อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1222

ต้องขอบอกเลยว่า กู้ชูหน่วนปากเสียจริงๆ นางพูดทีไรก็มักกระตุกต่อมโกรธของคนอื่นได้ง่ายๆ

ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เย่จิ่งหานก็รู้ดี คำพูดของนางทำให้เขาโมโหจนตายได้เลยล่ะ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาอาจจะโกรธมาก แต่ตอนนี้เขาไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรแล้วล่ะ

กู้ชูหน่วนเหงื่อแตกพลั่กทั่วแผ่นหลัง เพราะเคลื่อนย้ายก้อนหินใหญ่ ฝ่ามือเต็มไปด้วยบาดแผล เลือดไหลไม่หยุด ทำให้ก้อนหินเป็นสีเลือด แต่นางก็ย้ายก้อนหินไม่หยุด เหมือนถ้าไม่เอาก้อนหินออกทั้งหมด นางจะไม่ยอม

ย้ายหนึ่งก้อนก็ตกลงมาอีกก้อน ไม่รู้ว่าย้ายนานเท่าไหร่ นางจึงเดินได้ไม่ไกลเท่าไหร่

เย่จิ่งหานพูด “ไม่ต้องย้ายแล้ว วังใต้ดินพังลงมาหมดแล้วล่ะ ก้อนหินเยอะเกิน แค่พวกเราสองคนยกก้อนหินทั้งหมดนั้นไม่ได้หรอก”

กู้ชูหน่วนปาดเหงื่อ ยังย้ายหินไม่หยุด แล้วพูดอย่างแน่วแน่ว่า “ไม่หรอก จะต้องมีทางออกแน่ ข้าไม่เชื่อว่า พวกเราสองคนจะถูกขังอยู่ในนี้”

นางคิดว่าเย่จิ่งหานจะตอบกลับ แต่เย่จิ่งหานมองก้อนหินพวกนั้นนิ่งไม่กะพริบตา

กู้ชูหน่วนชะงัก นึกถึงเมื่อกี้ที่เย่จิ่งหานช่วยนางบังก้อนหินยักษ์พวกนั้นไว้ถึงสองครั้ง จึงทำให้บาดเจ็บ กระดูกเข่าร้าว นางก็รู้สึกใจหวั่นไหวอีกครั้ง

ตอนที่เพิ่งรู้จักเย่จิ่งหาน นางไม่รู้สึกมีความประทับใจที่ดีกับเขาเท่าไหร่

พอได้อยู่ด้วยกันนานๆเข้า นางรู้เขาเป็นคนที่ภายนอกดูเย็นชาแต่ภายในกลับอ่อนโยน และรักเดียวด้วย นางมักจะทำให้เขาโกรธอยู่บ่อยๆ แต่นางรู้ว่า เย่จิ่งหานไม่ได้เลวร้ายอะไร และยังเป็นคนดีมากอีกด้วย

นางจำไม่ได้แล้วว่าเย่จิ่งหานเคยช่วยชีวิตนางไว้กี่ครั้งแล้ว

ครั้งก่อนอยู่บนภูเขา เขาช่วยนางจนเกือบถูกเวินเส้าหยีฆ่า

ครั้งนี้เพื่อช่วยนาง ก็เกือบตายอยู่ที่นี่อีก

คนเราก็มีจิตใจเหมือนกัน นางจะไม่หวั่นไหวได้ยังไงล่ะ

นึกถึงตรงนี้ กู้ชูหน่วนก็เดินไปข้างๆเย่จิ่งหานช้าๆ จับมือใหญ่ของเขาไว้ แล้วพูดปลอบใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องกังวลไปนะ ข้าจะต้องพาเจ้าออกไปจากที่นี่ได้แน่นอน และจะช่วยเจ้าตามหาวิญญาณของคนที่เจ้ารักให้ได้”

เมื่อก่อนนางไม่ได้อยากช่วยเย่จิ่งหานหาวิญญาณจากใจจริง แต่ตอนนี้นางกลับพูดจากใจจริง

การกระทำกะทันหันของกู้ชูหน่วนทำเอาเย่จิ่งหานรู้สึกแปลกใจ