียนกับชิงเฟิงเจี่ยงเสวีย

จากนั้นนางวิ่งหมุนวนรอบใหญ่ ไม่ง่ายกว่าจะมาถึงห้องลับที่กักขังเซียวหยู่เซวียนไว้นั้น กลับพบว่าข้างในว่างเปล่าไม่มีใครสักคน เซียวหยู่เซวียนกับชิงเฟิงเจี่ยงเสวียถูกย้ายไปที่อื่นแล้ว

มันยากเกินไปที่จะตามหาสามคนนั้นในพระราชวังใต้ดินอันคดเคี้ยวนี้

นางเดินวนไปมาอยู่นาน ก็ตามหาไม่เจอ

ภายในเส้นทางลับสั่นสะเทือนยิ่งอยู่ก็ยิ่งรุนแรง นางยังอดไม่ได้ที่จะคิดว่าจะถล่มลงมาไหม นางไม่กล้านึกภาพเลยว่าเวินเส้าหยีกับราชินีตัวปลอมต่อสู้กันรุนแรงขนาดไหน

“ตูม....”

ก้อนหินก้อนใหญ่มากมายถล่มลงมา เส้นทางลับมุมหนึ่งพังทลายลง

กู้ชูหน่วนเกือบถูกทับตาย

เวลายิ่งอยู่ก็ยิ่งคับขัน การตามหาเซียวหยู่เซวียนยิ่งอยู่ก็ยิ่งเป็นไปได้ยาก

กู้ชูหน่วนเป็นกังวลว่าหากปล่อยแบบนี้ต่อไป หากเวินเส้าหยีพ่ายแพ้ให้กับราชินีตัวปลอม แล้วถูกราชินีตัวปลอมดูดเลือดกับวิทยายุทธไปจนหมด งั้นบนโลกนี้ก็ยากที่จะหาคนมาต่อสู้กับราชินีได้แล้ว

กู้ชูหน่วนกระทืบเท้า ย้อนกลับไปตามช่วยเหลือเวินเส้าหยี

“ตูมๆ ตูม....”

เสียงระเบิดอย่างรุนแรงดังขึ้นอีกครั้ง ทางไปข้างหน้าถูกหินก้อนใหญ่ถล่มลงมาปิดทางไว้

ที่นี่เกิดความเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง ทหารรักษาพระองค์ในพระราชวังมาพากันมา

กู้ชูหน่วนจนใจ จำต้องหนีไปก่อน

ไม่ง่ายกว่าจะหลอกล่อเวินเส้าหยีมาดึงดูดความสนใจของราชินี นางไม่อยากทำอะไรที่เป็นการขาดทุน

สายตากู้ชูหน่วนเยือกเย็น แล้วมุ่งหน้าไปยังหอกระบี่

หอกระบี่มียอดฝีมือมากมายขนาดไหน นางรู้ดีแก่ใจ

แต่นางก็ต้องเสี่ยงสักครั้ง

“วิ่งไปไหน”